Lodzia Makówkówna - Rozdział XIV (cz. 2)

– A gdzież to dziewczyna tak się doprawiła? – dziwił się starszy lekarz, kręcąc głową z poważną miną po zbadaniu Lodzi.

Leżała na poduszkach nadal mocno rozpalona, lecz już spokojniejsza. Wyszła powoli z majaków, odzyskała kontakt ze światem i na ile mogła, starała się wykonywać polecenia. W głowie jednak ciągle jej huczało, usiłowała przy tym jak najrzadziej przełykać ślinę, by ograniczyć piekący ból gardła.

– Nie wiadomo – rozłożyła ręce Mamusia. – Może to przez ten wczorajszy wiatr, przewiało ją pewnie, jak wracała ze szkoły. Wczoraj była zdrowa, chociaż już coś grymasiła przy kolacji, nie miała apetytu… Zresztą ostatnio w ogóle mało jadła. A dzisiaj gorączka od rana i ciągle powtarzała, że gardło ją boli. Najgorsza ta gorączka, panie doktorze… teraz spadła trochę, ale jeszcze pół godziny temu miała czterdzieści jeden stopni i dwie kreski! Strasznie majaczyła…

– Poważna angina – zawyrokował lekarz. – Przyznam, że rzadko widuję u osoby dorosłej aż tak ostry przebieg. I dziewczyna ogólnie wydaje mi się mocno osłabiona… Zapisałbym antybiotyk, ale wie pani… niepokoi mnie ta nietypowo wysoka gorączka, poza tym widać u niej pierwsze objawy odwodnienia. Powiem tak… Lepiej byłoby od razu przewieźć ją do szpitala, podać kroplówkę nawadniającą i sprawdzić dokładnie, co tam się dzieje. Nie wiadomo, co będzie w nocy, ten gwałtowny przebieg bardzo mi się nie podoba…

– O Boże – szepnęła Babcia. – Do szpitala?

– Tak będzie lepiej, pani Krysiu – zapewnił ją uspokajającym tonem lekarz. – Dostanie leki dożylnie i będzie na obserwacji, pod stałą opieką lekarzy. Ja wiem, że panie dobrze się nią zajmują, ale ja w tym momencie nie jestem w stanie zagwarantować, w jaką stronę to pójdzie. Ona ma ciągle prawie czterdzieści stopni – dodał, zerkając jeszcze raz z zafrasowaną miną na termometr.

Wielka Triada spojrzała po sobie ze zgrozą, ale wszystkie trzy pokiwały posłusznie głowami. W domu Makówków z lekarzem się nie dyskutowało.

– Zamówić taksówkę, panie doktorze? – zapytała Mamusia, zmieniając Lodzi zimny kompres na czole.

Lekarz pokręcił głową.

– Wezwiemy karetkę – zadecydował. – To mimo wszystko choroba zakaźna, nie będziemy narażać taksówkarza, a państwo nie mają przecież samochodu… Poza tym ona nie ma siły nawet podnieść ręki, nie zejdzie sama po schodach. Trzeba ją będzie położyć na nosze.

– Boże drogi! – westchnęła Ciotka Lucy. – Nasza biedna Lodzieńka…

W domu zapanowała nerwowa krzątanina, lekarz wezwał transport medyczny, zaś Wielka Triada przy pomocy zaniepokojonego Tatusia szykowała w pośpiechu potrzebne do szpitala rzeczy. Mamusia wreszcie dodzwoniła się do matki Karola, prosząc o poinformowanie chłopaka o sytuacji i konieczności nagłej zmiany planów na wieczór. Lodzia słabym głosem zażądała tylko, by przepakowano jej do małej torebki dokumenty i telefon, po czym znów popadła w gorączkowe odrętwienie.

Kiedy przyjechała karetka i dwaj ratownicy medyczni w czerwonych strojach weszli na górę, by znieść ją do samochodu, poczuła, że strasznie kręci jej się w głowie. Gdy zaś unieśli ją z łóżka i ułożyli na noszach, zarejestrowała jeszcze tylko to, że okrywają ją jakimś kocem, po czym straciła przytomność.