Lodzia Makówkówna - Rozdział XIX (cz. 5)

Lodzia, która doszła już do siebie po pierwszym szoku, przeniosła wzrok z Agaty na Karola i pokiwała głową z rozbawieniem.

– Ładna historia – powiedziała wesoło. – To ja was sama ze sobą zapoznałam, a ty mi się tak odwdzięczasz? Tyle czasu i ani słowa nie pisnąłeś własnej dobrodziejce… chyba się obrażę!

– No, nie gniewaj się, Lodziu – uśmiechnął się Karol. – Chciałem ci powiedzieć, ale do tej pory nie było się czym chwalić… Dopiero od przedwczoraj moja dama patrzy na mnie łaskawszym okiem – dodał, obejmując ramieniem zawstydzoną dziewczynę.

Rozpromieniony jak tropikalne słońce Pablo przyglądał im się w milczeniu.

– Rozumiem – kiwnęła głową Lodzia, puszczając oko do Agaty. – Tak czy inaczej nie pozwolę wydrzeć sobie zasług. Za pośrednictwo, nawet nieświadome, jesteście mi winni przynajmniej jakąś czekoladę!

– Albo butelkę whisky? – zaśmiał się Karol.

– No, no! – wtrącił Pablo, grożąc mu żartobliwie palcem. – Na to beneficjentka nie ma wydanej zgody. To ja zajmuję się obsługą prawną tej pani i wszelkie papiery, w tym zgoda na alkohol, przechodzą przeze mnie. A ja niczego takiego nie podpisywałem.

Karol i Agata roześmiali się.

– Nie wtrącaj się, uzurpatorze! – oburzyła się Lodzia. – Ja ci dam obsługę prawną!

– Mogę co najwyżej podpisać glejt na skrzynkę piwa – ciągnął niezrażony Pablo, uśmiechając się do niej czarująco. – Rozpracujemy ją razem, co, skarbie? Podzielimy się rolami, ty będziesz nalewać odpowiednie porcje do szklanki po tulipanie, a ja będę pił.

– Ech, ty bandziorze! – roześmiała się Lodzia rozbrojona jego słodką miną.

Spojrzała z sympatią na Agatę i wyciągnęła do niej rękę.

– Bardzo się cieszę – powiedziała, ściskając serdecznie jej dłoń, po czym to samo zrobiła z dłonią Karola. – Musimy kiedyś spotkać się na dłużej, żeby sobie pogadać. Ale czekaj… przecież chyba jedziecie z nami do Anabelli?

– Niestety nie, Lodziu – odparł przepraszająco Karol. – Na dzisiaj mamy trochę inne plany… Ale zostawiam cię w bardzo dobrych rękach – dodał, spoglądając porozumiewawczo na Pabla.

– W rękach przeznaczenia – sprecyzował wzniosłym tonem Pablo. – Rzeczywiście, nie jadą dzisiaj z nami do Majka, gwiazdeczko, ale za to przyjęli zaproszenie na nasze urodziny.

– Tak jest – potwierdził Karol. – Będziemy osiemnastego.

– To niesamowite, że macie urodziny jednego dnia – dodała Agata, patrząc z zafascynowaniem na Lodzię. – Aż nie wierzyłam w pierwszej chwili…

Lodzia zerknęła złośliwie na Pabla.

– Jednego dnia, ale za to z trzynastoletnim rozstrzałem – zaznaczyła. – Jeszcze trochę i choroby wieku starczego nie pozwolą temu panu zdmuchnąć wszystkich świeczek naraz, więc w tym roku możecie mieć ostatnią szansę, żeby to podziwiać.

– I widzicie, jak mnie prowokuje ta mała łobuziara? – pokręcił głową rozbawiony Pablo. – W razie czego biorę was na świadków, że sama zaczęła.

Karol roześmiał się, podając mu rękę.

– No, lecimy. Trzymajcie się i miłej zabawy!

– Wzajemnie – uśmiechnęła się Lodzia.

Karol i Agata odeszli w stronę swojego samochodu, ona zaś, przepełniona po brzegi radością, zajęła miejsce pasażera w czarnym volkswagenie. Pablo zatrzasnął za nią drzwi i zatrzymał się jeszcze, żeby wymienić na odległość jakieś ostatnie uwagi z Karolem.

„Więc Karol zakręcił z Agatą!” – pomyślała w zadziwieniu Lodzia. – „Na to zupełnie nie wpadłam, a mogłam się przecież domyślić… Już teraz rozumiem, dlaczego tak mu zależało na tych tańcach, jeździł tam pewnie tak często, że chciał mieć parawan, w razie gdyby ktoś go tam widywał i przekablował to pani Emilii!”

Zdała sobie przy tym sprawę, że jednocześnie upadł jej własny parawan, za którym kryła się od czasów studniówki, a wraz z tym zakończył się pewien etap… lecz bynajmniej nie sprawiało jej to przykrości.

(c.d.n.)