Lodzia Makówkówna - Rozdział XIX (cz. 6)

Pablo wsiadł do samochodu i uśmiechnął się do niej promiennie. W zapadającym zmroku widziała igrające w jego oczach wesołe ogniki.

– I widzisz, mała hochsztaplerko? – pokiwał głową. – Wszystko się wydało. Co powiesz na to, że twój idealny prawie-narzeczony tak perfidnie cię wykiwał? Jakoś nie kazałaś go bić…

– Draniu jeden! – roześmiała się Lodzia. – Upiłeś go pewnie albo dosypałeś mu czegoś do piwa, żeby wszystko z niego wyciągnąć! Widzę, że pięknie skumplowaliście się za moimi plecami…

– Owszem – przyznał swobodnie. – Miałaś rację, to bardzo fajny chłopak. Co prawda kompletny frajer, ale za to akurat jestem mu dozgonnie wdzięczny… W każdym razie rzucił cię, gwiazdeczko – zauważył z diabelskim błyskiem satysfakcji w oku. – I co teraz zrobisz, biedna, zdradzona kobieto? Założę się, że potrzebujesz pocieszenia.

– A ty chętnie podjąłbyś się tego zadania, co? – domyśliła się rozbawiona Lodzia. – Przecież gołym okiem widać, że umieram z rozpaczy… Ale nie martw się, aniele pocieszycielu, poradzę sobie jakoś z moim złamanym sercem.

Pablo oparł ramię o kierownicę i spoglądał na nią oczami roziskrzonymi radością.

– Od początku kantowałaś, mała naciągaczko. Ani przez chwilę nie miałaś zamiaru wyjść za mąż za Karola. Chciałaś mnie tym tylko nastraszyć!

– Nastraszyć? – zdziwiła się uprzejmie. – A cóż w tym takiego strasznego? No, ale dobrze, niech ci będzie – prychnęła śmiechem. – Blefowałam z tą jego ofertą, przyznaję. Za to cała reszta to była prawda, nie oszukiwałam!

– Cała reszta? – powtórzył Pablo, nie spuszczając z niej rozpromienionego spojrzenia.

– No tak, cała reszta. To, że miał iść ze mną na studniówkę i skręcił nogę… to, że jest moim prawie-narzeczonym… ten status oficjalnie się nie zmienił póki co – zaznaczyła, podnosząc w górę palec. – To, że nasze rodziny zaplanowały nam już daty zaręczyn i ślubu w tym roku… że wysłano mnie na kursy przedmałżeńskie… ta moja rodzinna tradycja dotycząca małżeństwa przed dwudziestką… wszystko to prawda, bandziorku.

– Wiem, kochanie – przyznał łagodnie. – To oczywiste, że nie wymyśliłabyś tego wszystkiego tak na poczekaniu. Ja sam przekonałem się zresztą, jakie masz umiejętności w zakresie opatrywania ran, gotowania, pieczenia ciast i tańca towarzyskiego… Cyganiłaś tylko trochę, ale za to w tej najważniejszej części – mrugnął do niej porozumiewawczo. – Tak czy inaczej powiedz mi, kociaku… i co teraz z tobą będzie?

– A niby co ma być? – uśmiechnęła się słodko Lodzia.

– Znalazłaś się przecież w traumatycznej sytuacji – zauważył z powagą. – Wszystko tak świetnie się układało, szczęście było na wyciągnięcie ręki… aż tu nagle taka katastrofa, taki cios! Ech, ciężko na to patrzeć…

– Oj tak, widzę, że bardzo mi współczujesz! – śmiała się Lodzia. – Jesteś prawdziwym altruistą o wrażliwym sercu, nie możesz znieść cierpienia bliźniego. Zaraz może nawet rozpłaczesz się z żalu nad moim ciężkim losem!

– Staram się jakoś powstrzymać od łez, ale rzeczywiście jestem na granicy… – westchnął. – Nie będę mógł spać w nocy, dopóki nie rozwiążemy tego w jakiś konstruktywny sposób. Wiesz… myślę, że najprościej będzie, jeśli uruchomisz wariant be. Zdawało mi się, że Karol ma zastępcę, który z chwilą, gdy zwalnia się stanowisko, wskakuje na pełny etat…

– Aha, jasne! – prychnęła znów śmiechem Lodzia. – O ile dobrze pamiętam, o żadnym etacie dla zastępcy nie było mowy!

– Ale chyba nie masz innego wyjścia – zauważył wesoło Pablo. – Taki świetny kandydat się wykruszył, tradycja zobowiązuje, a czasu diabelnie mało. Nie każdy poradzi sobie na tym stanowisku, trzeba mieć doświadczenie, które ja już zdobyłem w ciężkim boju, więc akurat dobrze się składa. Nie możesz przecież przy byle niepowodzeniu zrezygnować z takich ważnych planów, twoja mama by się załamała…

– Już jest załamana – zapewniła go Lodzia. – Ciocia i babcia też.

– A tata? – podchwycił z zaciekawieniem.

– Tata chce tylko mojego dobra – powiedziała ciszej, przypominając sobie dzisiejszą rozmowę z Tatusiem. – Dla niego najważniejsze jest to, żebym była szczęśliwa… Ale chyba mieliśmy jechać do Majka? – zmieniła skwapliwie temat.

– Tak jest – uśmiechnął się Pablo, wpatrując się z zachwytem w jej tonącą w półmroku twarz o lśniących delikatnym blaskiem oczach. – Ruszamy zgodnie z rozkazem mojej księżniczki.

(c.d.n.)