Lodzia Makówkówna - Rozdział XIX (cz. 8)

– Powiedz mi, Lea – zagadnął neutralnym tonem Pablo, kiedy zbliżali się do ścisłego centrum miasta. – W środę jedziecie już w te góry, prawda?

– Tak – odparła, otwierając oczy i prostując się w fotelu. – Wyjeżdżamy w środę wcześnie rano.

– Rozumiem, że podstawiają wam jakiś autokar pod szkołę?

– Nie, nie mamy autokaru. Jedziemy pociągiem, zwyczajnie z dworca.

– Ach, pociągiem! – zdziwił się. – Myślałem, że szkolne wycieczki jeżdżą autokarami… To przecież dużo wygodniejsze rozwiązanie, zwłaszcza jeśli chodzi o bagaże. No i łatwiej opiekunom zapanować nad grupą.

– Przypominam ci, że my jesteśmy już dorośli – podkreśliła z urazą Lodzia, podnosząc dumnie głowę. – Nie trzeba nad nami panować.

Pablo zerknął na nią i parsknął śmiechem.

– Oczywiście, gwiazdeczko – skinął pojednawczo głową. – Nie gniewaj się, nie chciałem powiedzieć, że jesteście bandą rozwydrzonych nastolatków… Jednak pociąg jest dość niewygodnym środkiem transportu na takiej długiej trasie. Jesteś świeżo po szpitalu, a będziesz musiała dźwigać ciężkie bagaże, przecież dobrze wiem, jakie ty ilości pakujesz – dodał poważniej. – Mimo wszystko mogli wam zorganizować autokar, to będzie przecież długa i męcząca podróż.

„I już marudzi” – pomyślała z rozbawieniem Lodzia. – „Najchętniej złożyłby jakąś reklamację… Nie zdziwię się, jak zadzwoni do Bufona i wypomni mu ten karygodny brak organizacji!”

– Jestem już całkiem zdrowa, a to jest przecież szkolna wycieczka – zauważyła pogodnie. – Taka podróż pociągiem w grupie kolegów z klasy ma swoje niepowtarzalne uroki. Ty jesteś już stary i wygodnicki, bandziorku, więc tego nie rozumiesz, ale dla młodzieży taka formuła podróży jest w sam raz.

– Ach, ty złośliwa bestyjko! – zaśmiał się Pablo. – Będziesz mi teraz docinać przy każdej okazji na temat mojego wieku?

– Ty też mi docinasz, oprychu – wzruszyła ramionami. – Nie chciałeś podpisać mi papierów na whisky.

– I nie podpiszę – zapewnił ją stanowczo. – A jak dowiem się, że w górach piłaś whisky na dziko, cofnę też różne inne zgody i do tego powiem wszystko twojej mamie.

– No nie, ale z ciebie tyran! – roześmiała się Lodzia. – Zaczynasz być nie do zniesienia! Chyba będę musiała poddusić cię trochę warkoczem, żebyś się za bardzo nie panoszył!

– O, to jest świetny pomysł! – przyznał z satysfakcją. – Na warkoczu będę chodził jak na pasku… Ale sama widzisz, jaka jesteś niesłowna, ciągle mi to tylko obiecujesz i na tym się kończy. A tymczasem nieużywany środek dyscyplinujący przestaje działać. To dlatego tak ci się rozbestwiłem.

Dojechali już do śródmieścia i skręcali właśnie na parking.

– I tak sobie z tobą poradzę, bandziorze! – powiedziała wesoło Lodzia. – Mam już na tym polu całkiem spore doświadczenie. A jak piśniesz słówko o czymkolwiek mojej mamie, to uprzedzam, że marny twój los, od razu zostaniesz męczennikiem!

Pablo roześmiał się, zaparkował samochód, wyłączył silnik i światła, po czym spojrzał na nią, opierając ramię o kierownicę.

– Następnym razem w góry pojedziesz samochodem – oznajmił jej kategorycznym tonem. – Oczywiście standardowy bagażnik tego nie wytrzyma, ale pomyślę zawczasu o wrzuceniu czegoś na dach. Ułożymy tam te wszystkie twoje buty, torebki, kosmetyki, szczotki do włosów, termosy na zupę… Powinno się zmieścić. Jeśli nie, zamontujemy jeszcze przyczepkę.

– I co ty znowu wymyślasz, kuglarzu? – uśmiechnęła się rozbawiona Lodzia.

Wyciągnęła z kieszeni telefon i zerknęła na wyświetlacz, gdyż właśnie przyszedł sms.

– Organizuję wstępnie nasz jesienny wyjazd w Bieszczady – wyjaśnił spokojnie Pablo.

– Ach, nasz wyjazd? – powtórzyła słodko. – A czy szanowny pan pytał mnie o zdanie w tej materii?

– Przecież sama ustaliłaś to na studniówce – przypomniał jej beztrosko. – Co prawda wtedy myślałaś naiwnie, że pojedziesz tam z Karolem, ale teraz chyba już widzisz, że z powodów technicznych nie będzie to możliwe. Będziesz musiała skorzystać z usług wykwalifikowanego zastępcy. Karol zresztą zawsze coś zawali, a ja potem muszę po nim ratować sytuację… – westchnął. – No, ale nie narzekam, pogodziłem się już ze swoim losem.

– Ty krętaczu! – roześmiała się Lodzia, czując, jak jej serce ogarnia przyjemne ciepło na myśl o dalekiej podróży samochodowej u jego boku. – Ależ ty kombinujesz! W życiu nie widziałam większego farmazona… Ale chodźmy już, Pablo – dodała poważniej, chowając telefon. – Czekają na nas, Jula właśnie pyta, gdzie jestem. Zobacz, już po dziewiętnastej.

– Idziemy, perełko – uśmiechnął się Pablo, patrząc na nią wzrokiem pełnym blasku.