Lodzia Makówkówna - Rozdział XV (cz. 10)

„Czekaj no ty, skubańcu!” – pomyślała Lodzia. – „Zaraz ci oddam… Ja też tak potrafię!”

Przechyliła głowę lekko na bok i rzuciła mu kokieteryjne spojrzenie, na widok którego jego oczy w ułamku sekundy rozbłysły jak dwie pochodnie. Znieruchomiał, nadal odchylony w tył na krześle.

– A ja poczekam sobie cierpliwie… – powiedziała tajemniczym, miękkim tonem.

– Na co, gwiazdeczko? – zainteresował się natychmiast Pablo.

– Na taki jeden moment – odparła cicho, spuszczając oczy i ukrywając filuternie twarz w niezapominajkach. – Już od studniówki na niego czekam… i ciągle nie mogę się doczekać. Czekam na chwilę, kiedy… – urwała znacząco.

– Kiedy? – powtórzył w napięciu, wpatrując się w nią uważnie.

Podniosła głowę z uśmiechem.

– Kiedy wywalisz się w końcu z tym krzesłem!

Roześmiali się oboje. Pablo wrócił z krzesłem do zwyczajnej pozycji, pochylił się w jej stronę i patrzył na nią roziskrzonymi oczami.

– Łobuziaro! – szepnął. – Ty mała oczajduszo!

– Zobaczysz, tak kiedyś będzie – pokiwała głową z powagą. – To tylko kwestia czasu.

– Nic z tego, kociaku! – zapewnił ją z pobłażaniem. – Tego się nie doczekasz. Od dzieciństwa mam ten brzydki zwyczaj bujania się na krześle, to jest nie do wykorzenienia, ale opanowałem już system do perfekcji. Nigdy nie przekraczam punktu krytycznego.

– Nigdy? – zapytała z lekką kpiną w głosie.

– Nigdy, Lea. Możemy się założyć. Jeśli kiedykolwiek złapiesz mnie na tym, wygrywasz.

– A co wygrywam? – zaciekawiła się.

– Co tylko zechcesz. Podpiszę ci karnet in blanco na wszelkie kobiece zachcianki. Jest tylko jeden warunek: nie wolno oszukiwać! Żadnego wcześniejszego podpiłowywania nogi od krzesła ani wytrącania mnie z równowagi podstępem!

– Okej, trzymam cię za słowo! – zaśmiała się Lodzia.

– Umowa stoi, gwiazdeczko.

Zerknęła znów na swoje niezapominajki i spoważniała nieco.

– Tylko gdzie ja to teraz zmieszczę, bandziorku? – westchnęła. – Taki duży bukiet! Już mi głupio prosić pielęgniarki o kolejny wazon… nie dadzą mi pewnie.

– Ja ci go załatwię, jak będę wychodził – obiecał Pablo, zerkając z zainteresowaniem na jej ukwiecony parapet.

– Aha – uśmiechnęła się. – Zapomniałam, że masz tajne sposoby na wszystko. Obiecasz im za ten wazon jakiś słodki rewanż?

Pokręcił przecząco głową, znów odchylając się mocno do tyłu razem z krzesłem.

– Obiecam im butelkę Danielsa – odparł, puszczając do niej oko. – Ta twoja czeka przecież ciągle u Majka. Nie będzie nam potrzebna, więc mogę ją rzucić na przetarg.

– A ty nie pijesz whisky?

– Nigdy. Piję tylko piwo… no, czasami lampkę wina przy jakiejś okazji. A skoro ty nie pijesz wcale, mamy bezużyteczny fant na zbyciu.

– Skąd wiesz, może jeszcze przekonam się do tego picia?

– Może kiedyś – przyznał sceptycznie. – Na razie z takim wyglądem nikt by ci nawet piwa bezalkoholowego nie sprzedał, ale za jakieś dziesięć lat, kto wie?

– Żebyś się nie zdziwił – podniosła dumnie głowę.

Pablo parsknął śmiechem na widok jej wyniosłej miny.

– Tylko pamiętaj o jednym ważnym punkcie regulaminu – ostrzegł, grożąc jej żartobliwie palcem. – Pod żadnym pozorem nie wolno podpijać mojego piwa z lodówki!

– No wiesz co! – obruszyła się Lodzia. – Ani mi się śni! To jest przecież gorzkie!

– Gorzkie, to prawda. I bardzo niedobre, zapewniam cię. Lepiej nawet nie próbować. Dla kociaka w lodówce będzie coś znacznie odpowiedniejszego.

– Czyli?

– Mleko! – odparł wesoło.

– Ty oprychu! – zaśmiała się Lodzia.

(c.d.n.)