Lodzia Makówkówna - Rozdział XV (cz. 11)

Do sali zajrzała pielęgniarka, spojrzała na nich i położyła wymownie palec na ustach. Pablo kiwnął głową z przepraszającą miną.

– Widzisz, skarbie, musimy być cicho – powiedział, kiedy pielęgniarka wycofała się na korytarz. – Wyrzucą mnie stąd zaraz i nie dokończymy rozmowy. A mam do ciebie dwa pytania.

Lodzia odłożyła niezapominajki na szafkę i sięgnęła po leżącą tam szczotkę do włosów.

– Muszę spleść sobie włosy, bo zaraz ta pani będzie mi kazała iść spać – powiedziała z westchnieniem. – Od dwudziestej drugiej jest cisza nocna… Jakie masz pytania, bandziorku?

Pablo przyglądał się z zachwytem lśniącej kaskadzie jej włosów.

– Na początek jedno poza zestawem – uśmiechnął się podstępnie. – Nie potrzebujesz przypadkiem usług profesjonalnego fryzjera?

Słodycz wspomnienia wesołej sceny w Anabelli zalała jej serce. Przypomniała sobie delikatny dotyk jego dłoni na swych włosach… Czy mogła nie ulec pokusie poczucia go jeszcze raz? Rzuciła mu figlarne spojrzenie.

– Chcesz zapleść mi warkocz?

Oczy Pabla zabłysły jak u głodnego lamparta na widok kolacji.

– Czy chcę, gwiazdeczko? Ty mnie o to pytasz? Dałbym się za to pokroić na plasterki!

– Nie ma sprawy, posiekam cię tasakiem – obiecała, wręczając mu z uśmiechem szczotkę do włosów.

– A potem jeszcze ta jodyna, wiem – pokiwał głową. – Już raz się przekonałem, jak to potrafi szczypać… Ale wytrzymam każdą torturę, jak przystało na komandosa. Masz ich cały arsenał, więc przynajmniej nie będę się nudził.

– Jaki znowu arsenał? – zdziwiła się Lodzia. – Tylko siekanie i jodyna. To mi w zupełności wystarczy jako środek karno-dyscyplinujący.

Usiadła na łóżku po turecku tyłem do niego i energicznym ruchem odrzuciła włosy na plecy. Poczuła, że Pablo zgarnia je powoli obiema rękami, jak wtedy w Anabelli, i zaczyna ostrożnie czesać. Przymknęła oczy z rozkoszą.

– Nieprawda, nie oszukuj, mała hochsztaplerko – podjął wesołym tonem. – Chcesz ukryć przede mną zakres swoich możliwości do czasu ich wdrożenia, ale ja nie jestem taki znowu naiwny. Wiem dobrze, co mi grozi. Nie zapominaj, że już kilka razy wystąpiłem w roli twojej ofiary, więc mam trochę doświadczenia.

– Jeśli masz na myśli schowek na szczotki, to sam sobie jesteś winien – zauważyła. – A to aresztowanie przez policję, to akurat było… niechcący.

– Niechcący! – zaśmiał się Pablo. – Bardzo to pocieszające dla ofiary… Ale masz rację, świadomość, że obrywa się niechcący, tonuje w znaczny sposób zadane cierpienia. A dla sprawcy stanowi okoliczność łagodzącą. Będę o tym pamiętał.

– Wtedy, kiedy postawisz mnie przed sądem?

– Nie, kiedy będę niechcący bity, torturowany, siekany tasakiem, obdzierany ze skóry, polewany jodyną, duszony warkoczem, zamykany w rozmaitych szafach i schowkach, a na koniec wyrzucany przez okno.

– Nie wyrzucałam cię przez okno! – roześmiała się Lodzia. – Sam to wymyśliłeś! I nigdy nie dusiłam cię warkoczem!

– Jeszcze nie – przyznał z powagą. – Ale muszę być przewidujący. Masz zawsze przy sobie śmiertelną broń, taki warkocz to bardzo niebezpieczny gadżet.

– Nigdy na to nie wpadłam! – śmiała się Lodzia, szczerze ubawiona tym pomysłem. – Widzisz, sam mi podpowiadasz, sam się prosisz o zgubę!

– Staram się tylko przewidzieć, skąd może nadejść niebezpieczeństwo – odparł spokojnie Pablo. – Dla własnego dobra będę musiał ci go rozplatać, przynajmniej na noc. Inaczej oka nie zmrużę ze strachu… i jak rano pójdę do roboty?

„No, dalej, pokaż swoje możliwości, bajerancie jeden!” – pomyślała z rozbawieniem.

– Więc dla własnego dobra powinieneś po prostu unikać pakowania się takie tarapaty – zauważyła uprzejmie. – Tylko tyle i aż tyle. Czy to takie trudne?

– Trudne? Raczej niemożliwe – odparł beztrosko. – Kiedy raz wpadnie się w tę pułapkę, można tylko negocjować jak najkorzystniejsze warunki przebywania w niej, bo wyjścia już nie ma… Poczekaj, Lea, nie ruszaj się teraz. Muszę sobie przypomnieć, jak się plotło ten warkocz…

– Podziel włosy na trzy części – poinstruowała go, znów przymykając z przyjemnością oczy.

– A tak, już pamiętam – odparł, odkładając szczotkę na szafkę i rozdzielając ostrożnie dłońmi długie pasma. – No dobrze, gwiazdeczko, więc zadam ci moje pierwsze pytanie przewidziane w zestawie na dziś. Właściwie to nie ja pytam, tylko Majk.

– Majk? – zdziwiła się.

– Tak, Majk. Ja nie mieszam się w gastronomię, to nie moja branża.

(c.d.n.)