Lodzia Makówkówna - Rozdział XV (cz. 14)

Tymczasem w głębi sali pielęgniarka nadal żywo dyskutowała ze starszą pacjentką.

– Pani Stefanio, naprawdę nic nie poradzę, przecież mówię, że doktor na konsylium. Za godzinę będzie dopiero, albo i dwie. Jak tylko wróci, powiem, żeby zajrzał do pani.

– Ale ja muszę teraz – upierała się starsza pani. – Musi mnie natychmiast zbadać, mnie tu w sercu kłuje…

– Pani Stefciu, przecież codziennie tak panią kłuje i jeszcze nigdy tam nic nie było – pokręciła głową pielęgniarka. – No, ale dobrze… poszukam zaraz kogoś, kto by panią osłuchał.

Ruszyła w stronę drzwi, patrząc wymownie na Pabla.

– Dwie minutki – uśmiechnął się do niej czarująco.

– Tylko dwie! – pogroziła mu palcem ostrzegawczo i wyszła szybkim krokiem.

Pablo pochylił się w stronę Lodzi.

– Dobrze, Lea, więc jeszcze drugie pytanie, zanim mnie stąd wykurzą.

– Kto pyta tym razem? – zażartowała. – Znowu Majk?

– Nie. Tym razem pyta dżinn.

– Ach, dżinn! – uśmiechnęła się.

– Tak. Ja jestem tylko pośrednikiem. Dżinn pyta… ale musisz odpowiedzieć szczerze – zniżył głos prawie do szeptu. – Pyta, co mała gwiazdeczka chciałaby dostać od niego w prezencie. O czym najbardziej marzy… jakie życzenie dżinn mógłby spełnić dla swojej chorej, zamkniętej w szpitalu dziewczynki.

Lodzia zmieszała się, odwróciła oczy i pokręciła głową.

„O czym marzę najbardziej?” – pomyślała ze smutkiem. – „Ech… i to właśnie ty mnie o to pytasz!”

– Powiedz dżinnowi, że to jest nieuczciwe pytanie – odpowiedziała cicho.

– Dlaczego nieuczciwe? – zdziwił się Pablo.

– Dlatego. O takie rzeczy się nie pyta. Nie pyta się ludzi o ich najskrytsze marzenia.

Pablo przyglądał się przez chwilę jej posmutniałej nagle twarzy.

– Ale pomyśl, maleńka… – powiedział z łagodną perswazją. – Dżinn jest tylko prostym wyrobnikiem, musi mieć jasne wskazówki. Nie umie się domyślać.

– Nikt mu przecież nie każe – zauważyła. – Ja nie zamawiałam usług dżinna.

– No dobrze – ustąpił, a jego twarz oblekła się lekką mgłą. – W takim razie dżinn poczeka, aż sama zgłosisz się do niego z życzeniem. Obiecał spełnić wszystkie, ale musisz dać mu na to szansę… Dzisiaj niestety znów będę go musiał rozczarować.

Lodzia milczała przez chwilę, wpatrując się w stojące na parapecie margaretki.

– Pablo? – zagadnęła, przenosząc na niego wzrok.

– Słucham, kochanie?

– Skąd wiedziałeś już w poniedziałek, że jestem właśnie w tym szpitalu?

Popatrzył jej prosto w oczy.

– Wiedziałem dużo wcześniej, gwiazdeczko – odparł poważnie. – Tyle że poczta kwiatowa niestety nie przyjmuje zamówień w weekendy.

Lodzia znów zamilkła na kilka długich sekund. A zatem było tak, jak myślała! Szukał jej po szpitalach zaraz po telefonie do Karola… Szukał do skutku, a potem wysłał jej kwiaty. Nawet jeśli to był tylko kolejny etap jego walki o zaplanowany punkt w statystyce, trud, jaki sobie zadał, miał mimo wszystko inną rangę niż wysłanie smsa z życzeniami zdrowia… Poczuła, jak jej serce ogarnia przyjemne ciepło.

– Jesteś prawdziwym bandziorem – oznajmiła mu, kryjąc wzruszenie pod żartobliwym tonem. – Najprawdziwszym. Od początku byłam tego pewna i nawet mówiłam to Leśniewskiemu, a on mi nie wierzył. Twierdził, że to pomyłka. I co? Żadna pomyłka. Ja wiedziałam lepiej.

Pablo ani na chwilę nie odrywał od niej oczu.

– Czuję się doceniony, kociaku – uśmiechnął się. – Nie każdemu udaje się zyskać status prawdziwego bandziora.

Lodzia odwzajemniła mu uśmiech i chciała coś odpowiedzieć, lecz nagle jej blada twarz zbladła jeszcze mocniej, po czym dla odmiany oblała się gwałtownym rumieńcem zdenerwowania. Na progu sali stanęła bowiem pielęgniarka w towarzystwie… Artura.

„Masz ci los!” – przebiegło jej przez głowę. – „Tylko jego tu brakowało!”

(c.d.n.)