Lodzia Makówkówna - Rozdział XV (cz. 15)

Praktykant był ubrany w swój standardowy biały kitel, na szyi miał stetoskop. Spojrzał od razu w stronę dziewczyny, po czym przeniósł badawczy wzrok na Pabla, który zaskoczony jej nagłym rumieńcem, również szybko odwrócił się w stronę drzwi. Na jego twarzy odmalował się lekki niepokój. Patrzyli na siebie przez chwilę w milczeniu, po czym obaj, jak na komendę, znów spojrzeli na mieniącą się mocno na twarzy Lodzię.

„Cholera jasna!” – myślała w zażenowaniu. – „Po kiego diabła on tu teraz przylazł? Nie miał kiedy… Dlaczego ja zawsze, ale to zawsze muszę się znaleźć w jakiejś skrajnie kretyńskiej sytuacji?”

– Pani Stefanio, przyprowadziłam pana praktykanta – powiedziała pielęgniarka, podchodząc z nim do łóżka starszej pani. – Ma pani szczęście, akurat mamy dwóch na dyżurze w zastępstwie za doktora… Zbada panią i sprawdzi, co tam kłuje, dobrze? To już właściwie lekarz, tyle że przed końcowym egzaminem.

Pablo, z którego twarzy nie zszedł jeszcze wyraz zaskoczenia, przyglądał im się spod oka chmurnym wzrokiem. Artur pochylił się nad panią Stefanią.

– Proszę pokazać… gdzie panią kłuje? – zapytał swoim dźwięcznym, miłym głosem.

– A o tu, panie doktorze – skarżyła się pani Stefania, pukając się palcem w okolice serca. – O tu, z tej strony najbardziej. Kłuje i kłuje, spać nie mogę…

– Zaraz zobaczymy.

Pielęgniarka zostawiła ich, podeszła do łóżka Lodzi i uśmiechnęła się do Pabla.

– Teraz to pan już naprawdę przeholował – powiedziała, grożąc mu palcem. – Gdyby nie to, że to narzeczona, nie miałby pan takich forów.

Pochylony nad pacjentką Artur drgnął i zerknął na nich ukradkiem.

– Już musi pan iść, bez żartów – ciągnęła pielęgniarka. – Za pięć minut i tak jest cisza nocna, a państwo bez przerwy mi tutaj hałasują!

– Już się wynoszę – uśmiechnął się pojednawczo Pablo. – O dwudziestej drugiej śladu po mnie nie będzie. Słowo harcerza.

Pielęgniarka pokiwała głową, jeszcze raz pogroziła mu wymownie palcem i wyszła, zerkając kontrolnie w stronę pani Stefanii i zajętego osłuchiwaniem jej serca Artura. Pablo pochylił się ku uspokojonej już Lodzi, ujął jej rękę i pokręcił powoli głową.

– Ty mała bandytko – szepnął. – Rozrabiako jedna. Ty mnie kiedyś do grobu wpędzisz, wiesz? Powiedz mi, będę mógł zadzwonić w weekend?

– Jasne, bandziorku – uśmiechnęła się, rozkoszując się w duchu dotykiem jego dłoni. – Wraca ci przecież limit raz w tygodniu. Zadzwoń… i wiesz co? – dodała z zawahaniem. – Lepiej nie przysyłaj mi już tutaj kwiatków, zwłaszcza podpisanych. Moja mama… trochę się dziwiła. Zresztą nie mam już gdzie ich trzymać.

– Dobrze, Lea – skinął głową. – Zaraz załatwię ci jeszcze ten wazon na niezapominajki. Słyszałem, że pod koniec przyszłego tygodnia puszczą cię już do domu?

– Tak obiecali – przyznała. – Skąd wiesz?

– Ja wiem wszystko – odparł tajemniczo, podnosząc jej dłoń do ust. – No, trzymaj się, moja mała, okrutna dusicielko. Idę ćwiczyć ciosy i rzut oszczepem.

– Po co?! – roześmiała się.

– Obawiam się, że czeka mnie wkrótce kilka poważniejszych starć. Prawdziwy rycerz musi być zawsze gotowy. A ty idź już spać, skarbie… odpoczywaj. Zadzwonię.

– Dobrze, Pablo – szepnęła, czując, jak ściska jej się serce.

„Prawdziwy rycerz” – powtórzyła ze smutkiem w myślach jego słowa.

Pablo miał już wstać, ale przytrzymał jeszcze przez chwilę jej dłoń w swojej i w milczeniu zatopił na kilka sekund w jej oczach ciepłe, magnetyzujące spojrzenie. Jego wzrok przeniknęło nagle jasne, czyste światło, które zdawało się odkrywać przed nią głębiny jego duszy… Kryło się w nim coś takiego, że na ściśnięte serce Lodzi jak kojący balsam spłynęła cicha radość, inna niż wcześniej, pełna dziwnego spokoju… Przez ten jeden krótki moment poczuła się absolutnie, niezmącenie szczęśliwa.

– Śpij dobrze, perełko – szepnął Pablo.

Puścił jej rękę i podniósł się z krzesła. W tym samym momencie Artur skończył badanie pani Stefanii i wyprostował się.

– Nic się nie dzieje – powiedział uspokajająco. – Z sercem wszystko w porządku. Może tylko czymś się pani zdenerwowała? Proszę się położyć i spróbować pospać.

Uspokojona pani Stefania zanurkowała posłusznie pod kołdrę, cichutko wzdychając. Artur uśmiechnął się do niej i ruszył w stronę drzwi, przy których natknął się na kierującego się również do wyjścia Pabla. Obaj zmierzyli się uważnym wzrokiem, po czym Artur ukłonił się lekko i wyszedł pośpiesznie na korytarz. Pablo odwrócił się jeszcze w progu, uśmiechnął się ciepło do patrzącej za nim Lodzi i również opuścił salę.