Lodzia Makówkówna – Rozdział XV (cz. 2)

4 komentarze

• 

  Marsy

  17 września 2019

  Dzień dobry!
  Nie wiem, czy powinnam pisać przez Ty czy też Pani, bo sądząc po stylu pisania jestem sporo młodsza. Przyjmijmy jednak, że jesteśmy w internecie, gdzie wiek nie odgrywa tak dużej roli i pozwolę sobie przejść na Ty. 😉

  Na Twojego bloga trafiłam przez spis opowiadań, gdzie zaintrygował mnie opis „Lodzi Makówkówny”: weszłam, zaczęłam czytać i przepadłam. W całą noc pochłonęłam wszystkie dostępne części i żałowałam, że nie ma więcej; choć z drugiej strony dzięki temu, że kolejne posty są codziennie, mój ból jest odrobinę mniejszy. 😉
  Bardzo podoba mi się Twój styl pisania i idealnie wpasowuje się właśnie w taką nieco humorystyczną konwencję. Przyznam, że z ciekawości przeczytałam również „Glusia”, ale brakowało mi w nim tego czegoś; tego subtelnego uroku, który ma w sobie „Lodzia”. Swoją drogą, zdrobnienie, które wymyślił dziewczynie Pablo, tj. Lea, jest mi bardzo bliskie – moja kotka ma tak na imię, a mój mąż w żartach czasem woła na nią Leokadia. 😉
  Mam nadzieję, że niebawem Lodzia przekona się do Pablo i że wspomniana kiedyś Kinia i niezrozumienie Majka co do działań przyjaciela nie namieszają sporo i wszystko skończy się szczęśliwie. A na koniec nawet i Wielka Triada zaakceptuje Pawła, bo okaże się, że to ten wspaniały pan mecenas, który wygra sprawę dla Kloci. 😀

  Przyznam się też, że sama piszę i dzięki temu zwracam uwagę na trochę więcej niż zwykły czytelnik. Dlatego nie byłabym sobą, jakbym nie napisała tego, co poniżej. Potraktujmy to jak spostrzeżenia koleżanki po fachu. 🙂
  Widzę, że skupiasz się głównie na uczuciach i wydarzeniach; jak opisujesz, to tylko czyjś wygląd i zdarzało się, że kilka razy pod rząd podkreślałaś daną cechę (bodajże było tak z kolorem oczu Lodzi) – to mi trochę zgrzytało. Poza tym, brakuje mi tego, żeby postacie drugoplanowe miały swój charakter – np. Julka jest najlepszą przyjaciółką Lodzi, ale poza byciem przyjaciółką niewiele o niej wiemy. No dobrze, wiadomo, że jest oddana, że nie kwestionuje toku myślenia Lodzi (wręcz wydaje się, że uważa ją za mądrzejszą od siebie?) no i… w sumie tyle. Tak samo np. Majkiem. Powtarzasz wielokrotnie, że jest wyluzowany i zwariowany, ale… no niczym nie wyróżnia się na tle pozostałych przyjaciół Pawła. Po prostu jest go w opowiadaniu trochę więcej.
  Choć, jak już wspomniałam wcześniej, przeczytałam całą historię z zapartym tchem, to jednak jest to wciąż tylko historia Lodzi i Pabla, bez względu na to, ile postaci drugoplanowych i ile wątków pobocznych by nie było. Być może było to Twoim zamiarem, nie wiem, ale jedynie chciałam zwrócić na to uwagę.

  I błagam, ta bezsensowna blokada kopiowania. Kto będzie chciał ukraść Twoją pracę – ukradnie. Wiem, że to okrutne słowa, ale taka jest prawda. Blokada utrudnia życie takim czytelnikom jak ja – bo nie mogę kliknąć prawym klawiszem i otworzyć linku w nowej karcie, bo nie mogę nawet skopiować swojego komentarza, by go zobaczyć w edytorze tekstu i sprawdzić, czy jakichś byków nie popełniłam. Na dole strony (czy gdziekolwiek) powinnaś zamieścić copyright, informację, że jesteś jedynym autorem treści na stronie i nie życzysz sobie kopiowania. Prawo autorskie chroni Cię teoretycznie – a, tak jak mówię, praktycznie żadna blokada nie pomoże, jak trafi się ktoś nieuczciwy.

  Nie chcę, żebyś potraktowała moje krytyczne uwagi jak atak na siebie (bo wiem, że w internecie, w którym funkcjonujemy, każda szczerość jest uważana za hejt). Wręcz przeciwnie – uważam, że masz niesamowity talent do wymyślania fabuły i fajny styl pisania; to, w jaki sposób zaczęła się i rozwinęła historia głównych bohaterów jest świetne i to jest też najważniejsze przecież dla całego opowiadania. Także proszę: pisz, pisz i jeszcze raz pisz, bo takie historie zdarzają się już coraz rzadziej w blogosferze.

  Kłaniam się nisko i pozdrawiam serdecznie:

  Nowa czytelniczka
  Ola

  Reply
  • 

    Katarzyna Demańska

    17 września 2019

    Olu, jest mi niezwykle miło, że odezwałaś się w komentarzu, a wszystkie Twoje uwagi przyjmuję z wielką radością. No i przede wszystkim jestem uszczęśliwiona długością i wnikliwością Twojego komentarza. Po to właśnie wrzucam powieść w blogosferę, żeby uzyskać jakiś odzew, a nie tylko wydać ją i mieć nadzieję, że ktoś… kiedyś… przeczyta 🙂 A tu jeszcze widzę, że zagląda do mnie nie tylko Czytelniczka, ale i znawczyni z doświadczeniem… 😉
    Bardzo się cieszę, że historia Ci się podoba, wiem, że ta fabuła wciąga, i chciałabym, żeby tak było w każdej części, choć wiadomo, że nie da się czasami uniknąć dłużyzn lub „przynudzeń”, zwłaszcza gdy trzeba przygotować/rozwinąć kolejne wątki.
    Zgadzam się w pełni z Twoją uwagą co do „Glusia” – sama zresztą podkreślałam już wielokrotnie, że to była tylko taka krótka powieść-rozgrzewka, może nawet nie powieść, a opowiadanko o prostej fabule i schematycznych postaciach. Taaaak… Musiałam przecież na czymś poćwiczyć blogowanie. 😉
    Co do uwag dotyczących prowadzenia fabuły i braków w kreowaniu charakterów postaci. Hmm, masz rację co do kilku z nich (zwłaszcza Julka i Szymon są dość schematyczni), choć nie co do wszystkich. Robię to poniekąd celowo – naturalnie, że to historia Lodzi i Pabla, inne wątki też się rozwijają, ale staram się nie zagłuszać nimi głównego biegu fabuły. Julka jest mi potrzebna głównie w roli powierniczki, bo nie wszystkie wydarzenia muszą się rozgrywać „na oczach Czytelnika”, czasami wystarczy, że Lodzia opowie o nich przyjaciółce… Co do Majka – on ma do odegrania ważną rolę w tej historii, więc poznamy go jeszcze nieco lepiej w dalszej części.
    A dlaczego nie rozwijam tych opisów i nie skupiam się na kreowaniu każdej postaci z osobna? Częściowo dlatego, że ten tekst (już ukończony) ma kilometry długości (550 stron w Wordzie pojedynczą interlinią, czyli prawie 2 miliony znaków ze spacjami). Mogłabym go rozwlekać w nieskończoność, opisując dokładnie każdy szczegół, ale wydaje mi się to zbędne, bo sama będąc czytelnikiem, lubiłam w lekturze mieć pole do wyobraźni. Jest też wielu czytelników, którzy wręcz pomijają opisy innych postaci, czekając głównie na rozwój podstawowego wątku akcji.
    Dlaczego skupiam się na opisywaniu uczuć? Albowiem ta powieść to ROMANS! Takie jest wszak założenie tego gatunku, który skupia się na opisach rozterek serca i rozwoju uczuć, a nie na szczegółach realistyczno-obyczajowych. Tym bardziej, że wprowadziłam też konwencję humorystyczną, żeby lżej się czytało – ogólnie staram się wypośrodkować styl tak, aby trafił choć odrobinę zarówno do Czytelnika tzw. „ambitnego”, jak i do takiego, który wejdzie na mojego bloga poczytać sobie „lekką historyjkę” (to mają być w końcu „powieści dla dziewczyn”). Takie założenie przyjęłam, co oczywiście nie zmienia faktu, że Czytelnik może mieć swoje (odmienne) zdanie, wręcz jestem zadowolona, że ktoś je ma i chce się nim ze mną podzielić. Wszelkie uwagi przyjmuję z wielkim zainteresowaniem i bardzo Ci za nie dziękuję, Olu.
    Co do blokady treści – kiedy zakładałam bloga, wyczytałam gdzieś, że to standard… E… nie boję się kopiowania i wykorzystywania treści, bo tego, co tu zamieszczam, nie da się nawet nigdzie wykorzystać. Dotąd nikt nie miał do tego uwag, ale skoro mówisz, że to przeszkadza w lekturze, to wierzę na słowo i… specjalnie dla Ciebie zdejmuję blokadę 😉
    Na koniec odniosę się do Twojej uwagi o tym, że sama piszesz. Widzę, że również prowadzisz bloga – zerknęłam na razie tylko trochę, ale jak tylko znajdę wolną chwilę, przypatrzę się głębiej i poczytam oraz niewątpliwie skomentuję.
    Jeszcze raz dziękuję za ten niezwykle miły i konstruktywny komentarz. Pozdrawiam serdecznie!

    Reply
    • 

      Marsy

      18 września 2019

      Bardzo się cieszę, że pozytywnie odebrałaś mój komentarz. 🙂
      Zdaję sobie sprawę ze wszystkiego, co wspomniałaś – to, na co zwróciłam uwagę, to raczej luźne spostrzeżenia. Masz tak ciekawy styl pisania, że nie przeszkadzało mi w tym, by pochłonąć całą historię; tak jak wspomniałam – tak fajnie prowadzisz wątek Lodzi i Pabla, że wszystko inne przestaje mieć znaczenie. 😉 A swoją drogą, 550 stron to naprawdę imponujący wynik i chylę czoła!
      Wrócę jeszcze do tej nieszczęsnej blokady ;). Bardzo dziękuję, choć przyznam, że trochę mi głupio, że to specjalnie dla mnie. I w sumie ciekawe, że zakładając bloga natrafiłaś na taką informację, ja raczej spotykałam się z opiniami odwrotnymi; ale to chyba tylko dowód na to, że nie ma czegoś takiego jak uniwersalna prawidłowa odpowiedź. 😛
      A co do mojej pisaniny… No cóż, można powiedzieć, że w pewnym sensie jestem weteranką, bo w blogowaniu siedzę od jakichś 15 lat, ale z przerwami. Teraz staram się wrócić, ale nie jest to łatwe, bo dorosłość mi dokopuje, no i też podjęłam w życiu parę złych wyborów przez co nie jestem teraz w momencie, w którym mogłabym być. Ale walczę. 😉
      No i w tym miejscu chciałam Ci podziękować: zainspirowana Twoją wytrwałością, sama w końcu zaczęłam się bardziej pilnować z pisaniem i – kto wie – może w końcu uda mi się coś skończyć. 😛

      Pozdrawiam,
      Ola 🙂

      Reply
      • 

        Katarzyna Demańska

        19 września 2019

        Ponownie dziękuję za miłe i motywujące słowa oraz za uwagi, które zawsze są dla mnie niezwykle cenną informacją zwrotną od Czytelnika.
        W porównaniu do Ciebie jako blogerka jestem dopiero raczkującym niemowlakiem – blog prowadzę od grudnia i robię to po raz pierwszy w życiu, dlatego wielu rzeczy muszę się uczyć od zera.
        Powieści, które tu zamieszczam, są tekstami uprzednio ukończonymi, nie odważyłabym się publikować kolejnych partii tekstu, dopisując je na bieżąco, gdyż mogłoby to skutkować niekonsekwencjami, niespójnością logiczną fabuły, a także ryzykiem, że stracę motywację i nigdy nie dokończę tekstu. A na to, z szacunku do moich stałych Czytelników, nie mogę sobie pozwolić.
        A co do Twoich tekstów – jak tylko znajdę dłuższą chwilę, żeby się z nimi zapoznać, to podyskutujemy o nich u Ciebie 😉
        Jeszcze raz dzięki i pozdrawiam!

        Reply