Lodzia Makówkówna - Rozdział XV (cz. 9)

Po wyjściu Karola Lodzia poczuła nagły przypływ energii. Wynegocjowała u pielęgniarki drugi wazon, nalała wody i wstawiła do niej bukiet róż. Następnie wykąpała się, umyła włosy i z rozkoszą przebrała się w świeże rzeczy. Rozczesawszy mokre włosy, zostawiła je rozpuszczone, czekając ze spleceniem warkocza, aż całkiem wyschną, zjadła kolację, po czym wzięła do ręki swój telefon i otworzyła sobie notatki od Julki. Uznała, że musi zająć się czymś neutralnym, aby odgonić kłębiące jej się w głowie myśli, które znów zbyt mocno napełniały ją niebezpieczną nadzieją…

„Czas zabrać się za robotę” – pomyślała stanowczo. – „Matura za kilka tygodni!”

Na długi czas zagłębiła się w notatkach z historii.

– Pani Leokadio, nie czas byłby już spać? – zagadnęła życzliwie pielęgniarka, stawiając na szafce tacę z lekarstwami. – Podamy leki i proszę się położyć, jeszcze słaba pani jest.

Lodzia ocknęła się i spojrzała na ścienny zegar w głębi sali. Było już po dwudziestej pierwszej, gdzieś w międzyczasie nastąpiła zmiana dyżurujących pielęgniarek.

– Dobrze, proszę pani – odparła grzecznie. – Zaczytałam się strasznie, nie wiedziałam, że już tak późno… Zaraz skończę, zaplotę sobie włosy i idę spać.

Po podaniu leków pielęgniarka wyszła. Lodzia westchnęła, wzięła do ręki szczotkę do włosów i jeszcze raz zabrała się za rozczesywanie ich przed splataniem warkocza. Zauważyła mimochodem, że dwie starsze panie, które leżały w sąsiednich łóżkach pod ścianą, przyglądały jej się z zainteresowaniem, wyraźnie zaintrygowane długością jej włosów.

Nagle ktoś wszedł cicho na salę, podszedł i pochylił się nad nią, a na jej kolanach wylądował ogromny bukiet niezapominajek… Podniosła szybko głowę i natychmiast napotkała pełne uśmiechu spojrzenie ukochanych, ciemnych oczu.

– Pablo! – wyszeptała zdumiona.

Serce zabiło jej tak mocno, że niemal zabrakło jej tchu… Ogarnęła ją gwałtowna, oszałamiająca radość. Przyszedł do niej! Znalazł ją! Znowu był obok…

– Dobry wieczór, gwiazdeczko – uśmiechnął się Pablo, ujmując delikatnie jej dłoń i podnosząc ją do ust. – Nie śpisz jeszcze, niegrzeczna dziewczynko?

Był dziś luźno ubrany w szarą, sztruksową koszulę i jasne dżinsy, na nogach miał białe, sportowe adidasy. Przysunął sobie krzesło i usiadł przy niej. Przyglądał się przez chwilę z troską jej bledziutkiej twarzy i podkrążonym oczom, po czym jego wzrok przeniósł się na jej długie włosy spływające złocistą kaskadą na kołdrę i częściowo zwisające z łóżka aż do podłogi. Przez jego twarz przebiegł wyraz wzruszenia i zachwytu.

– Jak ty tu wszedłeś? – zapytała zaskoczona Lodzia. – Przecież już dawno po godzinach odwiedzin, nikogo nie wpuszczają!

– Mam swoje tajne sposoby – zapewnił ją wesoło.

– Domyślam się – zerknęła na niego spod oka. – Przekupiłeś portiera, pobiłeś ochroniarza i uwiodłeś po drodze wszystkie pielęgniarki na oddziale?

– Ach ty, mała szelmo! – roześmiał się Pablo. – Czy ja wyglądam na kogoś takiego?

– Pewnie, że tak – odparła z uśmiechem.

Sięgnęła po niezapominajki, podniosła je z zachwytem i zatopiła w nich rozmigotaną szczęściem twarz. Pablo patrzył na nią oczami jaśniejącymi radością.

– Moja gwiazdeczka zaczyna żartować… A to znaczy, że nabiera formy.

– Dziękuję ci za kwiaty, bandziorku – powiedziała, nie patrząc na niego i przesuwając delikatnie palcem po błękitnych płatkach. – Znów niezapominajki… Przecież prosiłam cię już dwa razy, żebyś nie robił takich rzeczy. Naprawdę nie ma sensu tak we mnie inwestować.

– Inwestycja musi się opłacić – oznajmił z powagą. – Wiesz przecież, kociaku, że jestem bardzo interesowny. Będę za to żądał rewanżu.

Spojrzała na niego z politowaniem.

– Doprawdy? – pokiwała głową. – A jakiegoż to rewanżu by pan sobie życzył?

W jego oczach zaigrały zaczepne ogniki. Pochylił się lekko w jej stronę.

– Jest taki jeden, kochanie – powiedział, zniżając głos i nadając mu zmysłową nutę. – Taki jeden wyjątkowy… kuszący, słodki rewanż, na który narobiłaś mi wielkiego smaku… Bez przerwy mnie prześladuje, nie mogę przestać o nim myśleć, choćbym chciał…

Zawiesił na chwilę głos, obserwując z szelmowskim uśmiechem jej ukrytą w niezapominajkach, zaniepokojoną twarz i spuszczone oczy. Pochylił się do niej jeszcze mocniej.

– Wiesz, jak się nazywa mój rewanż, Lea? – szepnął gorąco.

Zadrżała i podniosła na niego oczy pełne wyrzutu.

– Nazywa się sernik z brzoskwiniami! – powiedział Pablo normalnym, wesołym tonem, odchylając się w tył razem z krzesłem, bezgranicznie ubawiony.

– Ty szubrawcu! – roześmiała się Lodzia.

– Poprzednim razem za niezapominajki dostałem pyszny sernik – przypomniał jej. – Widzisz, opłaciło mi się. Teraz sprawdzę, czy ten sam numer zadziała drugi raz.

– Rozumiem, że to podstawowa zasada w tych gierkach? – zakpiła. – Numery, które działają, powtarza się wiele razy?

– To przecież podstawowa zasada działania całego wszechświata i rozwoju cywilizacji – powiedział beztrosko, przyglądając jej się wciąż z rozbawieniem. – Gdyby nie powtarzało się tego, co raz zadziałało, nie można by iść do przodu.

(c.d.n.)