Lodzia Makówkówna - Rozdział XVI (cz. 1)

– Lodziu, będę u ciebie po szesnastej – oznajmiła przez telefon Mamusia. – Przywieźć ci jakieś dobre dżemiki?

– Nie, mamo, błagam, tylko nie to! – jęknęła ze zgrozą Lodzia. – Ja już tu kompletnie nie mam miejsca! Zresztą wystarczy mi to, co tu dają do jedzenia, nie muszę mieć dodatkowych zapasów.

– Dziecko, ale ty przecież musisz teraz dużo jeść – odparła z niezadowoleniem Mamusia. – Jak ty chcesz odzyskać siły na takich marnych, szpitalnych porcjach? Niedługo masz maturę, musisz jak najszybciej całkowicie wrócić do zdrowia.

– Mamo, ale naprawdę… przecież karmią mnie tu bardzo dobrze – westchnęła Lodzia. – Ja nie muszę jeść jak słoń, a na te słodkie dżemy już nie mogę patrzeć!

– To może przywiozę ci ciepłego rosołku w termosie? – nie ustępowała Mamusia.

– No dobrze – zgodziła się z rezygnacją Lodzia. – Rosołek może być. Rzeczywiście lepszego niż nasz domowy nie ma na świecie…

– Znakomicie, Lodzieńko! – ucieszyła się Mamusia. – Przywiozę ci cieplutki, zjesz sobie od razu. A teraz odpoczywaj jak najwięcej, bo na święta chcemy cię mieć w domu!

– Mam nadzieję, że tak będzie, mamo – uśmiechnęła się.

Było już po porannym obchodzie lekarskim, na którym oprócz dwóch oddziałowych lekarzy po raz pierwszy pojawił się ordynator Borowiecki. Osobiście obejrzał kartę Lodzi, zbadał jej gardło, z zadowoleniem stwierdził postępującą poprawę i obiecał, że jeśli tak dalej pójdzie, w Wielki Czwartek wypuści ją do domu. Z racji obecności ordynatora grupa praktykantów była jeszcze większa niż zazwyczaj, jednak Artura znowu nie było.

„On chyba rano jest zwolniony z obchodów, bo wieczorem biorą go na dyżur” – domyśliła się. – „Skoro wczoraj był… Ech! To byłaby przecież idealna okazja, żeby z nim zagadać! I akurat musiał przyleźć do nas, jak u mnie był Pablo! Wszystko przez tę panią Stefcię…” – zerknęła na starszą pacjentkę, która również spojrzała na nią i uśmiechnęła się życzliwie.

Lodzia odwzajemniła jej uśmiech, po czym oparła się na wysoko ułożonej poduszce i zapatrzyła się w błękitne niebo za oknem.

„Mój bandziorek…” – dumała. – „Byłby taki idealny, jak skrojony na miarę właśnie dla mnie. Tak się z nim wczoraj uśmiałam… wymyślił duszenie warkoczem! Ha! To by mu się podobało, chętnie by się bronił, o, nie wątpię w to… Marzy mu się dobieganie do mety i wspólne czytanie lektur do poduszki. Ależ to jest gagatek! A te jego oczy? Jak on potrafi patrzeć! I głos… kocham jego głos, zwłaszcza ten jeden ton, kiedy tak mruczy nisko jak kot…”

– Zaraz będzie obiad, pani Leokadio – zapowiedziała ta sama co wczoraj pielęgniarka, podając jej termometr. – Zmierzymy temperaturę, doktor kazał monitorować. Zjadła pani śniadanie?

– Zjadłam całe – pochwaliła się Lodzia. – I już jestem dużo silniejsza.

– To widać. Już pani nie jest taka upiornie blada… A pani gdzie tak znowu biega, pani Stefanio? – zdziwiła się, starsza pacjentka założyła bowiem kapcie i dreptała powolutku w ich stronę.

– A bo ja, pani kochana, chcę się przypatrzeć z bliska tej dziecinie – mówiła staruszka, podchodząc do łóżka Lodzi. – Tak sobie ją obserwujemy z panią Marysią od poniedziałku i podziwiamy, jakie to śliczne stworzenie! I taki długi warkoczyk ma, jak za mojej młodości się nosiło…

– Pani usiądzie sobie na krześle – uśmiechnęła się Lodzia.

– Tak, pani Stefciu, niech pani sobie usiądzie, bo jeszcze pani słaba – potwierdziła pielęgniarka. – Nie zimno pani?

– A skąd, pani Justysiu kochana, gdzież zimno… przecie tu gorąco na sali jak w piecu i jeszcze słońce świeci przez te szyby… – mamrotała pani Stefania, sadowiąc się z zadowoleniem na krześle. – Hmm… Jak to dziecina ma na imię? Leokadia?

– Tak – kiwnęła grzecznie głową Lodzia. – To takie dość staroświeckie imię…

– Piękne imię! – zakrzyknęła pani Stefania. – Mojej świętej pamięci siostrze tak było! Prawda, że teraz młodzi mają inne imiona… i wyglądają inaczej, takich długich włosów już się prawie nie nosi… A ten pan, co tu wczoraj w nocy był, tak pięknie zaplótł ci ten warkoczyk, dziecino, tak równiutko! Widziałyśmy przecież obie, jak się starał – dodała, zwracając się porozumiewawczo do pielęgniarki. – Aż miło było popatrzeć…

– To narzeczony – wyjaśniła pielęgniarka, zbierając tacę z lekami z szafki Lodzi.

Lodzia westchnęła, kręcąc głową z rozbawieniem.

(c.d.n.)