Lodzia Makówkówna - Rozdział XVI (cz. 11)

Lodzia sięgnęła po jej rękę i uścisnęła ją lekko.

– Pewnie teraz widujecie się codziennie?

– Prawie – przyznała Julka. – Ale nie zawsze jesteśmy sami… Na przykład przedwczoraj po lekcjach byliśmy w Anabelli z ludźmi z jego klasy, całkiem fajna paczka się zebrała.

– Byliście przedwczoraj u Majka? – zainteresowała się Lodzia.

– Tak, a co? – mrugnęła do niej Julka. – Nie widzieliśmy Pabla, jeśli o to ci chodzi.

– Wcale nie, przestań, Jula! – żachnęła się Lodzia. – To już o nic zapytać nie wolno?

– Na nikogo znajomego nie wpadliśmy, nawet Majka nie było – odparła Julka, patrząc na nią z uwagą. – Ale nie udawaj, Lodźka… Wkręciło cię nieźle, coraz gorzej z tobą. Nawet gdybyś wtedy nic mi nie powiedziała, to i tak bym się domyśliła. Myślisz, że tego po tobie nie widać? Wystarczy, że wypowie się to magiczne imię i od razu mienisz się na twarzy.

– Pewnie tak – westchnęła Lodzia. – Coraz trudniej mi to ukryć, wiem… Tylko błagam cię, Jula, nie wygadaj nic Szymkowi!

– Przestań, przecież obiecałam ci, że słówka nikomu nie pisnę – obruszyła się Julka. – Myślisz, że głupia jestem? Pablo jest sprytny, mógłby za dużo z niego wyciągnąć. Chodzą razem na siłownię i nie wiem, o czym gadają, nie wypytuję aż tak Szymka, on sam czasami coś mi tylko opowie… No, ale czekaj, mówiłaś mi przez telefon, że Pablo był u ciebie z niezapominajkami i że potem były z tego jakieś jaja. Opowiesz mi w końcu, o co tam chodziło?

– Opowiem – uśmiechnęła się Lodzia.

W żartobliwych słowach zrelacjonowała Julce qui pro quo z ostatnich dni, blef Pabla z narzeczoną, rolę pani Stefanii i życzliwej pielęgniarki, karkołomną interpretację Mamusi, a także niefortunne pojawienie się Artura. Julka zaśmiewała się niemal do łez.

– Ale zapodajesz, Lodźka, niech cię! Chyba zacznę żałować, że nie zaraziłam się od ciebie anginą i nie leżymy tu razem… Kto by się spodziewał, że nabierzesz takiego rozmachu, przecież jeszcze pół roku temu w tych sprawach byłaś zupełnie poza nawiasem! Tylko Grzelo wyczuł wcześniej pismo nosem! Powinnaś go chyba za to jakoś nagrodzić…

– Jasne, już lecę – mruknęła Lodzia.

– No, żartuję, ale sama zobacz, jak to głupio u ciebie wygląda… Masz wiernego wielbiciela, który kocha się w tobie już rok albo lepiej, a ty nawet na niego nie spojrzysz… Masz prawie oficjalnego narzeczonego namaszczonego przez rodzinę, to mówisz, że chemii między wami nie ma za grosz i też nic z tego… O kuzynie nawet nie wspomnę, bo to rzeczywiście kretyńskie nieporozumienie. A Pablo… nawet on ci nie pasuje, chociaż oczy za nim wypłakujesz, bo bajerant i podrywacz. Zresztą gdzie te jego podrywy, pokaż mi? Wcześniej może tak, nie przeczę, nawet coś takiego mówili, jak go obgadywali przy stole… ale teraz? Ja ci coś powiem…

– Lepiej nic nie mów, Jula – przerwała jej szybko Lodzia. – Nie mów nic, bo jak jeszcze ty wytrącisz mnie z równowagi, to ja się nie pozbieram. Ja i tak już ledwo ze sobą walczę… Nie pomagaj mu przeciwko mnie, co?

– Okej – westchnęła Julka, przyglądając jej się współczująco. – Już się zamykam. Nie chcę się przyczyniać do jakiejś katastrofy… Tylko jak ty z tego wybrniesz, Lodźka?

Pochyliła się do przyjaciółki i zniżyła głos.

– Powiedz… – zagadnęła poufale. – Ty go naprawdę aż tak bardzo kochasz?

Lodzia, wpatrzona w odległą perspektywę miasta, pokiwała powoli głową.

– Kocham go do szaleństwa, Jula – powiedziała cicho. – Tak bardzo, że boję się samej siebie… Nie umiem z tym skończyć, nie potrafiłabym zerwać z nim kontaktu, to jest silniejsze ode mnie. Czekam bezradnie, aż to się samo jakoś rozwiąże i kradnę kolejne chwile, kiedy mogę przy nim być, chociaż usłyszeć jego głos w telefonie… Ty nie wiesz, jak to jest. Rozum mówi ci „nie”, a cała reszta krzyczy „tak!”

– Cała reszta? – nie zrozumiała Julka.

– No tak, serce, zmysły… Żebyś ty wiedziała, jak on na mnie działa. Jak trzęsienie ziemi! Od początku tak było, tyle że najpierw małe wstrząsy, a potem coraz bliżej epicentrum…

– I do niczego się nie przyznawałaś! – zauważyła z wyrzutem Julka. – Nie powiedziałaś mi ani słówka! A jak ja sama coś wspominałam, to za każdym razem bagatelizowałaś bandziora, mówiłaś, że stary…

– Mówiłam – przyznała Lodzia. – Powtarzałam ci po prostu to, co tłumaczyłam samej sobie. Chociaż to i tak nic nie dało. Stary czy nie stary… ja się w nim zakochałam od pierwszego wejrzenia, Jula. Dopiero później to do mnie dotarło. Od początku nie mogłam przestać o nim myśleć, ciągle prześladowały mnie jego oczy. Wtedy na przystanku rozpoznałam go właśnie po oczach, pamiętasz…

– Aha – pokiwała głową Julka.

– A potem ta studniówka… Zaprosiłam go, bo nie umiałam się powstrzymać, to było jak narkotyk. Chciałam go mieć przy sobie chociaż przez tych parę godzin. Tego nie da się opowiedzieć… I gdyby chociaż on był obojętny, gdyby to było tylko z mojej strony… ale on też! Wiesz, jak on na mnie patrzy, jak do mnie mówi? Tak bardzo chce mnie mieć, tak niesamowicie się zawziął, tak o to walczy! Rzucił na front już chyba wszystko, co tylko mógł. Bronię się ostatkiem sił, chociaż na wierzchu staram się trzymać fason. Ale ile mnie to kosztuje…

– Wierzę ci – westchnęła Julka. – Ty pewnie też przez to takiej ostrej anginy się nabawiłaś i wylądowałaś w szpitalu. Gryziesz się tym ciągle i siada ci na zdrowie. Ale powiedz mi… jesteś na sto procent pewna, że jemu chodzi tylko o odfajkowanie cię w katalogu?

– Nie wiem – wyszeptała Lodzia. – Może z jego strony to by nawet potrwało trochę dłużej? Nie mam pojęcia. Czasami tak patrzy na mnie, bez tego piekielnego ognia w oczach… i takie rzeczy mi mówi… Ale to nie ma racji bytu, Jula. Jak raz w to uwierzę, to przepadłam.

– Biedactwo – powiedziała cicho Julka, obejmując ją ze współczuciem. – Strasznie mi cię szkoda, Lodźka, naprawdę… Tak bym chciała, żeby to się dobrze skończyło!