Lodzia Makówkówna - Rozdział XVI (cz. 3)

Na kwadrans przed spodziewaną wizytą Mamusi Lodzia wyładowała ze swojej szpitalnej szafki nieotwarte dżemy i zakąski przyniesione jej wcześniej przez Ciotkę Lucy, po czym poukładała je na blacie z zamiarem stanowczego zażądania, by zabrano je z powrotem do domu.

„Muszę mieć tu chociaż trochę miejsca” – pomyślała z irytacją. – „A one bez przerwy znoszą mi prowiant, jakbym była na jakimś zesłaniu. Nie mam już gdzie szklanki postawić, na parapecie kwiatki…”

Spojrzała z czułym uśmiechem na niebieszczące się na parapecie niezapominajki, przypominając sobie poprzedni taki bukiet, który chowała przed oczami Wielkiej Triady na oknie za firanką. I w tym momencie złapała się za głowę, jak gromem rażona myślą o tym, że przecież za chwilę wpadnie tu Mamusia! Mamusia, którą tak zdenerwowały poniedziałkowe margaretki…

„Cholera!” – zaklęła w duchu. – „Przecież jeśli ona zobaczy te kwiatki, to znowu będzie jazda, zacznie mnie wypytywać, będę musiała się tłumaczyć… Nie, nie mogę do tego dopuścić! Tylko co z nimi zrobić? Wyrzucić ich nie wyrzucę, nie ma mowy, to prezent od bandziorka… Muszę je gdzieś ukryć!”

Rozejrzała się po sali, jednak nigdzie nie było miejsca, w którym można by skutecznie ukryć taki duży bukiet bez wzbudzania podejrzeń towarzyszek spod ściany.

„Wiem, co zrobię! Zaniosę je na przechowanie do pokoju pielęgniarek!” – pomyślała w olśnieniu. – „Coś wymyślę, żeby wzięły mi je do siebie na te dwie godziny…”

Korzystając z tego, że pani Stefania drzemała w łóżku po obiedzie, a pani Marysia siedziała odwrócona do niej tyłem i dziergała na drutach, Lodzia wstała, wzięła do rąk wazon z niezapominajkami i cichutko wyszła z nim na korytarz. Zajrzała przez otwarte drzwi do dyżurki pielęgniarek, jednak nikogo tam nie zastała, wszystkie musiały być gdzieś na oddziale. Rozejrzała się w zdezorientowaniu i jej wzrok padł na wiszący w głębi korytarza przy windzie elektroniczny zegar. Wskazywał szesnastą zero cztery, Mamusia mogła nadejść w każdej chwili.

„No trudno” – pomyślała. – „Zostawię im tu te kwiatki, przecież mi ich nie wywalą… A jak tylko mama pójdzie, zgłoszę się po nie i znowu będą mogły stać u mnie.”

Zostawiła wazon z kwiatami w dyżurce, ustawiwszy go dyskretnie na szafce w rogu, po czym szybko wróciła na salę. Ledwie usiadła na łóżku, w głębi korytarza rozległ się szczęk otwierających się drzwi od windy i chwilę potem do sali wpadła Mamusia.

– Lodzieńko kochana! – wykrzyknęła od progu. – Przecież ty już dużo lepiej wyglądasz!

Podbiegła do niej i ucałowała ją wylewnie w oba policzki.

– Jesteś jeszcze trochę blada, ale to już co innego – cieszyła się, stawiając na krześle przyniesioną torbę. – Mam tu dla ciebie ciepły rosołek, zjedz sobie trochę od razu, to też cię wzmocni…

– Mamo, zjem, ale nie teraz, dopiero niedawno miałam obiad – westchnęła Lodzia. – Zostaw mi go tutaj, otworzę sobie przed kolacją.

– No dobrze, Lodziu, dobrze – zgodziła się Mamusia, patrząc krytycznie na górę stojących na szafce słoików. – Ale dlaczego to tu stoi? Nic nie ruszyłaś z tego, co Lucy ci przyniosła!

– Bo ja już mam dość tych wszystkich dżemów i słodkich soków, mamo – odparła stanowczo Lodzia. – Zostawiłam sobie dwa, a resztę zabierz, ja nie mam na to miejsca w takiej małej szafce.

– To na parapecie postaw… – zaczęła Mamusia, ale urwała, zahaczywszy wzrokiem o podwiędłe margaretki. – Aha, tu sobie kwiatki trzymasz – mruknęła niechętnie.

Jej wzrok przeniósł się z margaretek na bukiet róż i twarz od razu jej się rozjaśniła.

– Te róże to od Karolka, prawda? – zagadnęła z podstępnym uśmiechem.

– Tak – odparła grzecznie Lodzia. – Przyniósł mi je wczoraj. To bardzo miło z jego strony… i ze strony pani Emilii – dodała ciszej nieco złośliwym tonem.

Przypomniała sobie mimo woli Pabla drwiącego z ignorancji Karola na temat jej niechęci do róż. W istocie, sam był w tym względzie o lata świetlne przed nim…

„Jaki był zadowolony, że ma nad nim przewagę!” – pomyślała, nie mogąc stłumić uśmiechu. – „Jaki dumny z siebie… aż mu się oczy świeciły!”

– Oj, tak jej nie nazywaj, Lodziu! – upomniała ją Mamusia, obserwując z zadowoleniem rozjaśnioną twarz córki. – Wprawdzie to twoja przyszła teściowa, ale na razie jeszcze za wcześnie tak się spoufalać. To nie wypada.

Lodzia natychmiast nachmurzyła się i wzruszyła ramionami, przypominając sobie krytyczny wzrok matki Karola na podwieczorku zapoznawczym.

(c.d.n.)