Lodzia Makówkówna - Rozdział XVI (cz. 5)

Mamusia patrzyła ze zgrozą na piękny bukiet cieszący oczy migotliwym, nasyconym błękitem.

– Znowu kwiaty? – zapytała, mierząc córkę surowym wzrokiem. – Od kogo je masz, Lodziu?

– Narzeczony przyniósł – poinformowała ją życzliwie pielęgniarka, na co Mamusia znieruchomiała i wytrzeszczyła na nią oczy. – Wczoraj osobiście prosił nas o drugi wazon… Pani Stefciu, niech pani już tak nie biega, przecież zaraz będziemy mierzyć ciśnienie!

– Piękne te niezapominajki! – zawołała pani Stefania, która właśnie wróciła z łazienki i ignorując polecenie pielęgniarki, dreptała powolutku w ich stronę. – Pani pokaże mi je z bliska, pani Justysiu… no, jakie śliczne! I jeszcze przecież nie sezon na nie, pewnie hodowane w szklarni. Moja siostra świętej pamięci, też jej Leokadia było – tu zwróciła się wyjaśniająco do Mamusi – hodowała takie u siebie w ogródku.

– Pani Stefciu, czas odpocząć – przypomniała pielęgniarka, odstawiając wazon z niezapominajkami na parapet Lodzi i idąc w stronę wyjścia. – Niech pani się położy, a ja zaraz przyniosę aparat i zmierzymy ciśnienie.

– Już idę, idę, pani Justysiu – odparła potulnie pani Stefania i znów zwróciła się do Mamusi. – Ale jaka ta wasza dziecina śliczna, jaka miła! Tak sobie rano przyjemnie pogawędziłyśmy…

– A tak, nasza Lodzia to prawdziwy skarb – przyznała z dumą Mamusia, ocknąwszy się wreszcie z osłupienia. – Nasze oczko w głowie.

– I nie będziecie płakać, jak wam z domu pójdzie? Tak wcześnie ją za mąż wydajecie…

– A to już mówiła pani? – zdziwiła się Mamusia, zerkając na córkę z nagłą czułością. – Tak, jeszcze w tym roku, we wrześniu. Ma wspaniałego chłopca, same jej wybrałyśmy…

– No, chłopiec jak chłopiec – zauważyła dobrotliwie pani Stefania. – Taki trochę od niej starszy… ale widać, że bardzo ją kocha, a to jest przecież najważniejsze.

Mamusia spojrzała z zachwytem na Lodzię, która przymknęła oczy, zaciskając powieki jak dziecko, które liczy na to, że w ten sposób stanie się niewidzialne.

– Widzę, Lodzieńko, że już opowiadasz wszystkim o Karolku? Owszem, starszy trochę, tak w sam raz, wie pani… Ale z domu jej przecież nie puścimy, u nas będą mieszkać.

– A, to co innego – uśmiechnęła się pani Stefania.

– Tak, to już ustalone – kiwnęła głową Mamusia. – Zresztą dokąd by poszli? Do niego albo do nas, ale my walczymy, żeby do nas koniecznie. Karolek… bo tak ma na imię jej narzeczony… – tłumaczyła pani Stefanii – co prawda oficjalnie zaręczą się dopiero w kwietniu, ale widzę, że Lodzieńka tak go już nazywa… więc Karolek nie będzie miał nic przeciwko temu, jest bardzo dobrze wychowany. Ale proszę, niech pani usiądzie! – zreflektowała się, zrywając się z krzesła i ustępując pani Stefanii. – Nie będzie pani przecież tak stała!

– A nie, nie, ja to już muszę iść do łóżka, bo pani Justysia na mnie nakrzyczy – odparła pani Stefania, cofając się nieco. – Ale że miły ten narzeczony, to prawda, tak jej pięknie warkocz zaplótł i kwiatów naznosił… No, ale już idę, idę. Niech się szczęści tej waszej dziecinie!

I uśmiechnąwszy się do Mamusi, podreptała w stronę swojego łóżka. Lodzia odetchnęła ze względną ulgą, przepełniona jednocześnie poczuciem, że mleko i tak się rozlało.

„No i widzisz, co narobiłeś, bandziorze jeden?” – pomyślała z wyrzutem pod adresem Pabla. – „Dla ciebie to świetna zabawa, a ja mam prawdziwe kłopoty! Co prawda sama też mogłabym być rozsądniejsza…”

Po odejściu pani Stefanii Mamusia zwróciła na córkę czułe, aprobujące spojrzenie.

– Lodziu – zagadnęła łagodnie. – Dlaczego nie powiedziałaś mi tego wszystkiego od razu?

– Tego wszystkiego? – powtórzyła nieufnie Lodzia.

– No tak. Przecież mogłaś powiedzieć, kto ci poprzynosił te wszystkie kwiaty… i że spotykacie się dodatkowo w tajemnicy przed nami.

– Co takiego? – wyszeptała zdumiona Lodzia, odruchowo wracając do pozycji siedzącej.

– No, że Karolek… – Mamusia pogroziła jej palcem z uśmiechem. – I nawet włosy ci plecie, tak? No, no, łobuzy! Ja już wszystko rozumiem! Emilia martwi się o niego, bo on ciągle gdzieś znika, nie wiadomo, gdzie chodzi wieczorami, nawet w ten wtorek, kiedy nie jechaliście na tańce, bo byłaś tutaj, poszedł gdzieś sam i nie chciał powiedzieć gdzie. Ona cały czas próbuje z niego wyciągnąć, gdzie on tak chodzi, a on nic, ani słowa… No to ja jej powiem!

Lodzia milczała, patrząc na Mamusię szeroko otwartymi oczami.

– Ja tylko nie wiem, dziecino, dlaczego wy się tak z tym ukrywacie – ciągnęła życzliwie Mamusia. – Może my wam za bardzo przeszkadzamy? Nie chcecie pewnie, żebyśmy tak was ciągle wypytywały, co? Ale sama widzisz, jak to się zawsze wszystko wyda! Przyszłam tu i zaraz te dwie panie wszystko mi powiedziały… Oj, Lodziu, Lodziu! – znów pogroziła jej palcem z porozumiewawczym uśmiechem. – Ale z was urwisy!

Patrząca na nią w osłupieniu Lodzia nabrała nagle mocno powietrza w płuca, zachłysnęła się nim, po czym wybuchnęła serdecznym śmiechem. Mamusia też się roześmiała.

– Przyznaję, że wykiwaliście nas, Lodzieńko – pokiwała głową. – To wam się naprawdę udało… Ale może zjesz trochę tego rosołku, co, dziecko? Nie? To później sobie zjedz, pamiętaj. Mareczek jutro zabierze ten termos, tylko umyj go porządnie, dobrze? No i powiem ci, że śliczne te niezapominajki… po prostu śliczne!