Lodzia Makówkówna - Rozdział XVI (cz. 6)

– Słuchaj, Karol – mówiła konspiracyjnym półgłosem Lodzia, przyciskając telefon do ucha. – Uprzedzam cię lojalnie, że są jaja. Trochę z mojej winy, przyznaję… ale nie miałam na to za bardzo wpływu.

– Jakie jaja? – zainteresował się Karol.

– Tylko cicho… możesz tam gadać bez przeszkód?

– Mogę, spoko, jestem poza domem. Podsłuchu w telefonie chyba mi nie założyli! – zaśmiał się.

– No dobra, to słuchaj – szeptała Lodzia. – Nie będę ci wszystkiego tłumaczyć, tylko sygnalizuję ci, że gdyby one wyskoczyły do ciebie z takimi rzeczami jak… uważaj… niezapominajki, margaretki, wazon, plecenie warkocza i wieczorne wizyty u mnie w szpitalu… to dla własnego dobra niczemu nie zaprzeczaj. Dla mojego zresztą też.

– Okej – odparł powoli Karol. – Uprzedzony, uzbrojony. Co ty tam znowu nakombinowałaś?

– Kiedyś może ci powiem – odparła wymijająco. – To zresztą wcale nie ja… W każdym razie bądź czujny, one myślą, że spotykamy się dodatkowo w tajemnicy przed nimi i nawet podciągają pod to twoje podejrzane wyjścia wieczorami.

– Moje podejrzane wyjścia? – szepnął Karol.

– Widzisz, ja wszystko wiem! – zaśmiała się cicho Lodzia. – Nie tylko ja kombinuję, ty też! Tak czy inaczej jeśli dobrze to rozegrasz, możesz mieć jeszcze lepszy parawan niż te nasze tańce.

– Aha, rozumiem – odparł z zastanowieniem. – Ale czekaj… tam u ciebie w ogóle dzieją się jakieś dziwne numery z kwiatkami. Nie wmieszał się w to przypadkiem Pablo?

– Skąd wiesz? – zdumiała się Lodzia.

– E, domyśliłem się! – zaśmiał się Karol. – Czepiał się o te moje róże, a ty z kolei gadasz o jakichś margaretkach i niezapominajkach. Odbiło wam już obojgu…

– Jak to czepiał się o róże? – szepnęła jeszcze bardziej zdumiona Lodzia.

– No tak… Chciał koniecznie wiedzieć, czy te róże, które dostałaś w szpitalu, na pewno były ode mnie. Powiedziałem, że tak, bo przecież nie będę łgał.

– Dzwonił do ciebie? – uśmiechnęła się.

– Tak, to znaczy nie do końca… Byliśmy wczoraj na piwie.

– Serio? – zdumiała się znowu.

– Serio. Zaprosił mnie, żeby chwilę pogadać, i spotkaliśmy się wieczorem, ale nie poszliśmy do Anabelli, tylko do innej knajpy, na miasteczku akademickim… Mam nadzieję, że nie gniewasz się na mnie, Lodziu? – zaniepokoił się nagle. – Nic nie wysypałem na twój temat, byłem w stu procentach neutralny, tak jak się umawialiśmy.

– Dlaczego miałabym się gniewać? – odparła spokojnie Lodzia. – Męskie rozmowy na piwie to nie moja sprawa. Trochę mnie tylko zaskoczyłeś, nie powiem, że nie.

– Sam byłem zaskoczony, jak do mnie zadzwonił z tą propozycją – zapewnił ją Karol. – Ale zgodziłem się, bo co mi szkodziło, a jemu bardzo na tym zależało. Zaproponował nawet, że sam podejdzie po mnie pod uczelnię, żebym nie tracił czasu, akurat miałem wykłady do późna… I poszliśmy do takiej jednej knajpy obok.

– Jasne – kiwnęła głową Lodzia. – Bardzo cię wypytywał o mnie?

– Nie tak bardzo… Parę razy próbował mnie podejść, owszem, ale chyba szybko zauważył, że nie chcę o tym gadać, więc nie drążył. Tylko o tych różach koniecznie chciał wiedzieć… A tak to gadaliśmy głównie o moim licencjacie, mówiłem ci już, że piszę porównanie paru punktów z prawa polskiego i europejskiego, bardzo był tym zainteresowany. Fajny facet ogólnie. Chyba już nie jest o mnie tak bardzo zazdrosny, więc tym razem świetnie nam się gadało! – zaśmiał się. – W ogóle nie czułem, że ma z dychę więcej ode mnie. Pośmialiśmy się, przedyskutowaliśmy konstruktywnie parę spraw, a na koniec rozstaliśmy się jak najlepsi kumple.

– Nic dziwnego – uśmiechnęła się Lodzia, w duchu mimo wszystko mocno zdziwiona tą niespodziewaną komitywą. – On ma wszędzie jakichś kumpli i łatwo zawiera znajomości. A wracając do naszych rodzin… postaraj się być dyplomatyczny, okej? One pewnie niedługo zgadają się przez telefon i twoja mama zacznie drążyć temat. Uprzedzam z góry, żebyś nie dał się zaskoczyć.

– Okej, dzięki – westchnął Karol. – Dam ci znać, gdyby coś ważnego się działo… Kiedy wypuszczą cię z tego szpitala?

– W czwartek mam już wyjść.

– Super, akurat na Wielkanoc. W takim razie może po świętach spotkalibyśmy się na omówienie jakiejś strategii, co?

– Koniecznie – zgodziła się Lodzia. – To będzie wręcz najwyższy czas. Jedenastego jadę na wycieczkę klasową w Karkonosze, a potem zostanie nam już bardzo mało czasu do tego dwudziestego ósmego. Zresztą ja mam przecież maturę, muszę jeszcze cokolwiek powtórzyć… Ech, akurat teraz musiały to wygenerować!

– Nie przejmuj się, za parę tygodni będzie z głowy – zapewnił ją wesoło Karol. – Będziemy o tym wnukom opowiadać… Ja swoim, ty swoim oczywiście!

– Oczywiście! – zaśmiała się.

(c.d.n.)