Lodzia Makówkówna - Rozdział XVI (cz. 8)

– Dobry wieczór, Lea – zabrzmiał w telefonie jego ciepły głos. – Nie zbudziłem cię?

– Nie, Pablo, skąd taki pomysł? Jest dopiero po dwudziestej.

– Myślałem, że małe dziewczynki chodzą spać tuż po dobranocce – zażartował. – Ale zapomniałem, że nie wszystkie są grzeczne. Niektóre nawet piją whisky po szkole.

Roześmiała się.

– Myślałam już, że nie zadzwonisz do mnie, bandziorku – powiedziała z lekkim wyrzutem. – Weekend się kończy… byłam pewna, że zapomniałeś.

– Zapomnieć to ja sobie mogę o jakichś drobiazgach – odparł wesoło. – Na przykład o oddychaniu… Czekałem na sam koniec weekendu, żeby mieć na co czekać, gwiazdeczko. Tresujesz mnie tak okrutnie tymi twoimi limitami, że muszę umiejętnie dozować sobie te krótkie chwile szczęścia…

– Nie ściemniaj, oprychu, pewnie cały weekend biegałeś po siłowniach i knajpach, a teraz dopiero wytrzeźwiałeś! – zakpiła, rozkoszując się w duchu dźwiękiem jego głosu.

– O, to są bardzo poważne zarzuty! – zauważył Pablo. – I w dodatku zupełnie nieumotywowane… Zdziwiłabyś się, kochanie. Na siłowni, owszem, byłem, z Szymkiem nawet… Ale nie włóczyłem się po żadnych knajpach i pozostawałem przez cały czas w stanie całkowitej trzeźwości. Pół soboty spędziłem na robieniu przedświątecznych porządków w domu.

– A to ciekawe! – uśmiechnęła się Lodzia, wyobrażając sobie bandziora w ferworze prac gospodarskich. – Omiotłeś wreszcie raz na rok te wszystkie pajęczyny?

– Oczywiście – odparł z powagą. – Omiotłem, zwinąłem w kłębek i wrzuciłem pod łóżko. Ledwie się tam zmieściły, ale dopchnąłem jakoś butem i załatwione, na kolejny rok mam z głowy.

– I zajęło ci to pół soboty? – zapytała z rozbawieniem.

– Ależ skąd! To był tylko jeden punkt programu. Musiałem przecież jeszcze odgruzować kuchnię i odkuć podłogę w całym domu. Przypomniałem sobie, jak wygląda w oryginale, kiedy przekopałem się przez te wszystkie warstwy szlamu. Jutro zabiorę się za przecieranie okien papierem ściernym, może wpadnie mi do pokoju trochę światła, jak zdrapie się w paru miejscach to zaschnięte błoto…

Lodzia śmiała się serdecznie z tej wizji kawalerskich porządków świątecznych.

– A mycie naczyń? – zapytała z zaciekawieniem.

– Jakich naczyń? – zdziwił się. – Mam tylko jedną szklankę do piwa. Zresztą z tym jestem na bieżąco, płuczę ją regularnie, mniej więcej raz w miesiącu.

– Jest jeszcze pranie… – podpowiedziała mu, ciekawa, jaki na to będzie miał pomysł.

– Za to zabiorę się dopiero w połowie tygodnia. Zapowiadają akurat porządny deszcz, wyniosę wtedy wszystko jak zwykle na balkon, namydlę trochę i samo się upierze.

– Jesteś niemożliwy! – pokręciła głową ze śmiechem. – Powinieneś to opatentować, albo chociaż napisać poradnik na temat racjonalizacji zadań w męskim gospodarstwie domowym! Ale wiesz… bardzo się cieszę, że dzwonisz, bandziorku – dodała ciszej. – Nudzę się już tutaj jak mops, a z tobą tak wesoło się gada!

– Gdybyś awansowała mnie na bliskiego znajomego, mógłbym dzwonić codziennie i rozśmieszać moją gwiazdeczkę – odparł znacząco. – Twój osobisty wariat przecież nadal czeka na konfigurację, więc w każdej chwili możesz uruchomić funkcję nadwornego błazna.

– Owszem – uśmiechnęła się Lodzia. – Ale zauważ, że taki błazen telefoniczny to wersja z niższej półki. Nie może robić śmiesznych min ani chodzić na rękach… Może tylko mówić.

– Rzeczywiście, jego funkcjonalności są ograniczone – przyznał Pablo. – Ale na twoje wezwanie mógłby teleportować się do szpitala, żeby trochę pochodzić na rękach po oddziale…

– Nawet o tym nie myśl! – przestraszyła się natychmiast Lodzia. – Odwołuję to, jeszcze wpadnie ci do głowy zrobić to naprawdę… Ja bym się chyba ze wstydu spaliła!

Pablo śmiał się po drugiej stronie linii.

– Jak ty mnie dobrze znasz, gwiazdeczko! No, nie bój się, nie zrobię ci wstydu, przyjdę standardowo na nogach… Może być wtorek?

– O, i już się wprosiłeś! – zawołała, w duchu uszczęśliwiona wizją jego potencjalnych odwiedzin. – Wcale nie było o tym mowy, już manipulujesz, szachraju!

– Nie mam innego wyjścia. Muszę kombinować, skoro ciągle nie chcesz mnie awansować i nie przyznajesz mi żadnych praw.

– Przecież awansowałam cię ostatnio, jeszcze ci mało?

– Mało – odparł z westchnieniem. – Ciągle mało, skarbie… Muszę szybciej przeskakiwać kolejne etapy, bo nie zdążę przed godziną zero.

– Aha, czyli ustawiłeś sobie na mnie jakiś deadline? – uśmiechnęła się pobłażliwie. – Czas leci, statystyki spadają… Przyznaj się, hultaju, ile czasu dajesz sobie zazwyczaj na taką operację?

– Zazwyczaj? – zdziwił się. – Jeszcze nigdy tego nie robiłem. Jestem w tym całkowicie zielony, dlatego właśnie wolę mieć minimalny zapas czasowy.

– Co ty nie powiesz? – zakpiła Lodzia. – Nigdy tego nie robiłeś, niewinna ptaszyno?

– Nigdy – powtórzył z powagą. – To operacja jednorazowa, musimy wykonać ją poprawnie, bez próby generalnej i bez bisów.

– Ach, nawet bez bisów! – zawołała drwiąco. – Taką masz zasadę?

– Oczywiście. Przyjmuje się ją przecież jako ogólnie obowiązującą.

– I po takiej jednorazowej operacji dokonuje się zapewne kompleksowego resetu? – domyśliła się. – Wykasowuje się wszystkie dane i czyści się pamięć?

– Nie, kochanie – odpowiedział pogodnie. – Po takiej operacji robi się różne bardzo fajne rzeczy… Dogadamy się, zobaczysz. Możemy negocjować szczegóły, zresztą wiesz, że ja i tak zawsze ci ustąpię. Będzie tak, jak zażyczy sobie moja gwiazdeczka.

– Znowu coś ściemniasz, szubrawcu – uśmiechnęła się Lodzia, postanawiając zejść na wszelki wypadek z tematu. – Ale nie będę w to wnikać. Zazdroszczę ci tych świątecznych porządków, wiesz? Ja bardzo je lubię, a wypuszczą mnie dopiero w czwartek, do tego czasu w domu już wszystko za mnie zrobią. Wrócę tylko na gotowanie i malowanie pisanek.

– Najważniejsze, że na święta już będziesz u siebie, Lea – zauważył łagodnym tonem. – Mogło być przecież znacznie gorzej.

(c.d.n.)