Lodzia Makówkówna - Rozdział XVII (cz. 4)

Na jej widok oczy Pabla rozbłysły światłem jutrzenki, a na usta wybiegł mu uśmiech, który zgasł jednak natychmiast wobec jej przerażonej miny. Zaalarmowany zmienioną twarzą dziewczyny rzucił okiem na towarzyszącą jej kobietę, w której rysach łatwo było dostrzec rodzinne podobieństwo… i zawahał się. Trwało to zaledwie ułamki sekundy, gdyż nim zdołał w jakikolwiek sposób zareagować, Mamusia podskoczyła w jego stronę z miną pełną nadziei.

– Przepraszam, a może pan miałby rozmienić pięćdziesiąt złotych?

Pablo zatrzymał się, rzucił jeszcze jedno błyskawiczne spojrzenie na zdruzgotaną i wystraszoną Lodzię, po czym najswobodniej w świecie uśmiechnął się do Mamusi.

– Zaraz sprawdzę – odparł uprzejmie, odstawiając swój pakunek na podłogę i sięgając do kieszeni po portfel. – Powinienem coś mieć.

– Tylko tak, żeby część była bilonem – zaznaczyła Mamusia, również stawiając na podłodze swoje bagaże, które zadźwięczały metaliczno-szklanym brzękiem. – Potrzebuję koniecznie pięć złotych w bilonie i żeby w banknotach była chociaż jedna dziesiątka.

– Zobaczmy.

Oboje pochylili się nad bilonem, który wysypał sobie z portfela na rękę, i zajęli się liczeniem.

– Uzbiera się pięć złotych! – ucieszyła się Mamusia. – Teraz jeszcze czterdzieści pięć…

– Z końcówką będzie problem – zauważył Pablo, wyciągając jeden banknot dwudziesto- oraz trzy dziesięciozłotowe i odliczając je na rękę Mamusi. – Proszę bardzo, pięćdziesiąt złotych. Będzie pani w tym miała dziesiątkę zgodnie z życzeniem.

– Ale wtedy byłabym panu winna pięć złotych, bo ja muszę mieć ten bilon! – zmartwiła się Mamusia. – To w takim razie oddam panu dziesięć i trudno… moja strata.

– Nie ma takiej możliwości – uśmiechnął się Pablo, biorąc z jej rąk tylko banknot pięćdziesięciozłotowy. – Mam zasadę, że mogę być wierzycielem, ale nigdy dłużnikiem. Proszę zostawić sobie te pięć złotych, skoro potrzebny pani bilon, i zachować mnie za to we wdzięcznej pamięci.

„Bajerancie” – pomyślała słabo Lodzia. – „Farmazonie ty…”

– Ale ja nie mogę się na to zgodzić! – zaprotestowała z godnością Mamusia.

– Obawiam się, że nie ma pani innego wyjścia – odparł swobodnie Pablo, chowając banknot do portfela, a portfel do kieszeni. – Już. Transakcja zakończona, nie przyjmuję reklamacji.

– Ale… przecież będzie pan stratny! – zawołała zbita z tropu Mamusia.

– Czy rozmawialiśmy o pieniądzach? – uśmiechnął się czarująco. – Ja już nie pamiętam.

Mamusia pokręciła głową, przyglądając mu się z życzliwym uśmiechem.

– No dobrze, bardzo panu dziękuję. To miło z pana strony… Bo wie pan, muszę oddać na dole osiemnaście złotych i czterdzieści groszy. Kupowałam owoce dla córki i obiecałam, że przyniosę pieniądze, jak będę wychodzić. To kwestia zaufania i honoru, wie pan, o co chodzi.

Pablo skłonił uprzejmie głowę na znak, że doskonale rozumie tę kwestię.

– Od godziny wszystkich tutaj pytam i nikt nie ma rozmienić pięćdziesiątki – ciągnęła wyjaśniająco Mamusia. – Nikt, dosłownie nikt, a pytałam już chyba z piętnaście osób!

– Niepotrzebnie się pani trudziła – zauważył z powagą. – Trzeba było od razu poczekać na mnie, przecież już tu jechałem.

Mamusia spojrzała na niego zdziwiona i roześmiała się.

– Żartowniś z pana! – zawołała, schylając się po swoje torby. – Ale to naprawdę uprzejme z pana strony, jeszcze raz dziękuję!

Pablo również schylił się, by podnieść swój pakunek i zerknął z uwagą na jej brzęczące bagaże – były zapakowane w te same brezentowe torby, w których Lodzia wiozła w styczniu swoje rzeczy na studniówkę… Mamusia, która ciągle trzymała w garści rozmienione pieniądze, z trudem zarzuciła drugą ręką swoje brzemię na ramię, przy czym jeden z pasków osunął się i torba z termosami opadła z metalicznym brzękiem na podłogę.

– Mamo, pomogę ci – wydusiła z siebie Lodzia.

(c.d.n.)