Lodzia Makówkówna - Rozdział XVII (cz. 9)

– I już po burzy – powiedziała Lodzia, wpatrzona tęsknie przez okno szpitalnego korytarza w mokrą i mglistą panoramę miasta.

Zmierzchało się już, oddalająca się burza jeszcze bardziej zaciemniała chmurami wieczorne niebo, lecz miasto tętniło życiem i rozświetlało się coraz większą ilością bliższych i dalszych światełek. Załom korytarza, w którym stali, tonął w półmroku, z nieodległej dyżurki pielęgniarek dobiegał dźwięk dość głośno grającego radia.

– Piękny wieczór – zauważył Pablo, stojący tuż przy niej, za jej plecami. – Po deszczu w powietrzu jest dużo tlenu, ja bardzo lubię takie mokre ulice po burzy. Szkoda, że nie możemy dziś przespacerować się razem, gwiazdeczko.

– Szkoda – przyznała. – Nawet nie wiesz, jak już bym chciała stąd wyjść… Tak mi się tęskni do wolności! Chyba jednak nie będę cię dusić warkoczem ani ćwiartować tasakiem – zażartowała. – Poszłabym za to do więzienia, a tam szybko bym zwariowała. Pierwszy raz jestem w szpitalu i dochodzę do wniosku, że taka bezczynność w zamknięciu jest dla mnie nie do zniesienia.

– Już niedługo, kochanie – odparł łagodnym tonem. – I tak dobrze, że zamkniesz sprawę w niespełna dwa tygodnie, to nie jest dużo jak na pobyt w szpitalu.

– Wiem, Pablo, bardzo się staram być cierpliwa – westchnęła. – Ale tak bym już chciała wyjść na dwór, tam jest taka piękna wiosna! U mnie w ogródku już pewnie pełno kwiatów, tata hoduje żonkile i tulipany, zawsze tak pięknie kwitną o tej porze… A w szpitalu jest tak nudno, zwłaszcza że już jestem prawie całkiem zdrowa. Patrzę sobie pół dnia przez to okno jak przez kraty więzienia. Wszystko jest takie inne z tej perspektywy… Nawet muzyka. Słyszysz? U pielęgniarek gra radio, to przecież jakiś bardzo ładny utwór. A dla mnie brzmi tutaj jakoś tak… sucho i nieciekawie. Szpital nawet muzyce odbiera cały jej urok.

– To prawda – przyznał Pablo. – Muzyka w szpitalu nie może brzmieć tak przyjemnie jak w innych, bardziej dogodnych miejscach. Ale nie zapominaj o swoim dżinnie – zniżył głos, schylając się lekko do niej. – On spełnia marzenia. Specjalnie dla ciebie może zaczarować muzykę… Wystarczy, że wypowiesz takie życzenie.

Lodzia odwróciła się do niego z uśmiechem. Wpadające przez okno odległe światła miasta odbijały się w jego ciemnych oczach jak w magicznym lustrze.

– Dżinn umie zaczarować muzykę? – powtórzyła rozbawiona. – Naprawdę? Jestem bardzo ciekawa, jak to zrobi!

– Bardzo prosto – odparł z powagą Pablo. – Poprosi cię do tańca.

– Do tańca? – szepnęła w olśnieniu.

Pokiwał głową z uśmiechem. Serce Lodzi zabiło radosnym rytmem… jej duszę rozkołysało cudowne wspomnienie studniówkowego tańca… Nagle muzyka płynąca z dyżurki pielęgniarek zabrzmiała jakoś inaczej – jakby już była zaczarowana!

– Ale pewnie może to zrobić tylko przez pośrednika? – domyśliła się, patrząc na niego spod oka.

– Oczywiście. Dżinn nie ma przecież ciała, może tańczyć tylko sam. A muzykę trzeba zaczarować we dwoje. To jest właśnie zadanie dla wykwalifikowanego pośrednika.

Urzeczona tym szalonym, a zarazem kuszącym pomysłem Lodzia zasłuchała się przez chwilę w płynące z radia nuty, po czym uśmiechnęła się do Pabla.

– W takim razie poproś mnie do tańca, pośredniku dżinna – zgodziła się, rzucając mu filuterne spojrzenie. – Tylko nie zawiedź swojego zleceniodawcy i zrób to po rycersku!

– Postaram się, kochanie.

Cofnął się o pół kroku i skłonił się przed nią szarmancko.

– Czy uczyni mi pani ten zaszczyt i zatańczy ze mną, pani Leokadio? – zapytał z powagą.

Uśmiechnęła się i dygnęła przed nim jak dobrze wychowana pensjonarka.

– Zatańczę z panem, panie Pawle.

Wyciągnął do niej rękę. Już miała podać mu swoją, ale zatrzymała się jeszcze i spojrzała krytycznym wzrokiem na swoje szpitalne kapcie.

– Obawiam się tylko, że mam nieodpowiednie buty – zauważyła z konsternacją. – Muszę je chyba zdjąć, bo jeszcze oboje się o nie pozabijamy!

Zsunęła szybko kapcie ze stóp, zostawiając je pod ścianą.

– Będziesz tańczyć w samych skarpetkach? – zapytał rozbawiony Pablo.

– Co zrobić? – rozłożyła ręce. – Nie mam w szpitalu pantofelków do tańca… Ale tu jest tak gorąco, że w skarpetkach będzie w sam raz. Obiecaj mi tylko, bandziorku, że nie będziesz mnie deptał po palcach tymi swoimi buciorami!

– Nie mogę tak ryzykować – pokręcił głową, schylając się szybko, aby rozsznurować swoje adidasy. – Nie wyobrażam sobie, żebym mógł podeptać po paluszkach takiego małego kociaka…

Zamaszystym ruchem posłał swoje buty pod ścianę, tak, że wylądowały obok kapci Lodzi, i wyprostował się. Stanęli naprzeciw siebie w samych skarpetkach, spojrzeli na swoje nogi, potem znów na siebie i oboje jak na komendę parsknęli śmiechem. Grająca dotąd skocznie muzyka przycichła i z radia popłynął teraz jakiś inny, spokojny i melodyjny utwór. Pablo spoważniał i po raz drugi wyciągnął rękę do dziewczyny.

– Zapraszam do tańca, Lea – powiedział niskim półgłosem, tym samym, który zawsze tak bardzo działał jej na zmysły. – Chodź do mnie.

Podniosła na niego wzrok i dostrzegła w jego oczach ów charakterystyczny płomień, który w lutym tak ją przestraszył w kancelarii, lecz którego dziś – o dziwo! – wcale się nie bała… Bez wahania podała mu dłoń, którą on natychmiast podniósł i przycisnął do ust, po czym stanowczym gestem pociągnął ją ku sobie i objął ją wpół. Położyła dłoń na jego ramieniu, zatapiając się z rozkoszą w jego objęciach, i popłynęli bezszelestnie w rytm muzyki niosącej się dyskretnym echem po szpitalnym korytarzu.

(c.d.n.)