Lodzia Makówkówna - Rozdział XVIII (cz. 3)

Ordynator tymczasem zorientował się, że Lodzia nie jest sama.

– A, dzień dobry panu – powiedział, wyciągając rękę do Tatusia. – Jerzy Borowiecki.

– Marek Blich-Makówka – przedstawił się uprzejmie Tatuś, podając rękę ordynatorowi, a następnie jego elegancko ubranemu towarzyszowi.

– Paweł Lewicki – skłonił się Pablo.

– To mój tata – wyjaśniła z uśmiechem Lodzia, zwracając się do lekarza. – Dopiero teraz po mnie przyjechał i jeszcze się pakowaliśmy, dlatego tak późno wychodzę.

– I widzi pan, panie Pawle? – zaśmiał się ordynator. – Dziewczyna wygląda kwitnąco, jednak dobrze ją tu wykarmiliśmy, nie było się o co bać! No, ale muszę wracać na górę… Dziękuję za wizytówkę i promesę, przekażę koledze z poleceniem. Mam nadzieję, że będzie pan mógł zająć się tym osobiście?

– Postaram się, panie Jurku – uśmiechnął się Pablo. – Mam teraz kilka skomplikowanych spraw, ale stanę na głowie… W razie, gdybym jednak nie dał rady, zajmie się tym ktoś z moich kolegów. Ręczę za nich bardziej niż za samego siebie.

– Świetnie – kiwnął głową ordynator, podając jeszcze raz rękę obu panom i kłaniając się Lodzi. – Kolega będzie dzwonił, proszę się spodziewać jutro albo tuż po świętach. Życzę zdrowia, pani Leokadio. I proszę już tu do nas nie wracać!

Lodzia, która przez cały ten czas patrzyła na nich zdziwiona, kompletując w myślach wszystkie elementy układanki, uśmiechnęła się uroczo do ordynatora.

– Nie mam takiego zamiaru, panie doktorze – zapewniła go. – Dziękuję panu.

„Specjalna pacjentka ordynatora” – pomyślała, zerkając znów na Pabla. – „Znają się jak łyse konie, mówią sobie po imieniu. Wszystko jasne. Ależ to jest gangster! I ani słowem się nie przyznał, intrygant jeden…”

Tatuś przyglądał się w milczeniu córce, której twarz przybrała teraz podejrzanie czuły wyraz, po czym przeniósł badawczy wzrok na Pabla. Tymczasem ordynator skłonił się ostatni raz i odszedł szybkim krokiem w stronę windy. Pablo zerknął z wahaniem na Tatusia, a następnie uśmiechnął się do Lodzi, która pokręciła powoli głową, patrząc na niego z mieszaniną rozbawienia i wyrzutu.

– No i co ty znowu nakombinowałeś, bandziorku? – zapytała, zupełnie nie zważając na to, że Tatuś, który drgnął na jej ostatnie słowo, stoi obok i słucha. – Ten ordynator to oczywiście twój kolejny kumpel?

– Ależ skąd! – odparł beztrosko Pablo, który wprawdzie wydawał się zaskoczony jej swobodnym zachowaniem przy ojcu, jednak odzyskał już niezmąconą pewność siebie. – Tylko dawny klient. Nawet nie wiedziałem, że tu pracuje, spotkaliśmy się przypadkiem.

Lodzia przypomniała sobie jego przypadkowe spotkanie z Bufonem na studniówce. Bufon również potraktował ją w specjalny, wyrozumiały sposób, kiedy nadepnęła mu na nogę…

– Spotkałeś go tutaj mniej więcej dwa tygodnie temu? – upewniła się.

– Coś koło tego – skinął głową z uśmiechem, po czym zerknął jeszcze raz na Tatusia, schylił się ku dziewczynie i zniżył głos. – Posłuchaj, Lea, może bym was odwiózł do domu, skoro już tu jestem? Mam obok na parkingu samochód, a wy pewnie będziecie chcieli zamawiać taksówkę. Szkoda zachodu, pojedziemy razem.

Lodzia spojrzała na Tatusia oczami pełnymi blasku.

– Jak myślisz, tato, damy się podwieźć do domu? – zapytała wesoło.

– A, jeśli pan tak uprzejmy… – uśmiechnął się Tatuś, który przez cały ten czas przyglądał jej się z uwagą, od czasu do czasu zerkając również na Pabla. – Mamy sporo tych bagaży, a jeszcze nie dzwoniłem po taksówkę. Jeśli to na pewno nie sprawi panu kłopotu…

Pablo energicznym gestem przejął z rąk Lodzi dwie torby, zarzucił je sobie na ramię i schylił się po stojącą na podłodze walizkę.

– To dla mnie zaszczyt – oznajmił poważnym tonem.