Lodzia Makówkówna - Rozdział XVIII (cz. 4)

– Tato, siadaj z przodu – zarządziła Lodzia, kiedy wszystkie bagaże zostały komisyjnie zapakowane do bagażnika. – Ja idę na tył. Dziękuję, panie Pawle – uśmiechnęła się uprzejmie do Pabla, który szarmancko otworzył przed nią drzwi. – To bardzo miło z pana strony.

Pablo rzucił jej rozpromienione spojrzenie, po czym, korzystając z tego, że zajęty wsiadaniem do samochodu Tatuś nie patrzył na nich, ujął jej rękę i podniósł ją do ust.

– Cała przyjemność po mojej stronie, pani Leokadio – odparł z uśmiechem.

Zajęli miejsca, zapięli pasy bezpieczeństwa i czarny volkswagen ruszył z przyszpitalnego parkingu. Lodzia ze wzruszeniem przyglądała się z tylnego siedzenia dwóm siedzącym z przodu mężczyznom.

„Dwaj faceci, których kocham najbardziej na świecie” – myślała z czułością. – „Jadę z nimi w jednym samochodzie! Teraz już rozumiem, dlaczego ten szubrawiec miał takie fory na oddziale i mógł sobie wchodzić, kiedy chciał. Niby go te pielęgniarki wyganiały, a tak naprawdę przymykały oko. Oddały mi do dyspozycji chyba wszystkie wazony, jakie miały pod ręką… A ordynator plótł farmazony o tym ptasim mleczku!”

Przypomniała sobie końcówkę rozmowy Pabla z lekarzem.

„Więc mają układ, że rozliczają się na planie zawodowym” – domyśliła się. – „Ordynator potraktował mnie na oddziale priorytetowo, a teraz Pablo będzie za to prowadził sprawę jakiemuś jego koledze. Przysługa za przysługę. Jeszcze sobie dowalił roboty, jakby mało miał…”

W środkowym lusterku wstecznym napotkała jego oczy. Uśmiechnęła się do nich, a one natychmiast zaśmiały się do niej.

– Wie pan, jak się do nas jedzie? – zapytał Tatuś, kiedy wyjechali już na ulicę.

– Wiem – odparł krótko Pablo.

– Widzę, że dobrze się znacie z moją córką – zauważył Tatuś neutralnym tonem. – Chociaż niewątpliwie nie ze szkoły… Można zapytać, czym pan się para zawodowo?

„Na tatę zawsze można liczyć” – uśmiechnęła się do siebie Lodzia. – „Nie ma obaw, że postawi mnie w niezręcznej sytuacji, chociaż doskonale się domyśla, że to on. Teraz go wybada, żeby sprawdzić, czy to na sto procent ten, o którym mu mówiłam… Oj, tato, tato, jaki ty jesteś przebiegły!” – z trudem stłumiła śmiech.

– Jestem prawnikiem – odpowiedział rzeczowo Pablo. – Pracuję w kancelarii adwokackiej Piotra Wysockiego na Zamkowej.

– Czyli jest pan adwokatem? – upewnił się Tatuś.

– Tak.

Tatuś pokiwał powoli głową, przyglądając mu się spod oka.

– To nazwisko coś mi mówi – odezwał się po chwili ciszy. – Wysocki, kancelaria Wysockiego… Nie robili państwo przypadkiem czegoś dla Urzędu Miasta?

– Owszem – uśmiechnął się Pablo. – Jakieś dwa lata temu mieliśmy od nich zlecenie, dość skomplikowane.

– Ja pracuję właśnie w Urzędzie Miasta – wyjaśnił Tatuś. – Jestem księgowym. Przechodziły przez moje ręce różne dokumenty od państwa, pamiętam logo i nazwę. Rzeczywiście, ze dwa lata temu to było… Wprawdzie ja sam się tym nie zajmowałem, tylko koleżanka, ale pamiętam dobrze. W związku z tą sprawą ówczesny dyrektor administracyjny został zwolniony z pracy. Zdaje się, że tam były jakieś nieprawidłowości finansowe…

– Tak, w istocie, to była dosyć kłopotliwa sprawa – przyznał Pablo. – Pracowaliśmy nad tym całym zespołem, pomagaliśmy wyjaśnić i uporządkować pewne… hmm… zawiłości prawne.

„Aha, zawiłości prawne!” – pomyślała z rozbawieniem Lodzia. – „Powiedz wprost, że ratowaliście im skórę po przekrętach tego dyrektora, żeby nikt do pudła nie poszedł!”

– Tak, teraz dokładnie sobie przypominam – ożywił się Tatuś. – W powietrzu wisiał wtedy ogromny skandal… Na szczęście wszystko dobrze się skończyło.

– To głównie dzięki temu, że ten człowiek, który reprezentował Urząd, zareagował prawidłowo – zaznaczył Pablo. – On się nazywał… zaraz… bodaj Pliszczyński.

– Tak, Pliszczyński! – ucieszył się Tatuś. – Został wtedy dyrektorem administracyjnym po tamtym, zresztą do tej pory jest na stanowisku. Bardzo rozsądny człowiek.

– Zgadza się – skinął głową Pablo. – Szybko zareagował, zaraz na drugi dzień mieliśmy komplet danych. Dzięki temu udało się sprzątnąć rozlane mleko, zanim zdążyło porządnie wsiąknąć w dywan.

– Dobrze powiedziane – parsknął śmiechem Tatuś. – Tak to właśnie wtedy wyglądało… Wszyscy czuliśmy napięcie, chociaż nie znaliśmy szczegółów. Na szczęście sprawa nie wyciekła do mediów, a tego nasi przełożeni chyba bali się najbardziej.

(c.d.n.)