Lodzia Makówkówna - Rozdział XVIII (cz. 6)

Tatuś ruszył alejką do domu obładowany bagażami Lodzi, która została jeszcze na chwilę przed furtką. Jej serce przepełniał zachwyt nad bajecznie ukwieconym ogrodem, radość z wyjścia na wolność i szczęście płynące z obecności ukochanego mężczyzny… Olśniona nagłą myślą, schyliła się, zerwała pięknego, czerwonego tulipana rosnącego w samym w kącie wśród stokrotek i z uśmiechem podała go Pablowi. Spojrzał zaskoczony i aż cofnął się o krok.

– To dla mnie, Lea? – zapytał zdumiony.

– Dla ciebie – odparła wesoło, siłą wciskając mu do ręki kwiat. – Dałeś mi już tony kwiatów, więc ja dam ci w zamian chociaż jeden. No, trzymaj, bandziorku… Na znak wiosny postaw go sobie na stole w tej twojej słynnej szklance do piwa!

Pablo pokręcił głową z rozbawieniem i wziął od niej tulipana.

– Mała łobuziaro! Chcesz mnie pozbawić mojego jedynego naczynia w domu?

– Przez tydzień możesz przecież pić piwo z gwinta – zauważyła beztrosko. – Wiem, że to niewygodne, ale… potraktuj to jako rozkaz!

Roześmiał się, wyprostował się na baczność i zasalutował przed nią żartobliwie.

– Tak jest! Na rozkaz pani pułkownik mogę nawet zupełnie powstrzymać się od picia piwa, dopóki służbowy tulipan nie zwiędnie mi w tej szklance. Dziękuję ci, kochanie – dodał ciszej.

– To ja ci dziękuję – odpowiedziała Lodzia, poważniejąc. – Za wszystko, Pablo… za tego ordynatora też. Jesteś jak zwykle niemożliwy… Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

– To ze strachu – uśmiechnął się. – Działałem przecież samowolnie i uzurpatorsko, a za to grożą straszne kary. Nie chciałem ryzykować tasaka, jodyny i śmierci przez uduszenie warkoczem. A tak naprawdę – również spoważniał – bałem się, że mogłabyś się na mnie za to pogniewać.

– Za to, że byłeś u mnie, kiedy leżałam w gorączce, też? – zapytała, patrząc na niego z wyrzutem. – Tylko się nie wypieraj, powiedziała mi to pani Stefania, moja sąsiadka z sali.

Pablo przyglądał jej się przez chwilę swym uważnym, przenikliwym wzrokiem.

– Za to zwłaszcza, Lea.

– Zwłaszcza?

– Tak, zwłaszcza. Tego przecież najbardziej mogłaś sobie nie życzyć. Kobieta niekoniecznie musi być zadowolona, kiedy obcy facet przychodzi bez pozwolenia i gapi się na nią w chorobie. Ale ja musiałem cię zobaczyć… po prostu musiałem, gwiazdeczko. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe…

Lodzia spojrzała na niego przekornie.

– Przecież nie jesteś całkiem obcym facetem – zauważyła. – Jesteś moim dalszym znajomym!

W jego oczach rozbłysły wesołe iskierki.

– Tak, kochanie – przyznał. – Jestem twoim dalszym znajomym i bardzo to doceniam. To o niebo lepsze niż wieczny status nieznajomego, już mnie tego nauczyłaś… No, trzymaj się, skarbie, dolecz się jak najszybciej, a ja zadzwonię do ciebie niebawem, żeby życzyć ci wesołych świąt. Mam przecież jeszcze w tym tygodniu mój niewykorzystany limit.

– Dobrze, bandziorku – skinęła głową, podając mu rękę. – Zadzwoń.

Tatuś, który zaniósł już do domu wszystkie bagaże i ułożył je roboczo pod ścianą w przedpokoju, wyjrzał przez ciągle otwarte na oścież drzwi, rozglądając się za córką. Stała nadal przed furtką przy czarnym volkswagenie ze swym ubranym w długi płaszcz towarzyszem, który teraz, o dziwo!, trzymał w ręku czerwonego tulipana i właśnie schylał się w szarmanckim geście, by ucałować jej dłoń.

Lodzia uśmiechnęła się do niego, przeszła przez furtkę i zamykając ją, skinęła mu jeszcze raz ręką na pożegnanie, po czym ruszyła alejką do domu. On zaś, zanim wsiadł do samochodu i odjechał, stał jeszcze przez chwilę w tym samym miejscu i patrzył za nią z tulipanem w ręku, a z jego ciemnych oczu wylewało się kaskadą światło podobne do promieni wiosennego słońca.