Lodzia Makówkówna - Rozdział XX (cz. 1)

Chłodne, wieczorne powietrze przyjemnie orzeźwiło rozpaloną przeżywanymi emocjami twarz Lodzi. Oboje z Arturem wyszli z bramy kamienicy i ruszyli ulicą przed siebie. Pierwszych kilkanaście kroków przeszli w milczeniu, gdyż dziewczyna gorączkowo zastanawiała się, od czego powinna zacząć tę arcyważną rozmowę.

– Słuchaj… – zagadnął niepewnym głosem Artur. – Jak mogę się do ciebie zwracać?

– Mam na imię Leokadia.

– Wiem, ale…

– Mów mi Lodzia – uśmiechnęła się. – To najbardziej znane zdrobnienie mojego imienia. Może nie jest najszczęśliwsze, ale już się przyzwyczaiłam.

– Ja mam na imię Artur – odparł, wyciągając do niej w marszu rękę.

– Wiem, słyszałam – skinęła głową, podając mu przelotnie swoją.

Skręcili odruchowo w jakąś boczną uliczkę i przez chwilę znów szli w milczeniu.

– No dobrze… – zaczęli niemal jednocześnie, urwali, spojrzeli po sobie i roześmiali się.

– No, mów pierwszy! – rzuciła wesoło Lodzia.

– Lepiej ty – odparł takim samym tonem Artur. – Zaczęłaś pół sekundy przede mną, a poza tym damy mają pierwszeństwo!

– Okej – podjęła lekko zmieszana. – Więc po pierwsze… chcę cię przeprosić za to, że tak głupio gapiłam się na ciebie w szpitalu… Miałam do tego powód, nie wyobrażasz sobie jaki… Zaraz ci wszystko wyjaśnię. A po drugie cieszę się, że znowu się spotkaliśmy, bo żałowałam bardzo, że nie zdążyliśmy pogadać i wyjaśnić tych wszystkich… nieporozumień.

– Tak – westchnął, spoglądając na nią ukradkiem. – Ja też chciałem cię przeprosić za to, że tak idiotycznie wystartowałem do ciebie z tym kwiatkiem. Nie wiedziałem, że masz faceta… narzeczonego. Kretyńsko to wyszło, osioł ze mnie… Przepraszam.

– Nie przepraszaj – machnęła ręką. – To przecież w dużym stopniu moja wina. Gapiłam się na ciebie jak idiotka, żeby sprowokować rozmowę, nie pomyślałam zupełnie, jak to mogło wyglądać. No, ale mniejsza o to… Posłuchaj, Artur, nie przedłużajmy tych wstępów, ja muszę cię o coś zapytać i coś wyjaśnić. To jest właściwie cała przyczyna i cel tego mojego głupiego zachowania.

– Ale o co chodzi? – zapytał, spoglądając na nią ze zdziwieniem i nieskrywanym zaintrygowaniem.

Skręcili właśnie za róg kolejnej ulicy i maszerowali dalej, zupełnie nie zastanawiając się nad tym, dokąd idą. Lodzia postanowiła postawić wszystko na jedną kartę.

– Powiedz mi jedną rzecz – zaczęła ostrożnie, usiłując stłumić gwałtowne bicie serca. – Od tego właściwie wszystko zależy… Jak ma na imię twój ojciec?

– Słucham? – zdumiał się Artur.

Zatrzymał się jak wryty na środku chodnika i popatrzył na nią w osłupieniu.

– Jak ma na imię twój ojciec? – powtórzyła nalegająco, również się zatrzymując.

Przyglądał jej się szczerze zaskoczony. Widać było, że spodziewał się różnych innych pytań, ale na pewno nie takiego.

– Ale… po co ci dane osobowe mojego ojca? – zapytał bezradnie.

– Potrzebne – odparła z tajemniczym półuśmieszkiem. – Mam sama zgadnąć?

– No, okej, zgadnij – kiwnął głową, nie spuszczając z niej zdumionego wzroku.

Nabrała mocno powietrza w płuca, czując, że głos z wrażenia więźnie jej w gardle.

– Edward? – rzuciła cicho.

Artur wytrzeszczył na nią oczy z takim wyrazem twarzy, że od razu wiedziała – bingo! Uśmiechnęła się z satysfakcją i radością. Jej towarzysz nadal patrzył na nią zdumiony.

– Znasz mojego ojca? – zapytał w końcu.

– Właściwie to nie – odparła swobodnie. – Tylko w pewnym sensie.

– W pewnym sensie?

– No tak – kiwnęła głową. – Znam go z imienia, ale nigdy go nie spotkałam. A bardzo bym chciała… Masz brata, prawda? – dodała, rozbawiona jego zdezorientowaną miną.

– Mam – przyznał powoli. – Starszego, już dawno po studiach… Widzę, Lodziu, że dobrze mnie znasz, chociaż ja nie znam ciebie… Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi?

– Powiem ci – uśmiechnęła się promiennie. – Tylko może oprzyj się o coś albo usiądźmy na jakiejś ławce, żebyś nie fiknął z wrażenia… Zdaje się, że jesteśmy rodziną.

– Co takiego? – wyszeptał, patrząc na nią ze zgrozą.

– Dziwi mnie trochę, że zupełnie mnie nie kojarzysz – ciągnęła Lodzia, przyglądając mu się uważnie. – Ale jestem prawie na sto procent pewna. Wyglądasz identycznie jak twój ojciec za młodu.

– Prawda – szepnął Artur.

(c.d.n.)