Lodzia Makówkówna - Rozdział XX (cz. 3)

Lodzia pokiwała powoli głową.

– Czyli jako dzieci nie mieliście nigdy babci ani dziadka?

– Nigdy – odparł Artur. – Ale nie czuliśmy za bardzo tego braku, Lodziu… Ogólnie mieliśmy z Tomkiem bardzo szczęśliwe dzieciństwo. Co prawda ojciec trzymał nas twardą ręką, jednak po latach muszę przyznać, że dobrze nam to zrobiło. Myślę zresztą, że dyscyplinował nas głównie z myślą o mamie, żebyśmy za bardzo jej nie dokuczali… wiesz, jacy potrafią być mali chłopcy – uśmiechnął się. – W każdym razie jakoś dziwnie mi pomyśleć, że mam żyjącą babcię…

– No, ale powiedz mi, jak się ma twój tata? – zapytała Lodzia. – Zdrowy?

– Pewnie, że zdrowy! – zaśmiał się Artur. – To twarda sztuka nie do zarąbania, zresztą wychował sobie syna na lekarza, więc teraz już będzie musiał być zdrowy… Ech, staruszek! Że też nic nam o was nie powiedział, przez tyle lat! – pokręcił głową. – Ta awantura, o której mówiłaś, musiała go chyba bardzo mocno dotknąć…

– Na pewno – westchnęła Lodzia. – Nie mam pojęcia, o co tam poszło, ale wywnioskowałam, że po tej akcji radykalnie zerwał kontakt z babcią, a skoro tak się zawziął, to musiał mieć ważne powody. I teraz pytanie, co będzie dalej… Bo ja bardzo bym chciała go poznać… tylko obawiam się, że on nie chciałby poznać mnie.

– Tego nie wiem – odparł ostrożnie Artur. – Ojciec z charakteru łatwy nie jest, tego nie muszę ci chyba tłumaczyć… To twardy gość, chociaż ogólnie w porządku facet. Nie wiedziałem, że miał w młodości takie przejścia, zawsze brałem za pewnik, że cała jego rodzina nie żyje.

– Jak widzisz, żyjemy – uśmiechnęła się. – I mamy się całkiem dobrze. Ale teraz kolej na ciebie… Opowiedz mi trochę o was, nie tylko o tacie, ale też o mamie i bracie, dobrze?

Artur bez oporów opowiedział jej o swojej rodzinie. Wuj Edward ożenił się, będąc jeszcze na studiach, a po skończeniu politechniki założył firmę świadczącą usługi nadzoru inżynierskiego. Początki miał ciężkie, jednak dość szybko zdobył pozycję na rynku i od tej pory dobrze mu się wiodło. Z obu swych synów mógł być dumny – starszy, Tomek, skończył ekonomię i pracował obecnie jako ekspert w jednym z dużych banków, młodszy, Artur, kończył właśnie medycynę i od września miał zacząć staż podyplomowy w tym samym szpitalu, w którym w marcu wylądowała z anginą Lodzia.

– To ile w końcu macie lat? – dopytywała z zainteresowaniem.

– Tomek ma dwadzieścia dziewięć, ja dwadzieścia pięć – odparł rzeczowo Artur.

– Przedstawisz mi go?

– Jasne. W ogóle najlepiej będzie, jeśli usiądziemy sobie we trójkę i razem zastanowimy się, jak to wszystko rozwiązać. Tomkowi szczęka opadnie, jak mu powiem… Ja sam nadal nie mogę wyjść z szoku… co za historia!

Zatrzymali się przy murku na jakimś wiadukcie, oparli się o niego i popatrzyli z góry na biegnącą pod spodem ulicę, po której przejeżdżały z dużą prędkością samochody. Artur odwrócił głowę i przez chwilę przyglądał się ukradkiem dziewczynie, której długi warkocz opadł na zwieńczenie murku i miękko spływał po nim w dół.

– Czyli jesteś moją kuzynką – powiedział powoli. – I to bardzo bliską… Nigdy w życiu by mi to nie przyszło do głowy. Ech… ale ze mnie idiota!

– Jeśli masz na myśli tego kwiatka w szpitalu – uśmiechnęła się Lodzia, spoglądając na niego spod oka – to nie masz się czym przejmować. Przecież nikomu nie będziemy się tym chwalić. Po prostu zapominamy o tym, okej?

– Okej – westchnął. – Dzięki, Lodziu… Ja i tak będę się tego wstydził do końca życia. Zresztą już drugi raz robię z siebie takiego kretyna przed dziewczyną…

– Drugi raz? – zainteresowała się Lodzia.

– Niestety – uśmiechnął się. – Kiedyś może ci opowiem, jak było za pierwszym, ale najpierw muszę nabrać trochę dystansu, bo póki co palę się ze wstydu na samo wspomnienie. A tym razem… a niech to, całe szczęście, że w porę się opanowałem!

– Daj spokój! – machnęła ręką. – To było tylko głupie nieporozumienie.

– Łatwo ci mówić – pokręcił głową. – I tak mam szczęście, że przy tej okazji nie zarobiłem w zęby… Ten twój facet przez moment wyglądał groźnie, spojrzał na mnie z taką miną, że aż mi się nieswojo zrobiło. Od razu otrzeźwiałem! – zaśmiał się. – W sumie to dobrze, że wdepnąłem wtedy na niego, bo wszystko się wyjaśniło i nie zdążyłem jeszcze się zaangażować. Jakoś wybiłem to sobie z głowy, chociaż… chyba nie tak do końca. No, ale teraz już nie ma o czym mówić.

– Nie ma – powtórzyła w roztargnieniu Lodzia, która na wzmiankę o Pablu sięgnęła odruchowo do kieszeni po telefon i nie znalazłszy go, przypomniała sobie, że zostawiła go przecież w Anabelli pod opieką Julki. – Poczekaj, która jest godzina?

– Już prawie dwudziesta druga – odpowiedział Artur, spoglądając na zegarek.

– Cholera jasna! – rzuciła z przestrachem. – Tak późno? Aż tak długo gadaliśmy? Nie wierzę… Sorry, Artur, ja muszę wracać do knajpy! – dodała zaniepokojona. – Zostawiłam tam ludzi, telefon… Zapisz mi na czymś swój numer, okej? I zanotuj od razu mój. Zdzwonimy się niebawem i ustalimy, co dalej, ale teraz muszę natychmiast wracać do Anabelli!

– Jasne – zgodził się Artur. – Chodźmy, podprowadzę cię kawałek. Przy okazji opowiesz mi jeszcze dokładniej o sobie, jakie studia planujesz i w ogóle…

Wracali szybkim krokiem, rozmawiając coraz otwarciej na różne tematy. Lodzia jednak tylko w połowie skupiała się na wątku rozmowy, w głębi duszy czuła bowiem niepokój i wyrzuty sumienia. Od chwili, gdy uświadomiła sobie, że od jej wyjścia z Anabelli minęły już prawie dwie godziny, nie mogła pozbyć się myśli o Pablu i o tym, że przecież mieli przetańczyć razem cały ten wieczór…

„Chyba trochę przegięłam” – myślała z niepokojem, kiedy zbliżali się z powrotem do ścisłego centrum miasta. – „Miałam wrócić do niego za chwilę, a tak sobie ni stąd ni zowąd poszłam gdzieś na dwie godziny. I na domiar złego nie wzięłam telefonu, znowu nikt nie będzie wiedział, gdzie jestem, co się ze mną stało… No, ale trudno, musiałam przecież pogadać z Arturem! Miałam stracić kolejną okazję? Zaraz im to wyjaśnię, a dyskoteka i tak potrwa jeszcze ładnych parę godzin… zdążymy wszystko nadrobić!”