Lodzia Makówkówna - Rozdział XX (cz. 6)

Po kilkunastu minutach, kiedy Lodzia wypłakała się i względnie uspokoiła, wróciły z Julką na salę. Akurat trwała przerwa w muzyce, parkiet opustoszał, a spoceni tancerze obsiedli z powrotem swoje stoliki, żeby czegoś się napić. Towarzystwo ze stolików obok baru tłoczyło się teraz w jednym miejscu – wszyscy, łącznie z Majkiem, stali wokół Wojtka i Dominiki, którzy właśnie powrócili ze swojej misji specjalnej i zdawali kolegom relację. Dziewczyny podeszły i niezauważone zatrzymały się tuż za ich plecami.

– No, ale mówcie, co z nim, jak on się teraz czuje? – do uszu Lodzi dobiegł zaniepokojony głos Justyny.

– Fatalnie – westchnęła Dominika.

– Bredzi, rzyga, szlocha… – relacjonował Wojtek, kręcąc głową. – Cyrki takie odstawia, że klękajcie narody… Kajtek z nim został, potem ktoś musi pojechać go zmienić. Trzeba non stop pilnować moczymordę, bo nie wiadomo, co mu jeszcze do łba strzeli.

– Ja rano pojadę do niego na cały dzień – zadeklarował się Majk. – Zwinę imprezę nad ranem i pojadę. Do jutra wieczorem postawię menela na nogi, tylko mi go dzisiaj w nocy popilnujcie. Posiedzę z nim, ogarnę go, jakiś kefir mu zawiozę albo co…

– Tylko bez klinów – zastrzegł Maciek.

– Aż takim debilem nie jestem, nie bój się! – warknął Majk. – Już mu nigdy w życiu whisky nie podam, choćby mnie błagał na kolanach… Nawet piwo chyba zacznę mu reglamentować.

– Szkoda, że wcześniej taki mądry nie byłeś – wtrąciła ostrym tonem Justyna.

– Skąd miałem wiedzieć, do cholery! – zirytował się Majk. – Dorosły jest, nie?!

– On cholernie źle reaguje na mocny alkohol – zauważył Wojtek. – Tak naprawdę powinniśmy go byli zawieźć prosto na izbę wytrzeźwień, miałby w razie czego pod ręką fachową pomoc medyczną. Ale już nie chciałem mu tego robić… Lepiej, żeby Izba Adwokacka o tym nie wiedziała, po co mu sąd dyscyplinarny? Jeszcze ktoś wyszpera, że już raz był notowany na policji, i narobi mu niepotrzebnego syfu… Wyciągniemy go sami, tylko przez cały czas ktoś musi przy nim być, dopóki mu rozum nie wróci. Piotrek, przykro mi, ale jutro możecie zapomnieć o nim w pracy.

– Przecież wiem, nie mam złudzeń – machnął ręką Piotrek. – Jakoś sobie poradzimy. Rano poprzerzucam mu telefonicznie klientów na wtorek i środę, jak wróci, będzie zapieprzał codziennie do wieczora i tyle.

– Mamy już jutro tych dwóch aplikantów – przypomniała mu Anita.

– No i co z tego? – wzruszył ramionami Piotrek. – To nawet gorzej, przecież zielone to jeszcze jak szczypiorek. A jeden w dodatku jest u Pabla pod patronatem, jutro ja będę musiał się nim zająć za niego… No, ale spokojnie, damy radę. Postawcie go tylko jakoś do pionu do wtorku.

– Postawimy – obiecał Majk. – Ja się tym zajmę osobiście.

– Osobiście to ty się najlepiej zajmij swoim mózgiem – poradziła mu Justyna. – Uruchomiłbyś wreszcie te nędzne resztki szarych komórek!

– I co się czepiasz, do diabła! – warknął znowu Majk. – Nic mu nie zrobiłem, to już pożartować sobie nie można?

– Można, ale są granice! – podniosła głos Justyna. – A ty już zupełnie straciłeś umiar, jeździsz ostatnio po tym chłopaku jak po łysej kobyle, jeszcze ciągasz za sobą jakieś panienki, żeby go kompromitowały! Dogryzasz mu bez przerwy, walisz bez pardonu w najczulsze punkty… Zazdrościsz mu czy co?! I jeszcze whisky mu przyniosłeś, całą wielką butlę! Weź ty się zastanów wreszcie, co robisz, człowieku!

– Kochanie, daj spokój… – próbował moderować Wojtek.

– Zejdź ze mnie, okej?! – krzyknął rozsierdzony Majk do Justyny. – Dobra, przyznaję, nie powinienem mu dawać tej whisky, ale skąd miałem wiedzieć, że tak pojedzie po bandzie?! Nigdy tak nie robił! I przestań czepiać się mnie, tylko powiedz w końcu jasno to, co wszyscy wiemy! On się tak urżnął nie dlatego, że ja coś gadałem, tylko dlatego, że ta jego puszczalska gwiazdeczka poszła sobie w tango z jakimś frajerem!

– Majk, zamknij się! – rzuciła ostro Dominika, zauważywszy Lodzię stojącą obok z Julką.

Wszyscy odwrócili się w jej stronę. Na ostatnie słowa Majka blada jak ściana dziewczyna, pomimo fatalnego stanu ducha i dręczących ją wyrzutów sumienia, podniosła z godnością głowę i rzuciła mu dumne, wyniosłe spojrzenie. W jej oczach i wyrazie twarzy było coś takiego, że ten pewny siebie, rozrywkowy cwaniak niespodziewanie zmieszał się, zaklął siarczyście pod nosem, po czym, zirytowany do żywego, szybkim krokiem poszedł w stronę baru i za chwilę zniknął na zapleczu.

(c.d.n.)