Lodzia Makówkówna - Rozdział XX (cz. 7)

Justyna podbiegła natychmiast do Lodzi i objęła ją ramieniem.

– Lodziu, kochanie, wszystko dobrze? – zapytała ciepło. – Powiedziałaś jej, Julciu? – dodała, spoglądając na Julkę, która pokiwała tylko smutno głową. – No, nie martw się niczym, skarbie, usiądź sobie, dobrze, że już wróciłaś… Chcesz się czegoś napić?

Lodzia pokręciła przecząco głową, pozwalając bezwolnie usadzić się na krześle. Ból, żal i strach o Pabla znów wzięły górę w jej sercu… Justyna usiadła z jednej strony, Julka z drugiej, a obok przysunęła sobie krzesło Anita, przyglądając się dziewczynie ze współczuciem.

– Słuchaj, kochanie – mówiła łagodnie Justyna, gładząc ją po ramieniu. – Wiesz już, co ten wariat nawyprawiał, ale sytuacja opanowana, zajmujemy się nim troskliwie i wszystko będzie dobrze. Przechoruje to i jutro wróci do żywych, Majk go dopilnuje, będzie u niego od rana. A co do Majka, to… nie myśl o tym, co on tam nagadał, jego też to przerosło. Nikt z nas nie spodziewał się, że Pablo wywinie taki numer.

– Kiedyś Kajtek z Maćkiem też tak się załatwili, pamiętasz, Justysiu? – powiedziała Anita, starając się rozładować napięcie. – Wtedy, co się założyli, który więcej wypije, i żaden nie chciał ustąpić, aż obaj padli na deski. Pablo rozwoził ich wtedy do domu, Kajtek zarzygał mu cały samochód… Teraz ma przynajmniej okazję, żeby mu się odwdzięczyć.

– No właśnie – podjęła żartobliwie Justyna. – Widzisz, jak to jest z tymi facetami, Lodziu. Niby dorośli, a w gruncie rzeczy to są tylko duzi chłopcy. Raz myślą, raz nie, a my musimy ich pilnować, żeby nie zrobili sobie krzywdy. No, głowa do góry… i nie pogniewaj się za bardzo na tego ochlaptusa, bo znowu nam coś głupiego odstawi. To jest dobre chłopaczysko, tylko trzeba się za niego wreszcie porządnie zabrać.

– Za Majka też by się przydało – zauważyła Anita.

– Majk to jest na razie przypadek beznadziejny – odparła z irytacją Justyna. – Ale i on jeszcze się doigra, spokojnie, to tylko kwestia czasu. Nie rozumiem tylko, dlaczego ostatnio tak uparcie dogryza Pablowi, przecież w ogień by za nim poszedł, gdyby trzeba było. Albo mu zazdrości, albo… – urwała.

– Albo martwi się o niego? – dokończyła szeptem Anita, patrząc znacząco na Justynę ponad głową Lodzi.

Justyna pokiwała głową, położyła palec na ustach i wskazała dyskretnie oczami na dziewczynę. Lodzia drgnęła, wyczuwając instynktownie zawisłe w powietrzu niedopowiedzenie.

– A ty, Anitko, jutro znów nie wyjdziesz wcześniej z pracy? – zagadnęła neutralnym tonem Justyna. – Pabla nie będzie… Andrzej sam posiedzi w domu, a potem już wyjeżdża na kolejną delegację, tak?

– Niestety – westchnęła Anita. – Pech jak zwykle, ale co zrobić? Pablo też ma prawo czasami wymięknąć, zawsze wszystko za nas bierze, jak mamy awarię… On też przecież nie jest cyborgiem. Piotrek naprawdę musi pomyśleć o kimś nowym do zespołu, bo my już nie wyrabiamy na zakrętach. Dzisiaj chyba wreszcie to sobie uświadomił, jedyny plus z tej całej akcji…

„Ach, doprawdy, Majk martwi się o Pabla ze względu na mnie!” – myślała tymczasem oburzona do żywego Lodzia. – „I nazwał mnie puszczalską! Co za bezczelność, jak on śmiał, buc jeden! Boi się, że jego najlepszy kumpel się natnie… nie ufa mi, bo widział mnie dwa razy z Karolem, a dzisiaj z Arturem! Jasne! Za to oni obaj z Pablem to po prostu święci aniołowie na niebie, powinni w aureolach chodzić!”

Za chwilę jednak znów ogarnął ją żal i strach na myśl o cierpiącym gdzieś z dala od niej najdroższym jej na świecie człowieku. Czy na pewno był bezpieczny? Przecież nigdy nie wiadomo, jak organizm zareaguje na taką ilość mocnego alkoholu…

– Lodziu, napij się może czegoś, co? – zaproponowała Justyna, sięgając po czystą szklankę. – Trochę soku, wody? Zobacz, tu jest fajny sok pomarańczowy, naleję ci trochę… Alkoholu ci nie proponuję, już wystarczy tego cholerstwa na dzisiaj.

– Nie, dziękuję – szepnęła Lodzia. – Chyba nic mi nie przejdzie przez gardło…

– No, nie zamartwiaj się już tak, kochanie – powiedziała łagodnie Justyna. – Wszystko jest pod kontrolą, on się z tego wyciągnie szybko i bez szwanku, zobaczysz. Jest twardy i ma dobrą opiekę, za dwa dni śladu nie będzie po tym dzisiejszym wygłupie.

(c.d.n.)