Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 1)

Efektowne przeprosiny Majka oraz pozytywne informacje o stanie zdrowia Pabla podniosły nieco na duchu wycieńczoną emocjami ostatniej doby Lodzię. Dotarłszy do swojego pokoju, wstawiła do wody przemycone w plecaku goździki i ukryła je za zasłoną w kącie parapetu okna, w tym samym miejscu, gdzie niegdyś chowała bukiet niezapominajek, który dostała od Pabla krótko po studniówce.

„Majk miał dzisiaj arcygłupią minę” – myślała z rozbawieniem, układając na łóżku ubrania, które miała zamiar spakować na wycieczkę w góry. – „Takiej jeszcze nigdy u niego nie widziałam… Mam nadzieję, że przynajmniej przypilnuje, żeby Pablo zjadł coś porządnego. Wywrócił sobie wczoraj żołądek do góry nogami, a jutro już gonią go do pracy, będzie odrabiał zaległości z dzisiaj i do tego szkolił jakiegoś aplikanta. Nie tylko ja mam ciężko, jemu też wszystko się piętrzy w jednym czasie…”

– Looodziuuu! – rozległ się z dołu donośny ryk Ciotki Lucy.

Dziewczyna westchnęła i odłożywszy na łóżko stertę kolorowych koszulek z krótkim rękawem, które przygotowała do spakowania, zeszła posłusznie na dół.

– Lodziu, przecież ty znowu nic nie zjadłaś po szkole! – stwierdziła z wyrzutem Ciotka. – Chodź szybko na obiad, dostaniesz trochę klusek z gulaszem, babcia właśnie ci odgrzała…

Lodzia bez protestu poszła za nią do kuchni i usiadła posłusznie przy stole. Jej smutna, blada twarz już rano wzbudziła niepokój Wielkiej Triady, dlatego Mamusia i Babcia przyglądały jej się teraz ze szczególną uwagą. Babcia postawiła przed nią talerz z pięknie pachnącym obiadem, zaś Ciotka Lucy skwapliwie nalała jej do szklanki kompotu śliwkowego.

– Jedz, Lodziu – powiedziała troskliwie Mamusia. – Jedziesz w góry, musisz mieć dużo siły, podróż pociągiem jest męcząca… Szkoda, że nie jedziecie autokarem, byłoby wam wygodniej.

Lodzia natychmiast przypomniała sobie Pabla mówiącego dokładnie o tym samym.

– Wiesz, Lucy? Mareczek chory, ma straszny katar – oznajmiła Babcia, zwracając się do Ciotki. – Niewiele zjadł i poszedł się położyć, jak tylko przyszedł z pracy. Mówiłam mu, że powinien wziąć zwolnienie na parę dni, żeby mu się, nie daj Boże, nie pogorszyło… I Lodzię trzeba od niego izolować, żeby czegoś przypadkiem nie złapała przed wycieczką.

– Lodziu, a ty dobrze się czujesz? – zapytała Mamusia, przyglądając się z niepokojem bladej twarzy córki.

– Tak, mamo, wszystko w porządku – zapewniła ją Lodzia, zabierając się za jedzenie. – Tylko wczoraj nie mogłam zasnąć i nie wyspałam się… Ale dzisiaj położę się wcześniej i nadrobię.

Ciotka Lucy zerknęła na nią podstępnie.

– Widziałam, że wróciłaś wczoraj taksówką – rzuciła od niechcenia. – Wyjrzałam przypadkiem przez okno i akurat zobaczyłam… Karol pewnie pił alkohol i musiał zostawić samochód na mieście, a wzięliście taksówkę? Tak, Lodzieńko?

– Nie, ciociu – odparła spokojnie. – Odwiozły mnie dwie koleżanki.

– A Karol? – zdziwiła się Mamusia.

– Nie wiem – wzruszyła ramionami Lodzia, uznawszy, że nie ma już powodu, by nadal kryć Karola. – Czy ja jestem jego całodobowym stróżem?

Wielka Triada zamarła w bezruchu, wpatrując się w nią z zaskoczeniem i niepokojem. Lodzia jadła spokojnie, jednak jej zmieniona od rana twarz wskazywała na przeżyte bardzo mocne wrażenia… Coś musiało się stać na wczorajszym spotkaniu, skoro wróciła bez Karola, a obojętność, z jaką o nim mówiła, była zapewne tylko odruchem obronnym, instynktowną strategią radzenia sobie ze zbyt wielkim cierpieniem… Wszystkie trzy kobiety popatrzyły na nią ze współczuciem i westchnęły.

– Pakujesz się już, Lodzieńko? – zmieniła szybko niewygodny temat Ciotka Lucy.

– Tak, ciociu – odparła grzecznie, jedząc ze smakiem swój gulasz. – Dzisiaj zapakuję prawie wszystko, a jutro po szkole dokończę. Mają nas zresztą wcześniej zwolnić z lekcji, żebyśmy mogli się spokojnie przygotować do wycieczki.

– I tylko wasza klasa jedzie? – upewniła się Mamusia.

– Tak, mamo. Cała klasa oprócz dwóch osób, które nie chciały. I trzy nauczycielki.

– Oj, to dobrze, dziecino, pojedziesz sobie w góry, odpoczniesz trochę! – podchwyciła wylewnie Babcia. – Taki ciężki czas teraz przeżywasz! Nie dość że matura, szpital przed świętami, a teraz jeszcze te kłopoty… Takie kochane dziecko i tyle problemów na głowie! Ale powiem wam, że świat schodzi na psy, coraz mniej już można znaleźć porządnych ludzi – dodała filozoficznie. – Zwłaszcza mężczyzn! Ja chyba już nie uwierzę, że coś dobrego wyrośnie z tego młodego pokolenia… Nawet miejsca nie ustąpią w autobusie!

(c.d.n.)