Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 10)

– Cześć wam! – zawołała Magda, szturchając łokciem towarzyszącego jej chłopaka. – Misiek, przywitaj się… czekaj, zapomniałam twoje imię! – rzuciła z zakłopotaniem do Pabla, który z uśmiechem podawał wszystkim po kolei rękę.

– Pablo – przypomniał jej Szymon.

– A tak, faktycznie! – klepnęła się w czoło Magda. – Wiedziałam, że to była jakaś ksywka… To co, puszczasz Lodzię samą w góry? – zaśmiała się. – Mnie Misiek nie chciał puścić, ale powiedziałam, że przecież raz w życiu muszę od niego odpocząć! Lodzi też się przyda…

– Niewątpliwie – zgodził się Pablo, zerkając na Miśka i Szymona z zawadiackim błyskiem w oku. – Wszyscy zresztą na tym skorzystamy. Dziewczyny spokojnie odpoczną w górach, a my, panowie, urządzimy sobie w tym czasie jakąś ekstra kawalerską imprezkę, co wy na to?

Towarzystwo roześmiało się.

– O, wypraszam sobie! – zawołała oburzona Magda. – Nie wolno mi rozpijać i deprawować mojego chłopaka! Już ja wiem, co się dzieje na takich kawalerskich imprezkach!

– Nie martw się, Madziu, to będzie bardzo grzeczna imprezka – zapewniła ją Lodzia. – Posiedzą sobie co najwyżej godzinkę przy jakimś soku albo oranżadzie… Główny organizator nie ma aktualnych papierów na alkohol. To ja wszystko mu podpisuję i przystawiam pieczątki, a jak na razie nie wydałam zgody nawet na piwo bezalkoholowe.

– Święta prawda – przyznał Pablo, rozkładając ręce w geście bezradności. – Chyba jednak nic z tego, chłopaki, sami widzicie, w jakiej jestem sytuacji. Chętnie bym was zaprosił, ale nie dostałem zgody, a nie mogę przecież podskakiwać władzy.

– Taki z ciebie pantoflarz? – zażartował Rafał.

– Zadeklarowany – odparł z powagą Pablo. – To jest bardzo wygodna formuła, polecam wam, panowie. Nie trzeba się o nic martwić, a tylko sumiennie wykonywać polecenia zwierzchniczki i odbierać za to wspaniałe, zasłużone nagrody.

– Ech, szubrawcu! – roześmiała się Lodzia.

Pozostali również prychnęli śmiechem.

– Słyszałeś, Misiek? – podchwyciła Magda. – Bierz przykład ze starszego kolegi!

– Kto jak kto, ale ty mi jakoś nie wyglądasz na pantoflarza – pokręciła głową Amelia, przyglądając się Pablowi z powątpiewaniem.

– Pozory mylą – zapewnił ją swobodnie. – Być może na pierwszy rzut oka rzeczywiście sprawiam wrażenie niezależnego człowieka z własnym zdaniem, ale tak naprawdę jestem bardzo krótko trzymany na tej oto smyczy – tu teatralnym gestem wskazał warkocz Lodzi.

Wycieczkowicze znów gruchnęli śmiechem.

– Wiedziałam, że tak będzie! – zawołała triumfalnie Julka. – A poza tym zobaczcie, jakie warkocz Lodźki ma praktyczne zastosowania! Teraz już rozumiem, dlaczego jej mama zabraniała jej go obciąć!

„Ty mój uzurpatorze kochany” – myślała tymczasem Lodzia, patrząc z czułym uśmiechem w rozpromienione oczy Pabla. – „Nie ma na świecie drugiego takiego jak ty…”

– Ale jeśli chodzi o imprezkę, to możemy przecież zorganizować się po cichu – zauważył Misiek, spoglądając z przekorą na Magdę. – Nasze hetery nie muszą o niczym wiedzieć…

– Ja jednak wolę nie ryzykować – uśmiechnął się Pablo. – Mam zazwyczaj takie szczęście, że jak tylko coś nabroję, to zaraz wszystko się wyda.

– A potem musisz za to przysyłać kwiaty? – domyśliła się Amelia.

– Kwiaty to żaden problem – odparł z westchnieniem. – Ja ryzykuję życiem…

Do roześmianej grupki dołączyło jeszcze kilku chłopaków. Wśród nich znajdował się Grzelo, który rzucił okiem na rozjaśnioną twarz Lodzi, po czym przeniósł chmurny wzrok na Pabla. Ten z uśmiechem podawał rękę nowo przybyłym i dopiero wyciągając ją do Grzela, rozpoznał go i natychmiast spoważniał. Towarzystwo instynktownie umilkło… Lodzia zerknęła na Julkę i obydwie wymieniły zaniepokojone spojrzenia.

– No, tylko bez scen – szepnęła Magda.

Obaj panowie stali przez kilkanaście sekund nieruchomo, mierząc się w milczeniu badawczym wzrokiem, podobnie jak przed pamiętną potyczką wszczętą przez Grzela na studniówce. Pablo zareagował pierwszy. Z poważną miną postąpił o krok bliżej w stronę chłopaka i patrząc mu prosto w oczy, wyciągnął do niego rękę.

– Sztama? – rzucił cichym, pojednawczym tonem.

Grzelo zawahał się, znowu zerknął na Lodzię, która patrzyła na niego prosząco swymi ślicznymi, modrymi oczami, po czym z miną wskazującą na to, że nadludzką siłą woli przełamuje w sobie opór, przelotnym gestem podał Pablowi rękę.

– Okej – mruknął niechętnie, odwracając wzrok, po czym szybko wycofał dłoń.

Następnie poprawił sobie plecak na ramieniu, odwrócił się i odszedł kilka kroków dalej, wpatrując się ponuro w przeszkolone drzwi wiodące na perony. Lodzia popatrzyła za nim ze smutkiem.

„Sama nie wiem, czy bym nie wolała, żeby robił szopki po staremu…” – przebiegło jej przez głowę. – „Ech… czy to wszystko musi być zawsze takie skomplikowane?”

Pablo przyglądał jej się poważnym wzrokiem. Znów na chwilę zapadła cisza.

– To kiedy dokładnie wracacie? – zagadnął Misiek do Magdy.

– Siedemnastego, we wtorek – odparła rzeczowo. – Mamy wyjechać nocnym pociągiem ze Szklarskiej Poręby i będziemy tu koło jedenastej. Chociaż na tej linii podobno często zdarzają się opóźnienia, więc niewykluczone, że zjedziemy dopiero po południu…

Do grupy podeszła jedna z nauczycielek.

– Dzień dobry – kiwnęła głową Pablowi jako wyróżniającemu się wiekiem w towarzystwie, po czym zwróciła się do młodzieży. – Zbierajcie się, wychodzimy już na peron, zaraz będzie pociąg.