Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 3)

„To chyba wszystko” – skonstatowała Lodzia, sprawdziwszy po raz trzeci spakowany plecak i zawartość torebki z dokumentami, pieniędzmi i telefonem. – „Jestem gotowa, teraz czas kąpać się, myć włosy i spać, bo jutro muszę wstać przed piątą!”

Podekscytowanie związane z wyjazdem w góry wprawiało ją w dobry humor. Bardzo rzadko jeździła w dalsze podróże, dlatego ta wycieczka była dla niej wielkim wydarzeniem i zajęła jej myśli na tyle, że lżej było jej znosić rozterki zakochanego serca. Nie umiałaby jednak ani na chwilę zapomnieć o Pablu, który przepełniał jej duszę po brzegi, nawet gdy nie myślała o nim świadomie i zajmowała się zupełnie czymś innym.

„Wrócił już dzisiaj do pracy i miał zasuwać aż do wieczora” – myślała, myjąc włosy nad wanną. – „Ciekawe, jak się czuje, pewnie jeszcze tak sobie. Wymęczy się znowu, nie dośpi… jeść pewnie też nie będzie mógł normalnie po takich ekscesach. Przydałoby mu się trochę organizacji! I dyscypliny. W pracy to on jest, owszem, wielki profesjonalista, kolejki się do niego ustawiają… Ale co z tego, skoro niszczy sobie zdrowie?”

Westchnęła, przypominając sobie przedwczorajszy wieczór.

„Fakt, że tym razem to ja mu niechcący dowaliłam” – przyznała ze smutkiem. – „A Majk dołożył swoje i tak się skończyło… Ale mimo wszystko nie powinien tak pić bez opamiętania, to było bardzo nieodpowiedzialne. W jego zawodzie nie wolno pozwalać sobie na takie wybryki, gdyby to się rozniosło gdzieś dalej, mógłby mieć poważne kłopoty… Całe szczęście, że ma zaufanych kumpli, którzy szybko zareagowali i opanowali sytuację!”

Po umyciu i rozczesaniu włosów Lodzia nastawiła sobie budzik na czwartą trzydzieści i z przyjemnością wsunęła się pod kołdrę.

„Chyba nie zasnę tak wcześnie” – pomyślała, spoglądając na zegarek. – „Nawet nie ma dwudziestej pierwszej… Może by poczytać jeszcze trochę przed spaniem? Poczytać coś do poduszki!” – uśmiechnęła się do siebie. – „No i jak tu zaraz nie pomyśleć o tym szarlatanie? Wystarczy, że…”

Myśl przerwał jej dzwonek leżącego na nocnej szafce telefonu. Zerknęła na wyświetlacz i serce podskoczyło w niej z radości – dzwonił Pablo. Sięgnęła po aparat i odebrała z uśmiechem.

– Bandziorku?

– Dobry wieczór, kochanie – w jego ciepłym głosie brzmiało lekkie napięcie. – Nie przeszkadzam ci o tej porze, tuż przed wycieczką?

– Nie, Pablo – zapewniła go wesoło. – Jeszcze nie śpię, a jestem już całkowicie spakowana i gotowa na jutro, więc nie mogłeś wybrać lepszej chwili na telefon!

– Moja ty szczebiotko – powiedział cicho. – Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale muszę koniecznie z tobą porozmawiać przed wyjazdem. Nie chciałbym zawracać ci głowy w górach, jedziesz odpocząć i pewnie nie będziesz tam miała czasu ani warunków, żeby rozmawiać przez telefon z jakimś zdegenerowanym rzezimieszkiem.

– Warunki do rozmów telefonicznych będą rzeczywiście nie najlepsze – przyznała Lodzia. – Kwaterują nas w pokojach czteroosobowych, poza tym słyszałam, że w tym pensjonacie fatalnie jest z zasięgiem. Ale powiedz mi lepiej… jak ty się czujesz, bandziorku?

– Ogólnie już dobrze – odparł poważnym głosem. – Tylko psychicznie nadal leżę na łopatkach… Dzwonię, żeby cię przeprosić, Lea. Od dwóch dni nie potrafię spojrzeć w lustro.

– I bardzo dobrze, lepiej nie gap się w nie za dużo, bo jeszcze wpadniesz w jakiś narcyzm! – zażartowała.

– Narcyzm! – prychnął Pablo. – Raczej nihilizm… Chętnie sam sobie dałbym po tej zapitej mordzie. Poproszę chyba znajomego bandziora, żeby coś z tym zrobił.

– Bandzior jest w to tak samo zamieszany jak ty – zauważyła Lodzia. – Podobnie jak cała reszta tej waszej rozwydrzonej kompanii. Wszyscy mają coś na sumieniu, nawet dżinn.

– Wszyscy meldują się karnie i czekają na surowy wyrok – odparł nieco pogodniejszym tonem. – Żaden z podsądnych nie ma nic na swoją obronę. Będziesz ich po kolei dusić, siekać i polewać jodyną?

– Dla każdego wymyślę osobną torturę – zapewniła go. – Nikomu się nie upiecze. A jeśli chodzi o ciebie, mój drogi, przyjmij do wiadomości, że właśnie straciłeś prawo do podpisywania moich papierów na alkohol. Teraz to ja będę podpisywać twoje.

(c.d.n.)