Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 4)

– Dobrze, gwiazdeczko – zgodził się potulnie. – Nie dotknę kielicha, dopóki nie wydasz mi na to certyfikowanej zgody z czerwoną pieczątką.

– Nie mam czerwonej pieczątki! – roześmiała się Lodzia.

– Zamówimy ją dla ciebie. Nawet cały zestaw, na różne okazje.

– Lepiej, żeby takich okazji było jak najmniej, Pablo – zastrzegła, poważniejąc. – Sam mówiłeś, że nigdy nie pijesz whisky… i co? W dodatku opędzlowałeś bez pytania moją prywatną butelkę. Będziesz musiał oddać mi za to coś ze swojego osobistego majątku – dodała żartobliwie. – A ponieważ kara musi boleć, zarekwiruję ci za to twoją jedyną szklankę do piwa!

– To żadna kara, kochanie – odparł łagodnie. – Nie zmieszczę do niej za wiele kwiatów, więc wypełnię ją jakimiś brylantami, zanim ci ją oddam.

– I strzelisz wielką gafę, bo ja nie lubię brylantów! – zaśmiała się przekornie Lodzia. – Są tak samo banalne i oklepane jak róże. Widzisz? Znowu poleciałeś schematem! Już dawno ci mówiłam, że działasz standardowo!

– Złapałaś mnie, skarbie, punkt dla ciebie – przyznał Pablo dużo weselszym tonem. – Zapomniałem, że moja gwiazdeczka nie lubi klasyki… Ale co byś powiedziała na turkusy albo szafiry? Są w kolorze twoich oczu.

– Lepiej nic już nie wymyślaj, szachraju, bo ja i tak nie dam się przekupić – zapewniła go stanowczo. – A teraz przyznaj mi się, co dzisiaj jadłeś na obiad?

– Ech, co za pytanie! – parsknął śmiechem. – Zamiast zapytać mnie, jakie jest moje ostatnie życzenie przed śmiercią na szafocie, ty mnie pytasz, co jadłem na obiad?

– Tak. I odpowiadaj natychmiast.

– Czy można prosić o następne pytanie?

– Naprawdę oberwiesz kiedyś za to ode mnie, bandziorku – ostrzegła go Lodzia. – Wiem przecież doskonale, że nic sensownego nie zjadłeś, strzeliłeś sobie co najwyżej ze dwa batoniki z automatu na dół energetyczny. I za to chyba się na ciebie pogniewam.

– Za takie coś? – zapytał cicho, poważnie. – A za gorsze rzeczy?

– O gorszych pogadamy innym razem – odparła spokojnie. – Nie odkręcaj kota ogonem. Prosiłam cię już tyle razy, żebyś się lepiej odżywiał… Chyba będę musiała wprowadzić to radykalnie jako obowiązkowy punkt regulaminu!

– Ale to przecież ty miałaś organizować mi sesje tuczenia – przypomniał jej Pablo. – Planowałaś zrobić ze mnie miękkiego tłuściocha…

– A tymczasem sam widzisz, że ciągle daleko ci do ideału – zauważyła Lodzia. – I co gorsza, wcale nie starasz się do niego dążyć!

– Gdybyś wreszcie się za mnie zabrała, wszystko byłoby inaczej – westchnął. – Próbuję nie tracić nadziei, że tak w końcu będzie… Choć jest to nadzieja trudna i wątła, zwłaszcza po tym, co ostatnio nawyprawiałem.

Na chwilę zapadła cisza. Przed oczami Lodzi stanął niedzielny wieczór, zatroskane twarze przyjaciół i poważna mina Majka… W uszach zabrzmiały jej przerażające słowa Julki… Serce znów ścisnęło jej się na myśl o tym, jak to się mogło skończyć.

– To, co wykonałeś z tą whisky, było bardzo niemądre i niepotrzebne, Pablo – powiedziała poważnym tonem. – Wiesz o tym, prawda?

– Wiem, Lea – przyznał ze skruchą. – Wiem i wstyd mi strasznie za ten cyrk, który odstawiłem. Sam co prawda nic z tego nie pamiętam, film urwał mi się dość szybko, ale z opowiadań Majka i Justyny wiem, że zachowywałem się skandalicznie. Bałem się, czy w ogóle zechcesz jeszcze ze mną rozmawiać po tym wyskoku… Zachowałem się jak smarkacz, naraziłem cię na przykrości, zepsułem ci cały wieczór…

– Przede wszystkim zepsułeś sobie zdrowie, bandziorku – sprostowała ze smutkiem. – A to jest dla mnie o wiele gorsze niż stracony wieczór. Bardzo się o ciebie martwiłam – dodała ciszej.

– Wybacz mi, skarbie – odparł równie cicho Pablo. – Ta sytuacja kompletnie mnie przerosła, nie umiałem myśleć racjonalnie, poniosły mnie emocje… Wiem, że niesłusznie, głupi byłem. I przysięgam ci, że to się już nigdy nie powtórzy. Nie dotknę kropli whisky do grobowej deski, chyba że ty rozkażesz mi ją pić za karę.

(c.d.n.)