Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 5)

– Takiej kary po mnie się nie spodziewaj – odparła stanowczo Lodzia. – Jeśli już, to każę ci wtranżalać codziennie sernik z brzoskwiniami, placek ze śliwkami, makowiec z rodzynkami… i tak dalej. Aż ci uszami wyjdzie.

– Dobrze, kochanie – zgodził się pokornie. – Będę wtranżalał, co tylko zechcesz, żeby osiągnąć idealną linię puszystego misia. Tylko powiedz, że się na mnie nie gniewasz. Powiedz tym swoim kochanym głosikiem: nie gniewam się na ciebie, Pablo.

– Nie gniewam się na ciebie, Pablo – powtórzyła cichutko.

– I od razu świat wygląda inaczej – odetchnął z ulgą. – Dziękuję ci, gwiazdeczko. A co do tej drugiej rzeczy… tej gorszej…

– Nic mi nie tłumacz – przerwała mu szybko. – Ja nie proszę cię o żadne wyjaśnienia.

– Wiem, Lea – westchnął. – Nie prosisz mnie o nie, a ja właśnie wolałbym, żebyś prosiła… ba, żebyś ich żądała. Albo żebyś wreszcie raz a dobrze dała mi za to wszystko po pysku.

– Czy ty masz jakieś skłonności masochistyczne, bandziorku? – zażartowała Lodzia. – Ciągle tylko domagasz się bicia, duszenia i wszelkich innych tortur. A ja nie mam przecież takich uprawnień… To dla mnie zresztą za duże ryzyko, Wojtek pewnie by mnie za to przymknął, a wiesz dobrze, jak nie znoszę przebywania w zamknięciu.

– Wojtek nie zajmuje się przypadkami przemocy domowej – zauważył Pablo. – Ciebie zresztą każdy sąd uniewinni, jak tylko zobaczy tego twojego uroczego buziaka. A ja dopiszę w swoim testamencie odpowiednią klauzulę, żeby nie było co do tego żadnych wątpliwości.

– To brzmi pocieszająco – przyznała z przekąsem. – Ale nie jest zbyt rozsądne z twojej strony. Myślałam, że jako prawnik potrafisz skonstruować własny testament tak, żeby za życia nie działał na twoją niekorzyść…

– Prawo do bezkarnego lania mnie po pysku przyznam tylko i wyłącznie tobie – zapewnił ją z powagą. – Klauzula będzie imienna. Zaznaczę tam wyraźnie, że jestem i od samego początku byłem w pełni świadomy konsekwencji, jakie mogą wynikać z zadawania się z moją małą, niebezpieczną gwiazdeczką.

– Dobrze wiem, że to podstęp, oprychu – uśmiechnęła się. – Masz zamiar odpowiednio się bronić, jak przyjdzie co do czego… Chcesz mnie tylko sprowokować!

– Chciałbym – przyznał z westchnieniem Pablo. – Ale ciebie niestety bardzo trudno sprowokować… Tyle razy próbowałem i jeszcze nigdy mi się to nie udało…

– Nie frustruj się, bandziorku, nikomu jeszcze się nie udało – zapewniła go lekkim tonem.

– Więc pewnie ten, któremu to się uda, będzie tym tajemniczym wygranym, o którym mówiłaś na studniówce? – zniżył głos. – Powiedziałaś wtedy, że wygrywa tylko jeden…

– I podtrzymuję to – uśmiechnęła się lekko. – Co prawda namawiałeś mnie wtedy na przetestowanie większej partii towaru, ale nie przekonał mnie ten twój rozrzutny styl. Ja mimo wszystko wolę wybrać raz a dobrze.

– Wiem, kochanie – podjął szybko. – To z mojej strony była bardzo głupia rada, wtedy nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak głupia… Teraz już tak nie myślę, wstyd mi za to, co wygadywałem. Ten zwycięzca turnieju, którego wybierzesz, będzie wielkim farciarzem… najszczęśliwszym facetem w galaktyce.

Lodzia uśmiechnęła się zaczepnie.

– Tego nie mogę mu zagwarantować z góry – zastrzegła. – Ale ze swojej strony zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby był szczęśliwy. Tylko on jeden dostanie ode mnie pełny pakiet z kompletem czerwonych pieczątek… Dlatego sam widzisz, że muszę bardzo uważać na to, z kim się zadaję – dodała niewinnie. – Nie mogę dawać się prowokować byle komu. Mama i babcia nigdy by mi nie wybaczyły, gdybym po tylu latach starannego wychowania jednak wybrała źle. Ja sama zresztą też bym sobie tego nie wybaczyła…

W jej oczach rozbłysły żartobliwe iskierki. Cisza, jaka zapadła po drugiej stronie linii, świadczyła o tym, że znajdujący się tam doświadczony i błyskotliwy adwokat na kilka długich chwil zapomniał języka w gębie.

(c.d.n.)