Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 6)

– A więc czekasz na swój ideał mężczyzny? – zapytał w końcu cichym, jakby przygaszonym głosem. – Taki, który będzie spełniał najbardziej wyśrubowane warunki?

– Oczywiście – odparła z uśmiechem. – Każdy przecież ma w głowie taki ideał, którego podświadomie szuka i na który czeka. Ja również taki mam, od wielu lat. Nazywam go… tak może trochę infantylnie… moim Rycerzem.

– Powiesz mi, jaki jest twój Rycerz?

– Mogę ci powiedzieć, jaki był do niedawna.

– Więc jaki był?

– Taki bardzo standardowy – odpowiedziała w zamyśleniu. – Taki, o jakim zwykle marzą dziewczyny w moim wieku. Męski, szlachetny… rycerski, jak sama nazwa wskazuje… inteligentny i zabójczo przystojny oczywiście. Wierny na dobre i na złe. Elokwentny, bo ja bardzo lubię elokwentnych rozmówców… Uczciwy i prawdomówny. Koniecznie z silnym charakterem i poczuciem humoru. A do tego młody – dodała, uśmiechając się złośliwie. – Na tyle młody, żeby od początku mógł być tylko i wyłącznie mój… żeby nie zdążył jeszcze wpaść do tak zwanego obiegu.

– To jest nokaut, Lea – szepnął Pablo.

– I tak to wyglądało jeszcze do niedawna – ciągnęła beztrosko Lodzia, ignorując z premedytacją jego uwagę. – W sumie nic oryginalnego, można powiedzieć, że klasyka dziewczęcych oczekiwań.

– A teraz?

– Teraz… no cóż – westchnęła. – Nauczona doświadczeniem mojego długiego, dziewiętnastoletniego życia doszłam do smutnego wniosku, że taki ideał jest nieosiągalny, i uznałam, że aby go urealnić, trzeba go nieco okroić i zmodyfikować. W granicach rozsądku oczywiście.

– Z których punktów byłabyś skłonna zejść? – zapytał tym samym, jakby przygaszonym tonem.

– Zastanawiam się jeszcze – odparła w zadumie. – Mój zdegradowany i zredukowany ideał jest ciągle w trakcie konfiguracji. Co prawda im bardziej go konfiguruję i przycinam, tym mniej przypomina ideał… ale chyba właśnie na tym polega nauka prawdziwego życia. Prawda, bandziorku? – dodała z podstępnym uśmiechem. – Masz dużo więcej życiowego doświadczenia ode mnie, więc wiesz na pewno, o czym mówię. Podejrzewam, że sam niejednokrotnie rekonfigurowałeś swój ideał kobiety, żeby jakoś dostosować go do szarej i zmiennej rzeczywistości.

– Nie, Lea – rzucił szybko innym, dźwięczniejszym tonem. – Mój ideał kobiety zawsze był niezmienny. Tyle tylko, że bardzo długo czekałem, aż się ucieleśni.

– Ale bynajmniej nie czekałeś z założonymi rękami – zauważyła niewinnie. – Sprawdzałeś sobie przecież w międzyczasie różne opcje… testowałeś towar z różnych półek… ćwiczyłeś zmiany ustawień…

– Bij, gwiazdeczko – westchnął Pablo. – Wal śmiało dalej, tłucz aż do krwi.

– No, już dam ci spokój, bandziorku – uśmiechnęła się Lodzia. – Przecież wiesz doskonale, że i tak cię lubię. Jesteś strasznym zakapiorem, szubrawcem i moczymordą, ale lubię cię i doceniam. Jest kilka punktów, w których nikt nie może się z tobą równać… chociażby w tańcu.

– W niedzielę przez to wszystko nie zatańczyliśmy ani razu – podchwycił. – Tego też nie mogę przeboleć. Powinniśmy umówić się na odrobienie strat.

– Lepiej na nic się nie umawiajmy, Pablo – pokręciła głową Lodzia. – Mam wrażenie, że kiedy coś planujemy, wychodzi nam to znacznie gorzej, niż kiedy improwizujemy.

– Chyba masz rację, kochanie – zgodził się. – Od dawna wiem, że lubisz improwizować, zwłaszcza od czasu, kiedy w ostatniej chwili zaprosiłaś mnie na studniówkę.

– Tak – przyznała w zamyśleniu. – To nie było rozsądne z mojej strony, ale żałowałabym, gdybym tego nie zrobiła… Jednak powiem ci, że chyba najbardziej podobał mi się nasz szpitalny taniec w skarpetkach przy zaczarowanej muzyce z radia. Bardzo tego wtedy potrzebowałam, a ty akurat tam byłeś i wymyśliłeś dla mnie taką improwizowaną rozrywkę. To było nieocenione, mój dżinnie… I tylko ty tak potrafisz.

(c.d.n.)