Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 7)

– Dżinn jest zawsze do twoich usług – zapewnił ją, a ton jego głosu wskazywał, że bardzo ucieszył go ten komplement. – Zresztą nie zapominaj, że obiecałaś mi rock’n’rolla w kancelarii.

– Zwariowałeś chyba! – roześmiała się. – Naprawdę chcesz wylecieć z roboty?

– Mówiłem ci już, że jestem nieusuwalny. A wyobrażasz sobie, jaką zrobilibyśmy furorę? Musimy kiedyś koniecznie coś takiego zaimprowizować.

– Byle nie w kancelarii – zastrzegła Lodzia. – Ty może się nie wstydzisz, ale ja tak. Tam jest mimo wszystko sporo poważnych ludzi.

– To sami nudziarze! – zaśmiał się Pablo. – Warto by ich było kiedyś trochę rozruszać… No, ale nie będę ci już przeszkadzał, kochanie. Jutro musisz przecież wcześnie wstać. Został mi jeszcze tylko jeden, ostatni punkt…

– Co takiego, bandziorku?

– Chcę cię przeprosić za moje nieznośne uzurpatorstwo – powiedział poważnie. – Wiem, co powiedziałaś Justynie. Utarłaś mi tym nieźle nosa, ale miałaś rację. Nie powinienem rościć sobie publicznych praw do tytułów, na które nie zasłużyłem, i pozwalać na to, żeby z tego powodu chlapało na ciebie moje błoto. Nie przewidziałem tej konsekwencji i bardzo mi za to wstyd. Wracam więc pokornie na swoje miejsce i chciałbym zacząć wszystko od początku… jeśli tylko mi na to pozwolisz. Tabula rasa, nowa szansa od zera… Zgodzisz się na to, kochanie?

Lodzia uśmiechnęła się i pokręciła głową przecząco.

– W żadnym wypadku. Chciałbyś, łobuzie! Wolałbyś zacząć od zera, żeby zmienić strategię i lepiej się zakamuflować? Nic z tego. Ja już za dobrze cię znam, nie nabiorę się na żadne twoje nowe sztuczki! Wszystko zostaje tak, jak jest, Pablo – dodała ciszej. – Ja nie chcę niczego zmieniać.

– Dobrze, gwiazdeczko – odparł głosem, w którym eksplodowała radość. – Dziękuję ci. Będę więc nadal uzurpatorem walczącym o upragniony awans i nabycie pełnych praw do stanowiska, na którym dotąd miałem zaszczyt pełnić tylko niektóre obowiązki.

Lodzia nie przestawała się uśmiechać.

– A teraz idziemy spać – zarządziła, pozostawiając jego uwagę bez komentarza. – Nie tylko ja, ale ty też. Wprowadzam nowy regulamin, według którego masz się porządnie wyspać i jutro zjeść normalny, zdrowy obiad. Nie będę mogła tego sprawdzić, bo wyjeżdżam, ale dasz mi na to słowo harcerza. Starego, przerośniętego harcerza w garniturze. Mało to wiarygodne, ale tym razem wyjątkowo przymknę oko.

– Słowo przerośniętego harcerza, Lea – oznajmił uroczyście Pablo. – Idę natychmiast spać, a jutro pójdę na dwudaniowy obiad do Majka. Wystawi mi na to oficjalne, pisemne zaświadczenie, które okażę ci po twoim powrocie.

– Te jego zaświadczenia są tak samo wiarygodne jak twoje słowo harcerza – zauważyła z politowaniem Lodzia. – Ale nie mam innego wyjścia, muszę ci zaufać. Trzymaj się, Pablo, i dbaj o siebie, proszę cię o to. Zobaczymy się osiemnastego.

– Nie wiem, jak wytrzymam tak długo – westchnął. – Ale mogło być przecież znacznie gorzej… Śpij dobrze, moja gwiazdeczko.