Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 8)

Taksówka sunęła pustawymi jeszcze o tej porze ulicami miasta. Była dopiero piąta trzydzieści, poranek był chłodny i mglisty. Wtulona wygodnie w miękką kanapę tylnego siedzenia Lodzia patrzyła w zamyśleniu na przesuwające się za oknem zamglone obrazy.

„Przemyślę to wszystko w górach” – snuło jej się po głowie. – „Jula ma rację, to bardzo trudna decyzja… Muszę pamiętać o tym, co obiecałam tacie, nie wolno mi narobić głupstw. Ale czyż nie większym głupstwem byłoby wycofać się przez ostrożność i awansem odtrącić szczęście? Te wszystkie wątpliwości, konwenanse… ile ja się już przez to nacierpiałam!”

Westchnęła na wspomnienie długich tygodni walki z niemożliwym do pokonania uczuciem, nieprzespanych, czasem przepłakanych nocy, dni naznaczonych tęsknotą za Pablem i tych krótkich chwil szczęścia, kiedy był blisko niej, kiedy mogła choćby przelotnie spoglądać w jego oczy i słuchać jego głosu… Lecz przecież nawet wtedy bez przerwy musiała ze sobą walczyć i mieć się na baczności, bronić się przed tym, czego w głębi duszy tak szaleńczo pragnęła! Teraz czuła jednak, że mur nieufności, który kruszał stopniowo w jej sercu od czasu szpitala, w ostatnich dniach chwiał się coraz bardziej i że wystarczyłby jeden silniejszy impuls, aby runął w przepaść, odsłaniając przed nią prostą drogę w ukochane ramiona.

„Dlaczego nie miałabym mu zaufać?” – dumała. – „Kocham go tak mocno… Wiem, że ma to i owo na sumieniu, ale jakoś nie potrafię się na niego gniewać. O co zresztą? O to, że jakaś Becia nawiązała do jego dawnych zabaw? To było przecież kiedyś, teraz jest inaczej… O to, że przez jego uzurpatorski blef musiałam łyknąć kilka upokorzeń? Przeprosił mnie za to, zresztą nic takiego się nie stało… Czego ja jeszcze od niego chcę? Pogodziłam się już przecież z jego przeszłością donżuana. Dokuczałam mu wczoraj z tym ideałem Rycerza, bo sam się o to prosił, ale przecież tak naprawdę mój ideał to on… on i tylko on! Z tymi jego grzeszkami, wyskokami, batonikami z automatu i bujaniem się na krześle… z tymi zmarszczkami w kącikach oczu i wzrokiem głodnej pantery… On, on jeden! Przecież ja tylko z nim mogę być szczęśliwa!”

Taksówka podjechała pod dworzec kolejowy, przy którym panował znacznie większy ruch niż na ulicach. Podróżni wysiadali z samochodów i taksówek, taszczyli bagaże, z daleka Lodzia rozpoznała nawet sylwetkę Rafała wchodzącego do dworcowego budynku z wielkim plecakiem na plecach. Klasa czwarta A powoli się zbierała, prawdopodobnie większość była już na dworcu, do pociągu został bowiem tylko kwadrans.

Zapłaciła za kurs i poczekała, aż taksówkarz wyjmie jej plecak z bagażnika, po czym wzięła go z jego rąk i podziękowawszy grzecznie, zamachnęła się nim, aby zarzucić go sobie na plecy. Jednak plecak przestał nagle ciążyć – ktoś przechwycił go w locie i przytrzymał.

– Pozwoli pani, że pomogę, pani Leokadio.

Odwróciła się zdumiona, ogarnięta nagłą radością na dźwięk ukochanego głosu.

– Pablo!

Stał przed nią uśmiechnięty, z rozpromienionymi oczami, rozbawiony jej zaskoczeniem. Miał na sobie swój długi, rozpięty dziś płaszcz wiosenny, a pod spodem grafitowy garnitur, jasną koszulę i krawat, co oznaczało, że zamierzał później jechać bezpośrednio do pracy. Wyglądał zdrowo i normalnie, nie było po nim widać ani śladu przebytej trzy dni wcześniej przygody z whisky. Schylił się ku zaskoczonej dziewczynie, wolną ręką ujął jej dłoń i podniósł ją do ust, patrząc jej w oczy z uśmiechem.

– Wariacie! – szepnęła zachwycona Lodzia. – Skąd wiedziałeś, o której mam pociąg?

– Nie doceniasz mnie, gwiazdeczko – pokręcił głową Pablo, zarzucając sobie lekkim ruchem jej plecak na jedno ramię. – To zadanie wcale nie było skomplikowane, zdarza mi się czasami rozwiązać pomyślnie o wiele trudniejsze. No, ale biegniemy na dworzec, bo pewnie masz tam zbiórkę i wasza pani będzie zaraz sprawdzać w dzienniku listę obecności. Nie możemy dopuścić do tego, żeby za spóźnienie poleciała ci w dół ocena z zachowania!

– Nie nabijaj się, drabie! – roześmiała się Lodzia, ruszając posłusznie w stronę wejścia. – Znowu nakombinowałeś. Nie zamawiałam na dzisiaj tragarza, w dodatku w garniturze! Jedziesz prosto do pracy?

– Tak, pojadę i posiedzę trochę w papierach, korzystając z martwego pasma przed otwarciem kancelarii – wyjaśnił swobodnie. – Może uda mi się nadgonić parę zaległości i dzięki temu będę miał więcej czasu na ten mój regulaminowy obiad z certyfikatem.

– I wstałeś tak wcześnie tylko po to, żeby przenieść mi plecak z taksówki na dworzec? – zapytała z lekkim wyrzutem. – Przecież miałeś się wyspać!

– Kazałaś mi wczoraj iść spać tak wcześnie, że rano wstałem bez problemu – odpowiedział, zerkając na nią z uśmiechem. – A nie mogłem nie zobaczyć cię przed wyjazdem, Lea. Naprawdę się mnie nie spodziewałaś?

– Nie – odparła zgodnie z prawdą. – Nie przyszło mi to do głowy. Jest tak wcześnie rano…

(c.d.n.)