Lodzia Makówkówna - Rozdział XXI (cz. 9)

Weszli już na halę budynku dworca. Maszerowali obok siebie, on niósł na lewym ramieniu jej plecak, ona szła po jego prawej stronie.

– Pora nie ma znaczenia, skarbie. Liczy się tylko to, żeby ją znać. Jeśli wiem, gdzie i kiedy mogę spotkać mojego kociaka, nie ma takiej siły, która powstrzymałaby mnie od znalezienia się w tym właśnie miejscu i czasie. Ostrzegałem cię przecież, że będę cię uporczywie nękał – mrugnął do niej znacząco. – Jak widzisz, nie rzucam słów na wiatr.

Lodzia rzuciła mu figlarne spojrzenie i niesiona spontanicznym odruchem wsunęła rękę pod jego ramię, na chwilę wspierając na nim głowę. Eksplozja światła rozjaśniła jego oczy.

– Nie boję się twojego nękania, bandziorku – zapewniła go z uśmiechem. – Jeśli ma polegać na tym, że nosisz mi ciężki plecak, to bardzo proszę… O, zobacz, tam jest moja klasa! Stoją już przy wejściu na perony.

Ruszyli powoli w ich stronę. Lodzia szła odurzona szczęściem płynącym jak zawsze z samej obecności Pabla… Koleżanki i koledzy zauważyli ich od razu i przyglądali im się z daleka, wymieniając rozbawione komentarze. Również kilka starszych pań, które czekały na pociąg na krzesełkach ustawionych pod ścianą, z życzliwym uśmiechem obserwowały drobną, młodziutką dziewczynę o długim warkoczu idącą pod ramię z wyższym od niej o głowę eleganckim, ciemnookim mężczyzną, który niósł jej plecak i z twarzą jaśniejącą jak słońce wiódł wokół wzrokiem zwycięzcy.

W tym przemarszu przez dworcową halę bijące radośnie serce Lodzi przepełniło się przyjemnym uczuciem, którego odbicie błysnęło również w jej oczach. Była to duma. Rozpierająca piersi duma z ukochanego mężczyzny, który przyjechał tu z samego rana specjalnie dla niej i oto publicznie prowadził ją pod ramię.

„Mój Rycerz” – myślała z zachwytem, zerkając na niego ukradkiem. – „Taki szarmancki, taki przystojny… taki elegancki w tym swoim garniturze, w tym płaszczu jak z żurnala… A jaki zadowolony, że idę z nim pod rękę! Ależ jest w tym zabawny, puszy się jak paw! Jest moim bandziorem, a ja jego Leą… Tak chyba jednak miało być… Fatum, przeznaczenie. I jak ja chciałam z tym walczyć?”

– Patrz, Szymek, Lodźka już jest! – zawołała z daleka Julka, która stała nieco na uboczu w ramionach odprowadzającego ją Szymona. – I to z Pablem!

Oboje podeszli do przybyłych, panowie podali sobie ręce, podczas gdy Julka z promienną miną witała się z przyjaciółką, która dopiero teraz wysunęła rękę spod ramienia swojego towarzysza.

– Pociąg ma siedem minut opóźnienia – powiedział Szymon do Pabla, który ustawiał na podłodze zdjęty właśnie z ramienia plecak Lodzi. – Wjedzie na peron tuż przed szóstą, dziewczyny będą się musiały szybko zapakować, bo ma tu stać tylko cztery minuty.

– Zapakujemy je – zapewnił go spokojnie Pablo. – Cztery minuty to wystarczająco długo, skoro jest opóźniony, wszyscy będą już przecież czekali na miejscu. A w razie gdyby był problem z czasem, przekupimy konduktora, żeby poczekał minutę dłużej.

– I widzicie, jak ten stary lawirant kombinuje od samego rana? – zaśmiała się Lodzia. – Jeszcze dobrze nie otworzył oczu, a już myśli o przekupstwach i szachrajstwach!

Pablo nie odrywał od niej rozpromienionego wzroku.

– Widzę, że w trzy dni wróciłeś do pełnej formy – mrugnęła do niego znacząco Julka. – Jestem pod wrażeniem, w ogóle już nic po tobie nie widać!

– Dzisiaj już nie – przyznał wesoło. – Ale jeszcze wczoraj miałem cerę w takim gustownym, oliwkowym odcieniu… Specjalnie wziąłem do pracy zielony krawat, żeby wszyscy myśleli, że to zamierzony efekt.

Szymon, Julka i Lodzia wybuchnęli śmiechem. Zwabiło to grupę kolegów, którzy przyglądali im się przez cały ten czas, wahając się, czy nie podejść. Otoczyli ich teraz licznie, by pod pretekstem przywitania się z Lodzią przyjrzeć się dokładniej Pablowi. Szczególnie dziewczyny, mające w pamięci szalonego studniówkowego rock’n’rolla i wielki kosz tulipanów przysłany do szkoły pocztą kwiatową, spoglądały na niego z zaintrygowaniem.

(c.d.n.)