Lodzia Makówkówna - Rozdział XXII (cz. 2)

W sobotni, ciepły wieczór urządzono zaplanowane ognisko z pieczeniem kiełbasek na jednej z polan otaczającego pensjonat lasku. Siedząc między Julką a Magdą na drewnianej ławce, wpatrując się w roztaczające magiczną atmosferę płomienie, Lodzia szczególnie mocno odczuwała nieomal metafizyczną nić porozumienia łączącą ją z Pablem ponad dzielącą ich przestrzenią.

„Może on też właśnie teraz o mnie myśli?” – przebiegło jej przez głowę. – „Może tu działa jakaś telepatia, jak przy tym moim proroczym śnie? Kolejny znak, porozumienie serc i dusz? A ja tak długo się wahałam… tak długo mu nie ufałam… posądzałam go o takie okropne zamiary… Ależ byłam dla niego niesprawiedliwa!”

– Wiecie co, powiem wam, że ja już wypoczęłam – odezwała się Magda, grzebiąc długim patykiem w ognisku. – Fajna wycieczka, ale już mi się jednak tęskni za moim Miśkiem.

– Wytrzymasz jakoś te trzy dni – zapewniła ją siedząca z jej drugiej strony Martyna.

– Ale pomyślcie, że po wycieczce aż do matury zostajemy w domu! – przypomniała koleżankom Amelia. – Jednak warto było pomęczyć się z tymi fakultetami, nie? Ja już miałam serdecznie dość odrabiania zajęć z kwietnia, ale teraz nie żałuję. Już samo to, że przez dwa tygodnie nie trzeba będzie zrywać się do szkoły…

– Jak wrócimy, to ja przez dwa tygodnie leżę na łóżku do góry brzuchem – zapowiedziała stanowczo Monika. – Nic nie będę robić, tylko odpoczywać. Zacznę od środy, bo we wtorek trzeba będzie przecież jeszcze rozpakować plecak… a już mi się nie chce na samą myśl!

– Ty leniu! – zaśmiała się Alicja. – Jeszcze nie spakowałaś go tutaj, a już ci się nie chce rozpakowywać go w domu! Ale właśnie, czekajcie, jak my wracamy we wtorek? O której w końcu ma być ten nocny pociąg?

– O drugiej nad ranem – poinformowała ją Magda. – Druga dwadzieścia czy coś takiego, sprawdzę jeszcze albo Nowakowej zapytamy. Ona mówiła, że w poniedziałek wieczorem wynosimy się z bagażami z pensjonatu, idziemy jeszcze na tę miejscową zabawę i po północy już jedziemy na dworzec. I do domu.

Wieczór powoli już się kończył, kiełbaski dawno były zjedzone, ale rozmowy trwały jeszcze w najlepsze. Po drugiej stronie ogniska rozległ się wesoły śmiech chłopaków, którzy przekrzykiwali się żartobliwie między sobą. Za chwilę dołączyły do nich głosy kilku koleżanek, rozpoczęła się jakaś ożywiona dyskusja.

– Fajni są ci ludzie z naszej klasy – westchnęła Julka. – To takie dziwne, że szkoła już się kończy, byliśmy razem cztery lata, a teraz każdy pójdzie w inną stronę…

– A ty, Jula, decydujesz się w końcu na tę psychologię? – zagadnęła ją Martyna.

– Tak, chyba zdecyduję się już ostatecznie – skinęła głową Julka. – Jakoś mi nie podchodzi ekonomia, chociaż mama strasznie mnie namawia, mówi, że to o wiele praktyczniejsze.

– Lepiej rób po swojemu, żebyś potem nie żałowała – poradziła jej Magda. – To w końcu ty będziesz studiować, a nie mama. Ja już dawno zapowiedziałam w domu, że idę na dziennikarstwo, i nikomu nic do tego. A ty, Lodziu? Na sztywno polonistyka?

– Na sztywno – uśmiechnęła się Lodzia.

– Polonistyka polonistyką – zaśmiała się znacząco Monika. – Ale w wakacje to chyba najpierw huczne weselisko, co?

– Wcale nie – wzruszyła ramionami. – Ja na razie nie wybieram się za mąż.

– No jak to nie? – zdziwiła się Amelia. – Przecież masz narzeczonego, facet jest niezależny i finansowo ustawiony, a sama mówiłaś, że u was w rodzinie wychodzi się za mąż młodo. Chyba nie będziecie długo czekać?

– Mela, ja mam dopiero dziewiętnaście lat, zauważyłaś to? – pokręciła głową Lodzia, rzucając jej pobłażliwe spojrzenie. – I to jeszcze nawet nieskończone.

– Ale przecież sama mówiłaś…

– To były żarty – uśmiechnęła się. – Owszem, w domu miałam przez jakiś czas ostre trucie na temat małżeństwa przed dwudziestką, ale na szczęście teraz mam to już z głowy. I ani przez moment nie miałam zamiaru dostosowywać się do tych pomysłów. Kiedyś tak, za parę lat… ale nie teraz. Ja chcę sobie na razie spokojnie postudiować.

– I słusznie – przyznała Magda. – Mela, ty sama sobie wychodź za mąż, jak to cię kręci w tym wieku. Nie ma do czego się śpieszyć, ja też uważam, że co się odwlecze, to nie uciecze.

– Nawet Misiek cię nie przekona? – zażartowała Julka.

– A co on ma do powiedzenia? – wzruszyła ramionami Magda. – Zresztą na razie i tak nie ma warunków… I nawet o tym nie rozmawiamy, jest dobrze tak, jak jest. Ja jeszcze mam zamiar trochę pożyć na studiach, Lodzia ma rację.

Zamilkły, patrząc w trzaskający ogień.

(c.d.n.)