Lodzia Makówkówna - Rozdział XXII (cz. 8)

– Co się dzieje?! – wykrzyknęła Julka, siadając gwałtownie na łóżku. – O żesz! Madziu, szybko, zamykaj to okno!

Potworny huk grzmotu i świst wiatru zagłuszyły jej słowa. Firanka wydęła się, otwarte okno znów zastukało głośno w przeciągu, a na podłogę poleciały rzeczy ze stołu, pociągając za sobą pozostawioną tam szklankę, która stłukła się dźwięcznie na podłodze.

– Nie da się, za mocno wieje! – zawołała Magda, odskakując od swojego łóżka, na które nagle chlusnęła się przez okno deszczówka. – Zaraz mi zęby wybije! Cholera, i jeszcze woda mi się tu leje!

– Dobra, chodź lepiej do mnie! – wezwała ją szybko Monika i obie skuliły się w rogu jej łóżka pod jedną kołdrą. – Ja nie mogę, ale czadowa burza! Jeszcze w życiu takiej nie widziałam!

Julka i Lodzia również cofnęły się w najdalsze od okna zakamarki swoich łóżek, owijając się kołdrami, aby ochronić się przed hulającym teraz w pokoju przeszywająco zimnym wiatrem. Znów huknął grzmot, gdzieś bardzo blisko, przez okno wlała się kolejnym rzęsistym strumieniem niesiona wiatrem woda z szalejącej ulewy, mocząc całe łóżko Magdy i dywanik na podłodze. I jeszcze jeden huk grzmotu… jeszcze głośniejszy, przerażający. Z sąsiedniego pokoju dobiegły wystraszone piski, ale zagłuszył je kolejny grzmot i świszczący podmuch wiatru, który tym razem przewrócił i poniósł po podłodze krzesło, to zaś z hukiem zatrzymało się na drzwiach. Przez łomoczące na wietrze okno znów chlusnęły strugi wody.

– Uważajcie, bo tu fanty latają! – zawołała ostrzegawczo Julka. – Żeby komuś coś na głowę nie zleciało!

Lodzia siedziała w milczeniu, skulona pod swoją kołdrą, nie na żarty wystraszona szalejącym żywiołem. Ona również po raz pierwszy w życiu widziała tak gwałtowną burzę i wiatr wiejący z aż taką siłą. Huk grzmotu dudnił raz po raz w uszach i przerażał swym ponurym tonem, a woda nadal wlewała się strumieniami przez okno, mocząc wszystko, co napotkała na swojej drodze. Z sąsiedniego pokoju dobiegł teraz zgłuszony brzęk tłuczonego szkła i kolejne piski zakwaterowanych tam koleżanek.

– Ej, coś tam się stłukło u dziewczyn! – zawołała Magda, przekrzykując kolejny głuchy grzmot i świst wiatru. – Mam nadzieję, że żadna się nie pokaleczy!

– My też uważajmy – ostrzegła Monika, którą słychać było nieco lepiej, jako że grzmot chwilowo ucichł. – Szklanka się stłukła, nie wychodźcie z łóżek na bosaka!

Po około kwadransie, który dłużył im się w nieskończoność, burza nieco się uspokoiła, grzmoty przycichły, a wiatr osłabł na tyle, że udało się zamknąć okno i zapalić światło. Była trzecia nad ranem. Pokój przypominał pobojowisko, łóżko Magdy było całkowicie przemoczone, zaś na podłodze, również pełnej wody, walały się jakieś liście, połamane gałązki, mokre kartki z notatkami Magdy, które sfrunęły ze stołu, i szkło z rozbitej szklanki. Pod drzwiami leżało przewrócone krzesło, a wszystko, co znajdowało się w czasie nawałnicy na podłodze, ucierpiało od wody, w tym niemal wszystkie buty i plecaki.

– Ale jazda! – szepnęła Julka.

– Trzeba to posprzątać – westchnęła Lodzia, wyplątując się z kołdry i schylając się, by wyłowić z wody na podłodze swoje kapcie. – Jacie, wszystko mokre… Uważajcie na to szkło, pełno go wszędzie. Trzeba to zebrać w pierwszej kolejności, tylko ostrożnie!

– Zimno jest jak diabli – zaszczękała zębami Monika. – Czekajcie, ja się muszę najpierw dobrze ubrać, bo zamarznę! Zobaczmy, czy w ogóle zostało coś suchego…

Na szczęście rzeczom schowanym w stojącej pod ścianą szafie nic się nie stało. Dziewczyny założyły cieplejsze ubrania i pod dyktando Lodzi zabrały się metodycznie za sprzątanie pobojowiska. Po kilku minutach rozległo się pukanie do drzwi i zajrzała do nich wychowawczyni.

– Jak tam u was, dziewczyny? – zapytała z niepokojem. – Nikomu nic się nie stało?

– Nie, sorko – odparła uspokajająco Magda. – Tylko moje łóżko całe mokre. Miałyśmy uchylone okno i nie dało się zamknąć, jak się zaczął ten wiatr, więc pływamy w wodzie.

– Jak większość – pokiwała głową nauczycielka. – Wszystkim było duszno i pootwierali okna, u Martynki i Amelki stłukła się szyba balkonowa… Poradzicie sobie same z tym sprzątaniem, dziewczęta?

– Oczywiście – odparła grzecznie zajęta zbieraniem szkła Lodzia. – Damy sobie radę, przydałoby nam się tylko coś do wycierania wody.

– Zaraz zajrzą tu do was panie z obsługi – zapewniła ją wychowawczyni. – Mają przejść po wszystkich pokojach i dostarczyć, co trzeba, ale na razie mają pełne ręce roboty na dole. Pozbierajcie póki co te śmieci i odsłońcie podłogę, żeby zostało już tylko wycieranie wody. Wszyscy niestety mamy ten sam problem…

(c.d.n.)