Lodzia Makówkówna - Rozdział XXII (cz. 9)

Po półgodzinie zapukała do nich inna nauczycielka, prosząc o ubranie się i zejście na dół, do jadalni, gdzie cała grupa miała zdać relację z poniesionych strat. Wynik tego raportu nie był optymistyczny. Burza zaskoczyła wszystkich w głębokim śnie, a ponieważ wieczór był duszny, w pokojach zostawiono pouchylane okna i drzwi balkonów, które później, w ferworze walki z żywiołem, nie dały się zamknąć z racji silnego wiatru i wlewającej się do środka wody. W dwóch pokojach ponadto stłukły się szyby i właściwie wszyscy bez wyjątku odnotowali jakieś straty materialne. Wiele plecaków i butów było przesiąkniętych wodą, kilka osób miało zamoczone telefony, na łóżkach stojących bliżej okien nie dało się już nawet usiąść, tak były mokre, a pozostałe również były zawilgocone i nie zachęcały do powrotu do snu.

Wkrótce przyjechał właściciel pensjonatu i wraz z naprędce ustanowioną komisją zabrał się za kompleksowy przegląd budynku, szacując straty wywołane przez tę wyjątkowo gwałtowną wiosenną nawałnicę. Po długiej dyskusji, już po śniadaniu, zmęczona, niewyspana i zdemotywowana grupa wyraziła chęć wcześniejszego zakończenia wycieczki i powrotu do domu nie w nocy z poniedziałku na wtorek, jak było to zaplanowane, ale już w poniedziałkowe wczesne popołudnie, pierwszym możliwym dziennym pociągiem.

– Przecież i tak nie skorzystamy już z żadnych atrakcji – argumentował Rafał, zwracając się w imieniu całej klasy do nauczycielek. – Połowa ma mokre buty, niektórym padły telefony, tu zresztą i tak prawie nie ma zasięgu. Wszyscy padamy na twarz ze zmęczenia, a w tych łóżkach już nie da się spać. To bez sensu, sorko, wolelibyśmy ewakuować się od razu. Przebukowalibyśmy telefonicznie bilety na ten wcześniejszy pociąg do Wrocławia o dwunastej osiem, potem przesiadka i na dwudziestą pierwszą albo drugą bylibyśmy w Lublinie. W pociągu można by poza tym trochę pospać…

Pomysł spotkał się z życzliwą akceptacją wszystkich, łącznie z nauczycielkami, które zajęły się telefonicznie zmianą rezerwacji biletów, po czym cała grupa zabrała się za gorączkowe pakowanie swoich rzeczy i przygotowania do przyśpieszonego wyjazdu.

– Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło oglądać takiej odlotowej burzy – pokręciła głową Magda. – Wszystko mokre albo zawilgocone, mam nadzieję, że nie zdąży się zaśmierdnąć do powrotu do domu…

– I tak masz szczęście, że zdążyłaś się zbudzić, zanim zaczęła się najgorsza akcja – zauważyła Julka, walcząc z zapięciem swojego wypchanego po brzegi plecaka. – Szyba mogła się stłuc i polecieć ci na głowę… brr, nawet nie chcę o tym myśleć, aż mi się słabo robi!

– Obudziłam się pierwsza, bo zimna woda chlapnęła mi po twarzy – wyjaśniła Magda, wzdrygając się na to wspomnienie. – Coś okropnego! A te papiery ze streszczeniami lektur to już chyba w ogóle wyrzucę, nawet nie ma sensu tego suszyć… Dobrze, że mi ważne dokumenty nie zamokły!

Około południa grupa opuściła pensjonat i dojechała przeładowanym autobusem na dworzec w Szklarskiej Porębie, gdzie po prawie półgodzinnym oczekiwaniu wsiadła wreszcie do upragnionego pociągu do Wrocławia, mającego na szczęście zaledwie kwadrans opóźnienia. Zmęczona i zdeprymowana nocnymi wydarzeniami młodzież z ulgą zajęła dostępne miejsca siedzące, choć nie udało się już, jak w drodze w góry, zarezerwować całych przedziałów. Julka i Lodzia wylądowały w przedziale wypełnionym już częściowo przez grupę starszych pań i przycupnęły skromnie na dwóch ostatnich wolnych miejscach, które znajdowały się nie obok siebie, ale jedno naprzeciwko drugiego.

– Ja tam nie narzekam – powiedziała półgłosem Julka, pochylając się lekko w stronę Lodzi. – I tak zaraz pójdziemy spać, już mi się oczy kleją. A potem jeszcze druga tura spania… po przesiadce we Wrocławiu.

– Wygodnie to tu nie będzie – westchnęła Lodzia. – Ale lepsze to niż mokre łóżko… Zresztą może w tym drugim pociągu będzie trochę luźniej?

– Rafi miał bardzo dobry pomysł z tym wcześniejszym wyjazdem – zauważyła Julka, sadowiąc się wygodniej na swoim miejscu. – Nikt by nie wytrzymał dzisiaj programu dnia, zwłaszcza tej zabawy na koniec. Podróż też przecież będzie męcząca…

Pociąg zatrzymał się na jakiejś podrzędnej stacji i po chwili na korytarzu stłoczyła się grupa młodych pasażerów, dla których nie wystarczyło miejsca w przedziałach. Rozlokowywali się właśnie z hałasem na rozkładanych krzesełkach.

– Przepełniony ten pociąg jak nie wiem co – pokręciła głową Lodzia. – Dobrze, że chociaż chłodniej się zrobiło po tej burzy i nie jest tak duszno jak wczoraj. A na wieczór będziemy już w domu i pośpimy sobie normalnie we własnych łóżkach!

– O niczym innym nie marzę – przyznała Julka, dyskretnie ziewając. – Nieźle nam ta burza dowaliła, chociaż w sumie i tak było fajnie… No, ale nie gadajmy już, Lodźka, ja muszę się choć chwilę zdrzemnąć!

W przedziale zapadła cisza, lekko tylko zakłócana odgłosami rozmów dobiegającymi z korytarza i szelestem kartek czasopisma, które czytała jedna ze starszych pań siedząca obok Julki. Miarowy stukot kół pociągu na torach uspokajał i rozluźniał nerwy spięte szybkim pakowaniem i pośpiesznym wyjazdem z pensjonatu. Lodzia oparła zmęczoną głowę o zagłówek i przymknęła z przyjemnością oczy.

„Śnił mi się tej nocy taki dziwny sen” – dumała. – „Jakby całe życie się w nim przewinęło… Już niewiele pamiętam, ale wiem, że byłam tam z Pablem i że byliśmy bardzo szczęśliwi. Były tam jakieś dzieci… i niezapominajki… tańczyliśmy w skarpetkach… Było też coś bardzo smutnego… tylko co? Ech, już wszystko mi się rozmywa i ucieka, ta burza to przerwała. Ale może kiedyś jeszcze coś sobie z tego przypomnę?…”

Przepełniał ją teraz niezmącony spokój i cicha radość. Jechała już z powrotem, przestrzeń dzieląca ją od Pabla powoli malała. Stuk kół pociągu na torach wyznaczał rytm, w jakim biło jej serce. Wracała już. Wracała do niego… do niego… do niego…