Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIII (cz. 4)

– Lodziu, co się stało? – zapytała z niepokojem Mamusia. – Co się z tobą dzieje, drogie dziecko? Lodzieńko… ty płaczesz?

Tak, płakała. Płakała żałośnie, ukrywszy twarz w dłoniach, niezdolna już do tego, żeby udawać przed kimkolwiek, że wszystko jest w porządku. W głębi duszy obiecała sobie, że ta publiczna manifestacja słabości nie zdarzy się już więcej. Tak… wkrótce się pozbiera, poukłada to sobie w głowie, uodporni się i będzie umiała zachować kamienną twarz… Wkrótce, ale jeszcze nie teraz! Cios był zbyt świeży, zbyt niespodziewany… Nie mogła dłużej powstrzymać łez bólu, musiała je z siebie wyrzucić, teraz, natychmiast! Gdyby mogła, krzyczałaby z rozpaczy na całe gardło! Niech chociaż będzie jej wolno się wypłakać! Chciała to zrobić dopiero u siebie w pokoju, ale nie zdążyła znaleźć się sama, złapało ją tak głupio przy wszystkich… ech, nieważne! Czy to miało teraz jakiekolwiek znaczenie?

Wielka Triada wymieniła posępne spojrzenia i utkwiła swój potrójny wzrok w płaczącej rozpaczliwie, wstrząsanej bolesnym szlochem dziewczynie. Przez kilka długich chwil wszystkie trzy kobiety przyglądały jej się w milczeniu ze współczuciem i zrozumieniem.

– Ona już wszystko wie, Zosiu – szepnęła wreszcie konspiracyjnie Babcia.

– Widzicie, mówiłam wam – odszepnęła Mamusia z nutą triumfu w głosie. – Ona już wcześniej wiedziała, czuła to jakoś!

– Zdrada zawsze boli – stwierdziła filozoficznie Babcia. – Chociaż on przecież nie był jej wart… i kto by pomyślał, że to taki drań!

– Biedne, biedne dziecko! – westchnęła Ciotka Lucy, podchodząc i z troską gładząc łkającą dziewczynę po włosach. – Nasza mała, kochana Lodzieńka…

Lodzia podniosła powoli głowę i oderwała ręce od zalanej łzami twarzy. Napotkawszy zafrasowany wzrok Tatusia, ze względu na niego postanowiła wziąć się w garść.

– Pójdę już do siebie – chlipnęła cichutko.

– Dobrze, Lodzieńko, dobrze – powiedziała łagodnie Mamusia, również podchodząc i gładząc ją po włosach. – Mareczku – zwróciła się do Tatusia. – Zanieś jej ten plecak na górę… ale rozpakujesz się już jutro, Lodziu, teraz lepiej połóż się i prześpij się trochę. Biedactwo…

– Mój Boże! – westchnęła Babcia, kiedy Lodzia z Tatusiem wychodzili już posłusznie z salonu. – I widzicie, mówiłam wam… to są właśnie mężczyźni!

Lodzia, teraz już bez łez, z zastygłą na kamień twarzą, w milczeniu wspięła się po schodach w towarzystwie równie milczącego Tatusia, który wniósł jej na górę plecak i położył na podłodze w jej pokoju. Podziękowawszy mu skinieniem głowy, usiadła sztywno na brzegu łóżka i wpatrzyła się niewidzącym wzrokiem w okno.

Tatuś, który już miał zamiar wyjść, zawrócił jednak od drzwi, podszedł do niej i położył jej delikatnie rękę na ramieniu. Pragnął ulżyć jakoś widocznemu w całym jej zachowaniu cierpieniu, bo choć nie rozumiał jego bezpośredniej przyczyny, domyślał się jego źródła. Lodzia ocknęła się i spojrzała na niego z westchnieniem.

– Nie pytaj, tato – szepnęła błagalnie. – Obiecuję, że jak się pozbieram, powiem ci wszystko sama. Ale teraz nie pytaj o nic… proszę.

– Dobrze, kochanie – odparł Tatuś, spoglądając na nią z troską. – Ale gdybyś potrzebowała czegokolwiek, pamiętaj, że zawsze przy tobie jestem. Moja mała, kochana dziewczynko…

Pokiwała głową, łykając powstrzymywane siłą łzy, które znowu napłynęły jej do oczu. W gardle czuła ich słony smak. Tatuś westchnął, pokręcił głową i wyszedł, przymykając cicho drzwi. A wtedy łzy popłynęły znowu, gorzkie, bolesne, palące nieznośnym ogniem… Roztrzęsiona Lodzia zwinęła się w kłębek na łóżku, obejmując kurczowo ramionami poduszkę i szlochała już bez ograniczeń, ogarnięta bólem, jakiego jeszcze nigdy wcześniej nie zaznała.