Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIV (cz. 10)

Korzystając z tego, że Lodzia zajęła się kwiatami, Pablo zaczepił Majka, mówiąc coś cicho do niego, on zaś w odpowiedzi sięgnął do kieszeni swojej skórzanej kurtki i przekazał przyjacielowi jakiś niewielki przedmiot. Ten skinął mu głową w podziękowaniu, po czym znów podszedł do dziewczyny.

– Lea, pozwól na chwilę, kochanie – poprosił półgłosem.

Lodzia posłusznie oddała Basi trzymane w ręku kwiaty i odeszła z nim na bok. Pablo ujął jej dłoń i położył na niej niewielką paczuszkę zapakowaną w biały, błyszczący papier. Spojrzała na niego zaskoczona.

– Co to jest, bandziorku? – zapytała z niepokojem.

– To drobiazg na twoje dziewiętnaste urodziny, gwiazdeczko. Nie chciałaś przyznać się dżinnowi, czego byś sobie życzyła, więc musiał wymyślić coś sam.

Cofnęła się w popłochu.

– Ale przecież nie było mowy o prezentach – wyszeptała. – Nie wygłupiaj się, Pablo! Ja w takim razie powinnam mieć też coś dla ciebie, a nie pomyślałam o tym…

– Pomyślałaś – zapewnił ją z uśmiechem. – Prezentem urodzinowym dla mnie jest już sama twoja obecność, ale ty zrobiłaś dla mnie dzisiaj znacznie więcej… Coś, czego zupełnie się nie spodziewałem.

– Co zrobiłam? – zdziwiła się Lodzia.

– Przyszłaś w tej sukience – odpowiedział cicho, wskazując na jej strój.

Lodzia zmieszała się, świadoma powodu, dla którego założyła dziś akurat tę suknię. Tak, w pewnym sensie zrobiła to dla niego… jednak nie w takim, jaki niewątpliwie miał na myśli. Lecz jakże ta sukienka musiała utkwić mu w pamięci! Wspomniał o niej przed studniówką, a dziś nawiązywał do niej już drugi raz. Doskonale wyczuwała ukryty w tym subtelny komplement, przez myśl przebiegło jej, że wtedy, w listopadzie, musiała na nim zrobić w tym stroju piorunujące wrażenie… Tak, zapewne – lecz cóż z tego? Serce ścisnęło jej się boleśnie, już nie wiadomo który raz w ciągu ostatnich dni.

Drżącymi rękami rozpakowała swój prezent. Było to niewielkie, białe pudełko o zamszowej fakturze, wewnątrz którego znajdował się ułożony na atłasowej wyściółce wisiorek na srebrnym łańcuszku, ozdobiony niebieskim turkusem. Podniosła na Pabla przestraszone oczy.

– Pablo, proszę – szepnęła, próbując oddać mu pudełko. – Ja… nie mogę tego przyjąć.

– Dlaczego? – zapytał zdziwiony. – To przecież tylko urodzinowy drobiazg. Nie możesz odmówić dżinnowi, gwiazdeczko. Byłby zdruzgotany… obawiam się, że mógłby nawet popaść w depresję.

– Ale prosiłam przecież tyle razy, żebyś nie dawał mi takich kosztownych prezentów – przypomniała mu z wyrzutem. – Kwiaty kwiatami, ale to…

– Pamiętałem dobrze o tej wytycznej – zapewnił ją łagodnym tonem Pablo. – Nie masz powodu czuć się zobowiązana, kochanie. Zresztą ja sam, chociaż jestem etatowym uzurpatorem, nie chciałbym stawiać cię w niezręcznej sytuacji. Turkus nie jest kosztownym kamieniem, a całość nie jest wiele warta materialnie, może mieć jedynie wartość sentymentalną… Widzisz, kociaku? – dodał wesoło. – Okazuje się, że nie na wszystkim się znasz! Na biżuterii na pewno nie, mama nie zapewniła ci odpowiedniego kursu i masz przez to lukę w edukacji.

Lodzia uśmiechnęła się, znacznie uspokojona. Uznała, że w takim razie będzie mogła zachować ten prezent i że w istocie stanie się on dla niej najcenniejszą pamiątką sentymentalną. Pomimo smutku, jaki ją przenikał, na tę myśl wokół serca zrobiło jej się odrobinę cieplej.

– Dziękuję ci, bandziorku – powiedziała cicho.

Pablo sięgnął po wisiorek, wyjął go z pudełka i ostrożnie rozpiął zapięcie łańcuszka.

– Nie ruszaj się teraz, gwiazdeczko, musimy ci to jakoś założyć na szyję – powiedział, stając za nią. – Przećwiczyłem już zapinanie tego zamka, uwierz, że to dla faceta ogromne wyzwanie… Ale musisz na chwilę podnieść i odsunąć na bok warkocz.

Lodzia posłusznie sięgnęła ręką i podniosła u nasady swój ukwiecony warkocz, tak aby Pablo mógł zapiąć jej pod nim łańcuszek. Delikatne muśnięcia jego palców, które czuła przy tym na karku i szyi, sprawiły jej ogromną, zmysłową przyjemność… Przypomniała sobie dotyk Grzela na swej dłoni przy ognisku w górach i nieprzyjemne uczucie, jakie ją przy tym opanowało. Różnica była uderzająca.

„Tylko on jeden może mnie dotykać” – pomyślała z mieszaniną słodyczy i głębokiego smutku. – „Czy kiedykolwiek będę w stanie znieść dotyk innego mężczyzny? Nie wyobrażam sobie tego. Tylko jego dłonie, jego ramiona, jego usta… A przecież dotykał nimi tyle innych kobiet! I nadal to robi… Nie, tego nie da się przeboleć. Muszę go stracić… mój Boże!”

Pablo uporał się tymczasem z zapinaniem zamka, pozwolił jej opuścić warkocz z powrotem na plecy i znów stanął przed nią.

– Bardzo ci pasuje, gwiazdeczko – ocenił, przyglądając jej się z ukontentowaniem. – To jest dokładnie kolor twoich oczu, niezapominajek… i naszej niebieskiej sukienki.

Rzeczywiście, ta drobna ozdoba wpisała się idealnie nie tylko w kolorystykę stroju Lodzi, ale także w krój jej dekoltu, któremu, zdawać by się mogło, brakowało właśnie takiego akcentu. Intensywnie błękitny kamień, który wspaniale podkreślał modry blask jej oczu, znalazł się akurat na odpowiedniej wysokości, wtulony w kuszące, wyeksponowane krojem sukni zagłębienie między jej piersiami. Pablo zapatrzył się w to miejsce wzrokiem dziecka obserwującego upragnioną zabawkę przez szybę sklepowej witryny.

„Dlaczego on mówi nasza sukienka?” – pomyślała Lodzia, znów nie mogąc opanować zdumienia na to dziwne w jego ustach określenie. – „To już drugi raz…”

– Jest śliczny, Pablo. Szczerze mówiąc, nigdy w życiu nie nosiłam biżuterii, to moja pierwsza taka ozdoba.

– Naprawdę pierwsza? – uśmiechnął się z niedowierzaniem.

– Naprawdę – skinęła głową. – Nie dziw się, mama nigdy nie pozwalała mi na takie ekstrawagancje. Dopiero od roku jestem dorosła, dużo rzeczy jest dla mnie całkiem nowych… tych dobrych i tych złych – westchnęła, odwracając na chwilę wzrok, na co uśmiech na jego twarzy zbladł, a w oczach znów pojawił się wyraz niepokoju. – W każdym razie bardzo ci dziękuję za ten prezent, bandziorku – dodała weselszym tonem, kładąc mu łagodnie dłoń na przedramieniu. – Bardzo mi się podoba.

Pablo nie uśmiechał się już, patrzył na nią poważnym, badawczym wzrokiem.

– Nie ma za co, kochanie – powiedział cicho.