Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIV (cz. 4)

Zapłaciła za kurs i zgarnąwszy szybko w dłoń gęste fałdy sukienki, wyskoczyła z taksówki, zatrzaskując za sobą drzwi. Samochód odjechał, ona zaś zatrzymała się jeszcze na chwilę na chodniku, by schować trzymany w ręce portfel i zamknąć torebkę. Schylona nad zapięciem swej czarnej kopertówki nie zauważyła, że na jej widok od muru pod bramą kamienicy przy Zamkowej sześć oderwała się natychmiast jakaś postać i powoli, krok po kroku zmierzała w jej stronę. Uporawszy się z torebką, wyprostowała się, podniosła głowę… i zobaczyła przed sobą Pabla. Spodziewając się spotkać go dopiero na dole w Anabelli, skamieniała na jego widok jak marmurowy posąg, a serce zabiło jej aż do utraty tchu.

Od bramy do miejsca, gdzie wysiadła z taksówki, miał do pokonania tylko kilkanaście kroków, dlatego gdy go dostrzegła, był już o dwa metry od niej. Szedł bardzo powoli, a gdy podniosła na niego oczy, zatrzymał się. Stanęli nieruchomo naprzeciw siebie. Przestrzeń wszechświata zredukowała się nagle do owych dzielących ich dwóch metrów chodnika, a czas zatrzymał się i przestał istnieć. Cóż mogło mieć znaczenie, gdy przed nią stał on? Ten ukochany, najdroższy, jedyny… nadal jedyny bez względu na wszystko!

Był ubrany w granatowe, dżinsowe spodnie i śnieżnobiałą, płócienną koszulę wypuszczoną luźno na wierzch. Koszula miała krój stylizowany na wojskowy mundur z pagonami, które podkreślały idealną linię jego ramion, i z racji swej bieli lekko fosforyzowała w zapadającym mroku, kontrastując z jego śniadą cerą i lśniącymi, ciemnymi oczami. Lodzia patrzyła na niego jak zaczarowana.

„Mój ideał męskości” – przebiegła jej przez głowę smutna myśl. – „Dokładnie tak powinien wyglądać mój Rycerz. Mężczyzna moich marzeń…”

Stali naprzeciw siebie w magicznej atmosferze zapadającego zmierzchu… jak wtedy, w listopadzie, gdy on wszedł nieproszony do przedpokoju i stanął przed nią nieruchomo, nie reagując na jej rozpaczliwe próby pozbycia się go z domu, a ona gorączkowo zastanawiała się, co ma z nim dalej zrobić. Była dziś ubrana i uczesana tak samo, choć od tamtej pory tak wiele się zmieniło, choć była już przecież kimś zupełnie innym. On również nie był już tamtym bandziorem z zakrwawioną twarzą… nie był też jego skrajnie różnym alter ego czyli adwokatem w eleganckim garniturze. Był dziś po prostu Pablem. Jej Pablem… wcieleniem jej cichych pragnień, ucieleśnieniem fizycznego prototypu męskości spotęgowanej mocą zmysłowego czaru, który tylko on posiadał i który działał na nią od pierwszego dnia.

Pablo, który czekał niecierpliwie w cieniu kamienicy, na widok wysiadającej z taksówki Lodzi natychmiast ruszył w jej stronę. Jednak gdy tylko ogarnął wzrokiem jej sylwetkę ubraną w znajomą, turkusową suknię, zadrżał jak rażony piorunem i zwolnił kroku. Podchodząc powolutku, jakby bał się spłoszyć ulotne zjawisko, wpatrywał się w milczeniu w stojącą przed nim dziewczynę, która w półmroku wyglądała jak nieziemsko piękna, zwodnicza zjawa… Gdy tylko spojrzała na niego i zauważyła go, zatrzymał się i znieruchomiał. Blask, który dostrzegła w jego oczach, łączył w sobie dwie skrajności – owo jasne, czyste światło, które widziała u niego już kilka razy, oraz dobrze jej znany, namiętny ogień, zza którego błyskały ślepia szykującego się do skoku lamparta.

„Cholerny samiec” – pomyślała, drżąc cała pod tym płomiennym wzrokiem. – „Jakie on ma te oczy… Nie ma szans, ja się od nich nigdy, przenigdy nie uwolnię!”

Od chwili, gdy zauważyła go, a on zatrzymał się na środku chodnika, minęło zaledwie kilka sekund. Wydawało jej się jednak, że mijają miliardy lat… Stał w takiej odległości, że mogła widzieć go dokładnie i całego, ani za blisko, ani za daleko. Pochłaniała wzrokiem jego sylwetkę i jego twarz, ucząc się ich na pamięć, tak, by móc potem w dowolnej chwili przywołać do siebie ten obraz w każdym jego najdrobniejszym szczególe. Chciała na zawsze zapamiętać go właśnie takiego, jakim teraz przed nią stanął – w fosforyzującej w półmroku białej koszuli z pagonami i z pełnym ognia spojrzeniem ciemnych oczu. Jakże silny był ten magnes, który ciągnął ją do niego! Jakim cudem miała przewalczyć jego wpływ, jak miała uwolnić się spod jego mocy?

(c.d.n.)