Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIV (cz. 6)

Znaleźli się u szczytu zatłoczonych schodków prowadzących w dół do klubo-restauracji Anabella. Liczni goście wchodzili po nich lub schodzili, śmiejąc się, rozmawiając, przekrzykując… Pablo przystanął, zawahał się i zwrócił na dziewczynę poważny wzrok.

– Lea?… – zaczął niepewnie.

Lecz Lodzia, odzyskawszy już w pełni panowanie nad sobą, uśmiechnęła się do niego beztrosko, wsunęła rękę pod jego ramię jak tydzień wcześniej na dworcu i przechylając głowę nieco w bok, rzuciła mu kokieteryjne spojrzenie.

– Na co czekasz, bandziorku? Prowadź mnie na bal! Muszę mocno się ciebie trzymać, żeby nie zaplątać się w tej sukience i nie polecieć na głowę ze schodów… Jesteś przecież moim Rycerzem, powinieneś dbać o swoją damę i pilnować, żeby nie podbiła sobie oka!

Jego twarz rozjaśniła się nieco.

– Droczysz się dziś ze mną wyjątkowo, moja damo – zauważył, kładąc dłoń na jej wsuniętej pod jego ramię dłoni. – Okrutnie igrasz sobie ze swoim bandziorem. Powinnaś jednak zachować w tym umiar. Naprawdę chcesz, żebym przez ten stres nie dożył naszych kolejnych urodzin?

– Dożyjesz, nie ma obaw – odparła lekceważąco. – Stare dziadki są bardzo żywotne i tak kurczowo trzymają się tego świata, że byle stres im nie zaszkodzi.

– A jednak na starość rośnie ryzyko zawału serca – zauważył Pablo. – Kiedy trafi się w słaby punkt, to takiego dziadka łatwo posłać do grobu.

– Sam przecież chciałeś zostać męczennikiem – przypomniała mu beztrosko. – Zgłaszałeś się na ochotnika, już nie pamiętasz?

Pablo pogładził delikatnie jej dłoń, przesuwając powoli opuszkami palców po konturze jej paznokci.

– Owszem – przyznał. – Ale mogłabyś mi darować jeszcze chociaż parę lat… Tak, żebyśmy zdążyli kilka razy posadzić niezapominajki i poczytać razem do poduszki. Musimy przecież najpierw wykonać naszą operację jednorazową – dodał, zniżając znacząco głos.

Lodzia spojrzała na niego zdziwiona akurat tym nawiązaniem do ich dawnych żartów.

– Operację jednorazową? – wydęła lekko wargi. – Masz na myśli tę bez próby generalnej i bez bisów?

– Dokładnie tę – uśmiechnął się. – To obowiązkowy punkt programu, podstawowy warunek formalny. Bez tego nie będę mógł zostać prawdziwym męczennikiem.

Odpowiedziała mu tylko bladym uśmiechem, nie ciągnąc dalej tematu. Ruszyli wreszcie w dół po schodach. Niezwykła turkusowa suknia i świeże kwiaty w długich włosach dziewczyny zwracały uwagę wielu mijających ich osób. Trzej rozbawieni młodzi mężczyźni, którzy właśnie wspinali się pod górę, zatrzymali się na jej widok, ucichli i wpatrywali się w przechodzące zjawisko zafascynowanym wzrokiem.

– Ty widzisz to? – rzucił jeden do drugiego ściszonym głosem. – Ale dziunia!

Prowadzący ją pod ramię Pablo podniósł głowę. W jego oczach zalśniła duma.

– Ekstra towar – odparł drugi z mężczyzn, przyglądając się dziewczynie z wymownym półuśmieszkiem. – Świeży torcik, ciekawe, czy do podziału? Aż się głodny robię na sam widok…

Umilkł jednak pod ostrzegawczym spojrzeniem Pabla, przez którego twarz przebiegł natychmiast groźny cień, i wszyscy trzej ruszyli w swoją stronę.

„Czy ja go jakoś źle rozumiem?” – zastanawiała się tymczasem Lodzia, zupełnie nie zwróciwszy uwagi na zainteresowanie, jakie przed chwilą wzbudziła. – „Mówi mi romantycznie o tęsknocie, a za chwilę tak gładko i bez żenady nawiązuje do tej swojej wiadomej operacji jednorazowej? Jakoś nie śmieszą mnie dzisiaj takie żarty… Może chodziło mu o coś innego? Nie pamiętam już dokładnie, o czym wtedy rozmawialiśmy. Ech, nieważne! Cokolwiek miał na myśli, on jest uzależniony od tych swoich słodkich operacji i na to nie ma już rady. To najgorsze, co może być, żadnych szans, żadnej przyszłości…”