Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIX (cz. 2)

Usiadła na swoim miejscu i z powrotem sięgnęła po książkę. Młody człowiek zerknął na nią uważnie i uginając się pod ciężarem klaserów, poszedł z nimi w stronę biurka sekretarki, po czym przy jej pomocy zabrał się za układanie dokumentów na odpowiednich półkach zamykanych szafek, które stały przy jednej ze ścian. Zatopiona w lekturze Lodzia nie zwróciła uwagi na to, że po zakończeniu zadania oboje pochylili się nad zeszytem leżącym na biurku sekretarki, spoglądając od czasu do czasu w jej stronę, przy czym aplikant o coś wypytywał, a pani Madzia odpowiadała, kręcąc głową.

– Przepraszam panią – usłyszała nagle obok siebie jakiś głos. – Słyszałem, że pani do mecenasa Lewickiego?

Podniosła głowę w roztargnieniu. Młody człowiek, któremu kilka minut wcześniej pomogła zamknąć drzwi, usiadł obok niej na skraju sąsiedniego krzesła z szerokim uśmiechem na twarzy. Był to postawny szatyn o przyjemnej aparycji, mniej więcej w wieku Artura.

– Tak – odparła uprzejmie.

– Może mógłbym w czymś pomóc? – zaoferował się aplikant. – Mecenas ma tylko na chwilę wrócić z sądu z aktami i potem już nie przyjmuje, ale jeśli potrzeba pani pilnie jakiejś porady prawnej, to ja chętnie służę.

– Dziękuję – uśmiechnęła się Lodzia. – To miło z pana strony, ale ja nie potrzebuję porad prawnych.

– Bo widzi pani, ja wdrażam się na bieżąco we wszystkie sprawy, które prowadzi mecenas – tłumaczył młody człowiek. – Dzięki temu znam już wszystkich jego klientów, ale pani jeszcze tutaj nie widziałem… Pani u nas pierwszy raz?

– Drugi – odparła spokojnie. – Pierwszy raz byłam w lutym.

– Ach, to już dawno! Jeszcze mnie tu wtedy nie było…

– Rzeczywiście, nie widziałam pana – przyznała z powagą. – Ale to przecież nic nie znaczy.

– Jestem tu na aplikacji, mecenas Lewicki jest moim patronem – wyjaśnił jej nie bez dumy. – Mamy umowę, że kiedy jedzie do sądu, ja zajmuję się w jego zastępstwie sprawami, które prowadzi w kancelarii. A w ogóle to pozwoli pani, że przedstawię się… Maciej Żurawski.

Wyciągnął do niej rękę, jednak Lodzia skłoniła tylko lekko głowę, nie bardzo rozumiejąc, po co ten widziany po raz pierwszy człowiek w ogóle jej się przedstawia.

– Miło mi – odparła uprzejmie, dając mu dyskretnie znać, że chętnie wróciłaby do swojej lektury.

– A pani? – nie dawał za wygraną aplikant.

– Słucham? – uniosła brwi.

– Myślałem, że powie mi pani, jak ma pani na imię – uśmiechnął się młody człowiek.

Lodzia popatrzyła na niego zdziwiona.

– To znaczy nie chodzi o to, że tu jest taka praktyka… żeby wypytywać o imiona klientów w poczekalni – tłumaczył się skwapliwie aplikant. – Ja panią o to pytam tylko wyjątkowo. A raczej prywatnie.

– Rozumiem – uśmiechnęła się, a w jej głosie zabrzmiała żartobliwa nuta. – Prywatnie to rzeczywiście co innego, bo nie jestem zobowiązana odpowiedzieć. Jednak nie lubię być nieuprzejma… Mam na imię Leokadia – oznajmiła, nieco poważniejąc.

– Leokadia – powtórzył z lekkim zdezorientowaniem.

– Tak – potwierdziła z powagą, wiedząc doskonale, że to nietypowe dla dziewcząt w jej wieku imię często budzi zaskoczenie.

– A więc… pani Leokadio – podjął aplikant, przyglądając jej się z narastającym zaciekawieniem. – Czy można wiedzieć, w jakiej sprawie pani do nas przyszła?

– W dość nieistotnej – odparła swobodnie. – Zbyt nieistotnej, żeby zabierać panu cenny czas.

Młody człowiek aż podskoczył.

– Ależ skąd! – zawołał. – Ja właśnie bardzo chętnie pomogę! Będzie mi niezwykle miło!

– Dziękuję panu. Jest pan bardzo uprzejmy, ale naprawdę nie jest to konieczne.

– We wszystkim zastępuję mecenasa – zapewnił ją nieugięcie aplikant.

– Ach, we wszystkim? – powtórzyła z uprzejmą kpiną, starannie tłumiąc oznaki rozbawienia.

– No, może w niektórych sprawach nie mam jeszcze za dużo doświadczenia – przyznał nieco zbity z tropu. – Ale generalnie myślę, że byłbym w stanie…

– Dziękuję panu – przerwała mu, po czym rozłożyła z powrotem trzymaną na kolanach książkę, starając się w ten sposób dać mu do zrozumienia, że rozmowę uważa za zakończoną.

(c.d.n.)