Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIX (cz. 3)

Zapadła cisza, jednak aplikant nie ruszał się z miejsca. Siedział nadal na skraju sąsiedniego krzesła i przyglądał jej się z uwagą.

„Facet, wyluzuj” – pomyślała rozbawiona Lodzia, nie podnosząc głowy znad lektury. – „Zaraz wróci twój patron, chyba nie chcesz zbierać zębów z podłogi?”

– Pani Leokadio? – zagadnął znów aplikant.

Podniosła głowę i spojrzała na niego pytająco.

– Przepraszam, że przerywam lekturę – uśmiechnął się. – Ale to mnie zafascynowało… Jak na panią można mówić zdrobniale? Bo od Leokadii zdrobnienie to mi się jakoś nie kojarzy…

Lodzia westchnęła z lekkim zniecierpliwieniem.

– Lodzia – odpowiedziała uprzejmie.

– Lodzia – powtórzył powoli, podobnie zdezorientowany jak wcześniej. – Pierwszy raz w życiu słyszę takie imię… I to u osoby w pani wieku. Pani chyba jest studentką?

„No i nie odpuści!” – pomyślała z humorem. – „Co za upierdliwiec! Pewnie kiedyś będzie z niego niezły adwokat… Może Piotrek nawet za jakiś czas dołączy go do zespołu?”

– Jeszcze nie, ale niedługo będę – wyjaśniła, rezygnując z próby powrotu do lektury i zamykając książkę, którą położyła sobie równo na kolanach. – Najpierw muszę zdać maturę.

– Maturę? – zdziwił się. – To pani jeszcze w liceum?

– Owszem – skinęła głową. – Już niedługo, tylko do wakacji… ale jeszcze tak.

– Aha – odpowiedział ostrożnie, przyglądając jej się z rosnącym zainteresowaniem. – Zastanawiam się w takim razie, czego licealistka może szukać w kancelarii adwokackiej…

Lodzia uśmiechnęła się lekko.

– Czy naprawdę wyglądam na osobę, która czegoś szuka? Siedzę tu sobie tylko i czytam książkę. A raczej usiłuję czytać… Wydawało mi się, że nikomu nie zawadzam.

– Ależ w żadnym wypadku! – zapewnił ją aplikant. – Jednak po coś pani przyszła… Chciała się pani przecież widzieć z mecenasem.

– I nadal chcę – odparła spokojnie. – Ale proszę mi powiedzieć… czy ma pan pełnomocnictwo do spowiadania na siłę wszystkich osób, które usiądą pod tymi drzwiami?

– Nie spowiadam pani – zaprotestował nieco zmieszany młody człowiek. – Chciałem tylko powiedzieć, że… – zawahał się.

– Że?

Uśmiechnął się i pochylił się lekko do niej.

– Że piękny ma pani warkocz… Lodziu – powiedział, ściszając głos.

Lodzia rzuciła mu pobłażliwe spojrzenie i skinęła uprzejmie głową.

– Dziękuję. A pan ma przed sobą świetlaną przyszłość i do tego całkiem przyjemną twarz. Szkoda by było i jednego, i drugiego.

– Słucham? – zdumiał się aplikant. – Nie rozumiem…

– Nieważne – uśmiechnęła się, a w jej oczach rozbłysły złośliwe iskierki. – Mówię to panu tylko tak wyjątkowo. A raczej prywatnie. W każdym razie dziękuję panu za życzliwość, panie Macieju. Jestem naprawdę zobowiązana, ale bardzo proszę nie zajmować sobie niepotrzebnie czasu rozmową ze mną. Na pewno ma pan mnóstwo obowiązków.

– Obowiązki mogą poczekać – zapewnił ją swobodnie. – Zresztą dzisiaj akurat nie mam ich dużo. A czy można wiedzieć, do którego liceum pani… uczęszcza, że tak powiem?

Lodzia roześmiała się, nie mogąc już dłużej ukryć wciąż narastającego rozbawienia.

– A czy można wiedzieć, po co panu ta informacja, że tak powiem? – zapytała wesoło.

Aplikant również się roześmiał.

– Może się przydać – odpowiedział z przekonaniem. – Na przykład gdybym kiedyś jeszcze chciał z panią porozmawiać… Chyba że od razu da mi pani numer telefonu?

– Z tym będzie problem – uśmiechnęła się z przekorą Lodzia. – Mam taką zasadę, że nie daję swojego numeru nieznajomym. Jednak co do rozmowy, to podejrzewam, że jeszcze będziemy mieli do tego okazję. Może nawet nieraz.

– Czyli planuje pani bywać u nas regularnie?

– Jestem już drugi raz – zauważyła. – To chyba można uznać od biedy za pewną regularność…

– Niewystarczającą – odparł stanowczo młody człowiek.

– Tak pan uważa?

– Zdecydowanie – uśmiechnął się. – W pani przypadku…

(c.d.n.)