Lodzia Makówkówna - Rozdział XXIX (cz. 6)

– Dokąd jedziemy, bandziorku? – zapytała zaintrygowana Lodzia, kiedy wyszli na ulicę i zmierzali w stronę parkingu. – Myślałam przez chwilę, że zejdziemy po prostu do Majka i z kimś się tam spotkamy. Nic mi nie chcesz powiedzieć, nieznośny szachraju…

– Zaraz zobaczysz – uśmiechnął się Pablo, zerkając na nią z łobuzerskim błyskiem w oku. – Nie możemy ograniczać się ciągle do imprezowania u Majka, mamy też swoje własne sprawy do załatwienia. Tym bardziej, że zbliża się twoja matura i w maju będziesz miała mniej czasu na spotkania towarzyskie.

– To tylko trzy tygodnie – westchnęła. – Ale fakt, że wolałabym mieć je już za sobą…

– Szybko miną, kochanie. Sama zobaczysz, że zanim się obejrzysz, będzie po wszystkim. Matura to też operacja jednorazowa. I kiedy dobrze się przyjrzeć, to całkiem sporo jest takich w życiu…

Przerzucił sobie przez ramię marynarkę, którą z racji słonecznej pogody ściągnął z siebie zaraz po wyjściu z kancelarii, zdjął również krawat, schował go do kieszeni i szedł w samej jasnobłękitnej koszuli, rozpiąwszy sobie kołnierz pod szyją i podwinąwszy lekko rękawy. Koszula ta nawiązywała kolorem do bluzki Lodzi, co oboje zauważyli natychmiast, zerkając na siebie z uśmiechem. Szli ulicą, trzymając się za ręce jak para zakochanych nastolatków, a ich rozświetlone wewnętrznym światłem oczy robiły konkurencję wiosennemu słońcu.

– Powiedz mi, Lea, jakie masz plany na najbliższe dni? – zagadnął Pablo, kiedy doszli już do samochodu i usiedli w środku. – Jutro masz wolne?

– Względnie – odparła, układając swoje książki na półce przed siedzeniem pasażera. – Umówiłam się rano z Julą, będziemy udawać, że uczymy się matmy. Ale wieczór mam wolny, bandziorku, i właśnie miałam ci coś zaproponować… No, ale najpierw ty powiedz. Zaplanowałeś coś na jutro?

– Owszem – odpowiedział ostrożnie. – Chciałbym pokazać ci wreszcie to… o czym nie udało nam się porozmawiać na początku marca. I zależałoby mi, żeby załatwić to jak najszybciej.

– To znaczy? – spojrzała na niego zdziwiona. – O czym nie udało nam się porozmawiać na początku marca?

– O naszym projekcie. Tym, który robi dla nas Maciek.

– Ach! – szepnęła, odwracając wzrok.

Przed oczami natychmiast stanęła jej nieprzyjemna sytuacja, która wynikła z rozmowy o tym projekcie; przypomniała sobie także to, co potem opowiedziała jej o tym Julka.

– Domyśliłaś się już na pewno, o jaki projekt chodzi, gwiazdeczko – podjął Pablo, opierając ramię o kierownicę i przyglądając się uważnie jej zmieszanej minie. – Maciek ciągle nabija się ze mnie w towarzystwie, więc wiesz, że na moje zlecenie projektuje dom. Nasz dom, kochanie… Chcę, żeby był dokładnie taki, jaki sobie wymarzysz.

– Ja? – szepnęła spłoszona Lodzia. – To był przecież twój pomysł, Pablo… Mówiłeś, że już dawno miałeś taki plan…

– Miałem – kiwnął głową. – Nawet całkiem skonkretyzowany. Posiadam od paru lat własną ziemię we wspaniałym miejscu, kupiłem ją po paru sukcesach na giełdzie z mętną myślą o stabilizacji na starość, tyle że zabrakło mi motywacji, żeby się tym zająć. Podejrzewam, że nigdy nie wprowadziłbym planu w życie, gdybyś ty nie zmieniła mi tego życia o sto osiemdziesiąt stopni – uśmiechnął się. – Mnie samemu to nie było potrzebne, ale teraz mam ciebie… a ty musisz mieć takie warunki, do jakich jesteś przyzwyczajona. Przede wszystkim musisz mieć swój ogródek na niezapominajki.

Lodzia uśmiechnęła się i spojrzała na niego spod oka.

– I schowek na szczotki?

– Koniecznie! – zaśmiał się. – Bez tego nawet ja czułbym się nieswojo. Ale mówiłem ci już, że nie znam się na wszystkim, co powinno znaleźć się w takim domu, dlatego chciałbym, żebyś pokazała mi dokładnie paluszkiem, w którym miejscu mam jeszcze ścignąć Maćka i powydziwiać, zanim zamknie projekt i przekażemy go do realizacji.

– Skoro taki masz rozmach, bandziorku, to chętnie rzucę okiem na to dzieło – obiecała Lodzia. – Jestem prawie pewna, że nie ma powodu wydziwiać. Jednak sam wiesz, że taki dom buduje się dość długo – dodała podstępnie. – Tak ze dwa lata co najmniej…

Pablo zerknął na jej chytrą minę i roześmiał się.

– Nic z tego, mała dyplomatko, nie przerobisz mnie! Maciek twierdzi, że rok wystarczy, no, może półtora… ale i tak na początek zabiorę cię do siebie na Milenijną. Będziesz musiała jakoś wytrzymać na małym metrażu, hodowlę niezapominajek urządzimy tymczasowo na balkonie. I nie drażnij się już lepiej ze swoim bandziorem, gwiazdeczko – dodał poważniej. – Powiedziałem ci, że w tej sprawie nie ustąpię. We wrześniu załatwiamy to, co zaplanowałaś na studniówce, i ruszamy w Bieszczady już z Milenijnej.

– Jesteś uparty jak osioł, Pablo – westchnęła z wyrzutem, choć oczy rozbłysły jej mimowolnie na myśl o balkonie tonącym w niezapominajkach. – Taki z ciebie inteligentny facet, a zupełnie nic do ciebie nie dociera. Przecież moja mama nigdy się na to nie zgodzi!

– Sama planowała wydać cię za mąż przed dwudziestką – zauważył spokojnie Pablo, uruchamiając silnik. – Szanownemu matriarchatowi zależy chyba na zachowaniu rodzinnej tradycji?

– Tak, ale one wyobrażają to sobie inaczej… Wolałyby, żebym została na miejscu.

– Ach, rozumiem! – pokiwał głową z rozbawieniem. – Żeby nadal mieć cię na oku, a przy okazji i męża?

– Właśnie tak – uśmiechnęła się. – Już kiedyś negocjowały to z mamą Karola. Matriarchalna bojówka żeńska jest w tym względzie nieubłagana.

(c.d.n.)