Lodzia Makówkówna - Rozdział XXV (cz. 1)

– Wody, gwiazdeczko? – zagadnął Pablo, odkręcając butelkę.

Nalał wody do szklanki Lodzi, którą ta chętnie podstawiła, po czym napełnił również swoją i odstawił butelkę na środek stołu.

– Nie pijesz piwa? – zdziwiła się.

– Nie, kochanie – odparł spokojnie. – Nie podpisałaś mi na to glejtu, zresztą nie mam dzisiaj ochoty na picie. Wychylę za twoje zdrowie lampkę wina do tortu i tyle.

– To może i ja bym skosztowała tego wina? – zastanowiła się.

– Jak sobie życzysz, skarbie – skinął głową. – Musimy tylko znaleźć dla ciebie odpowiednie naczynie, żebyś niechcący nie przeholowała. Zapytam zaraz Majka, czy ma pod ręką jakiś naparstek, a jeśli nie, to w ostateczności możemy wykorzystać zakrętkę od butelki po wodzie mineralnej…

– Oprychu! – roześmiała się Lodzia. – Gdyby być sprawiedliwym, to tobie nie przysługiwałaby nawet taka zakrętka!

Muzyka grała już od ponad pół godziny, studenckie towarzystwo całą chmarą opuściło stoliki i tłoczyło się na parkiecie, wyginając się w rytm szybkiego rock’n’rolla. Pablo obserwował ich przez jakiś czas w milczeniu, po czym pochylił się lekko do Lodzi i spojrzał na nią znacząco.

– Chciałabyś potańczyć, Lea?

Podniosła głowę i wyprostowała się posłusznie na krześle.

– Chętnie, bandziorku. Tylko widzisz… mam dzisiaj taką długą i ciężką sukienkę, że z rock’n’rolla chyba nic nam nie wyjdzie.

– Więc zatańczymy coś innego – uśmiechnął się.

– To znaczy?

– Co byś powiedziała na walca?

Lodzia spojrzała na niego zdziwiona. W jej pamięci natychmiast mignęły niezapomniane kadry ze studniówki, lekki, taneczny lot po parkiecie w ramionach bandziora i hipnotyzujący blask jego oczu…

– Na walca? – powtórzyła powoli. – Byłabym zachwycona, ale to chyba nie ten kontekst, Pablo. Tu przecież nie tańczy się takich rzeczy.

– To żaden problem – zapewnił ją swobodnie. – Znam z widzenia właściciela lokalu, zaraz to z nim załatwię… Majk! – rzucił do kumpla, który właśnie wrócił do stołu z głębin półmrocznej, rozświetlonej migającymi światełkami sali.

Majk podszedł, stanął za ich krzesłami i pochylił się nad nimi z uśmiechem.

– Czego dusze pragną? Dzisiaj dla was wszystko oprócz whisky. Na to masz bezwzględny szlaban, frajerze.

– Nie wypowiadaj przy mnie tego słowa – skrzywił się Pablo. – Chodzi o co innego. Moja gwiazdeczka ma życzenie muzyczne.

– Pablo, daj spokój, nie wygłupiaj się – zaniepokoiła się Lodzia, chwytając go szybko za ramię. – Przecież to knajpa, klub nocny, pełno ludzi, studenci chcą sobie potańczyć przy normalnej muzyce… Nie jesteśmy na balu.

– Nie ma sprawy, stary, co zamawiacie? – zainteresował się Majk.

– Walca – oznajmił Pablo, a jego oczy błysnęły w półmroku.

Majk zaniemówił na chwilę. Przez jego twarz jak błyskawica przebiegło dziwne światło… jednak natychmiast zgasło.

– Walca? – powtórzył, odzyskując głos.

– Nie słuchaj go, Majk – zaprotestowała szybko Lodzia, odwracając się do niego na krześle. – Żadnego walca, puść nam po prostu coś niezbyt szybkiego, bo przy rock’n’rollu ja się będę strasznie plątać w tej sukience…

– Eeeee nie! – zawołał Majk, nagle olśniony pomysłem. – Zamówienie to zamówienie! Dzisiaj solenizanci rządzą!

Klepnął Pabla po ramieniu i klasnął kilka razy w ręce. Siedzący przy stole goście przerwali rozmowę i spojrzeli na niego wyczekująco.

– No, kochani! – oznajmił uroczystym tonem Majk. – Mamy dla was niespodziankę! Będzie część artystyczna!

– Ooooo! – roześmiało się towarzystwo.

– Czyżby Pablo zamówił kankana ze striptizem? – zainteresował się Jacek.

– Chciałbyś, świntuchu! – mruknęła Ewa.

– Albo pokaz tańca brzucha – dodał Kajtek.

– Chyba męskiego – dogryzła mu Dominika. – I tłustego. Nadawałbyś się do tego idealnie.

– Wiem, kochanie – uśmiechnął się Kajtek. – Ja w ogóle jestem idealny.

– No to na co czekasz? – prychnęła z politowaniem. – Wyskakuj z bebechem na arenę i pokaż swoje możliwości! Sama jestem ciekawa.

– To co, Majk, będziesz stepował na stole? – zażartowała Justyna.

– Ja? – popukał się po głowie Majk. – Niby dlaczego ja? To solenizanci odstawią wam pokazówkę!