Lodzia Makówkówna - Rozdział XXV (cz. 8)

Wszyscy z rozbawioną uwagą śledzili jego wysiłki. Nieźle ukrojony kawałek tortu ześlizgnął mu się z łopatki i opadł na talerzyk zdeformowany, rozbryzgując wokół bitą śmietanę. Towarzystwo wybuchło śmiechem.

– No, panie bandzior, musisz jeszcze trochę poćwiczyć – ocenił żartobliwie Wojtek. – Nalewanie piwa do kufla idzie ci znacznie lepiej!

– Sam tego chciałeś, frajerze! – zaśmiał się Pablo, celując nożem w Majka. – Od lat tłumaczę ci, że jestem kulinarnym młotkiem, a ty dalej upierasz się, żeby nauczyć słonia latać!

– Dobrze, że nie masz garnituru, bo nieźle byś się upartolił tą śmietaną! – zauważył Kajtek.

– Majk, pomóż mu lepiej, bo będzie klęska – poradziła litościwie Dominika. – On rzeczywiście do kuchni nigdy nie miał talentu, pamiętacie, jak przypalił nam kiedyś herbatę?

Wszyscy znów wybuchli śmiechem.

– Krój dalej! – rozkazał mu bezlitośnie Majk, odbierając od niego pierwszy talerzyk z nieforemnym kawałkiem tortu. – Ta sialamacha będzie dla ciebie, a teraz staraj się bardziej, bo goście chcieliby zjeść tort bez utraty wrażeń estetycznych.

– Jak będziecie się tak na mnie gapić, to nic nie ukroję! – ostrzegł Pablo. – Już mi się ręce trzęsą z nerwów. Mało wam jeszcze dowodów na moją ignorancję? Pomóż mi, gwiazdeczko – zwrócił się przymilnie do Lodzi. – Jesteś mistrzynią takich tasaków, ratuj mnie z opresji!

– Widzicie, jaki cwany?! – zaśmiał się Majk. – Dobra, Lodziu, faktycznie stawaj za niego, bo my tu wszyscy zaraz uśniemy przy jego tempie!

Lodzia posłusznie przejęła nóż z ręki Pabla i wręczyła mu czysty talerzyk.

– Trzymaj, będziesz mi to podstawiał po kolei – powiedziała, wskazując ruchem głowy na stos pozostałych talerzyków, po czym pewnym gestem przyłożyła nóż do tortu.

– Uwaga, gwiazdeczka w akcji! – zaanonsował wesoło Majk.

Spojrzała na niego z uśmiechem i rozpoczęła krojenie tortu. Równiutkie, zgrabne kawałki miękkiego, trudnego do pokrojenia ciasta z bitą śmietaną lądowały w tempie błyskawicy na talerzykach i ruszały w obieg wokół stołu. Wszyscy patrzyli z uznaniem.

– Ale ona ma tempo! – zauważył Maciek.

– Właśnie dlatego chcę ją wziąć do firmy na etat – wyjaśnił mu półgłosem Majk. – Jakość pracy to jedno, ale takie tempo i technikę to się wyrabia latami. Nawet pani Wiesia była pod wrażeniem. Tylko niestety ten frajer nie chce mi jej dać – dodał, wskazując z niesmakiem na Pabla. – Egoista, pies ogrodnika, co sam przez pół godziny kroi jednego pomidora…

– Jaki tam pies ogrodnika! – uśmiechnęła się Asia. – Przecież sam na tym najbardziej skorzysta.

– Ale nie potrzeba mu takiego rozmachu na skalę przemysłową – zaznaczył Majk. – A u nas akurat przydałaby się taka sprytna, sprawdzona kuchareczka…

– Aha, jasne, Majk, sprytna, sprawdzona kuchareczka – powtórzyła Dominika, kiwając z pobłażaniem głową. – Coś mi się wydaje, że twój kumpel po prostu ci nie ufa!

– I ma rację – przyznała Asia. – Dobrze wie, że w takich sprawach lepiej dmuchać na zimne.

– Nie bójcie się – mruknął Majk, rzucając im urażone spojrzenie. – Aż takim ścierwem nie jestem, cokolwiek o mnie myślicie.

Asia i Dominika roześmiały się i poklepały go po ramieniu w pojednawczym geście.

– Lodziu, rewelacja! – pochwaliła ją Justyna.

– Pablo to jest jednak większy cwaniak, niż myślałem! – zaśmiał się Jacek.

W kilka minut do wszystkich zebranych wokół stołu dotarły talerzyki z tortem.

– Już chyba wszyscy mają – zauważył Majk. – Dzięki, Lodziu, jesteś mistrzynią, mówię ci to publicznie jako spec w tym fachu. I pamiętaj, że moja oferta zatrudnienia jest ważna bezterminowo!

– Zapamiętam – obiecała Lodzia, siadając na krześle obok Pabla, który natychmiast ujął jej dłoń i ucałował ją z uśmiechem.

– Dziękuję, kochanie. Ja spróbuję następnym razem. Do tego czasu tak przeszkolisz swojego bandziora w obsłudze tasaka, że jeszcze temu frajerowi szczęka opadnie! – dodał, wskazując lekceważącym ruchem podbródka na Majka.

Lodzia postawiła przed nim talerzyk z równo ukrojonym kawałkiem tortu i sięgnęła przez jego ramię, by wziąć dla siebie ten pierwszy, ukrojony przez niego.

– Jedz, bandziorku – powiedziała cicho.

W jej głosie zabrzmiał bezbrzeżny smutek, który natychmiast odbił się niepokojem w oczach Pabla. Popatrzył z uwagą na jej delikatny profil pochylony nad stołem i usta mu zadrżały. Lodzia jednak nie patrzyła na niego, lecz grzebała powoli i bezwiednie widelczykiem w cieście, zatopiona w smętnych rozmyślaniach.