Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVI (cz. 10)

Przejażdżka do hipermarketu okazała się zbawienną rozrywką dla wymęczonej duszy Lodzi. Pomijając to, że jechała tam z Tatusiem, którego obecność zawsze działała na nią kojąco, sam fakt wyjścia z domu i zajęcia myśli czymś neutralnym sprawił jej odrobinę ulgi. Na szczęście Tatuś dyskretnie o nic jej nie wypytywał, a tylko przyglądał jej się z uwagą i skrywanym pod uśmiechami niepokojem. Wiedziała, że choć martwił się o nią, lojalnie i cierpliwie czekał, aż sama mu się zwierzy, tak jak mu to obiecała w ów straszny poniedziałek.

Lodzia rzadko bywała w hipermarketach, gdyż jej rodzina załatwiała sprawunki na bieżąco w okolicznych sklepikach. Docelowy Carrefour znajdował się w odległym zakątku miasta, a jechali tam autobusem linii, z której nigdy nie korzystała, przejażdżka była więc dla niej tym atrakcyjniejsza, niosła bowiem w sobie element nowości. Skupiając uwagę na nowych widokach z okien autobusu, a potem na szukaniu kosza na zakupy, drogi do wejścia i właściwych alejek w sklepie, przynajmniej chwilami mogła zapominać o swoim cierpieniu.

Promocyjna alejka z narzędziami ogrodniczymi wciągnęła Tatusia bez reszty. Wybór artykułów nadal był duży, a ceny rzeczywiście bardzo przystępne, dlatego spędzili tam mnóstwo czasu, oglądając narzędzia i inne drobiazgi przydatne do pielęgnacji ogródka.

– Tato, a może lepiej ja sama pójdę po te bakalie dla cioci? – zaproponowała Lodzia, widząc, że Tatusiowi trudno będzie oderwać się od ogrodniczego asortymentu. – Szybko je znajdę i zaraz wrócę do ciebie, a ty będziesz miał więcej czasu, żeby spokojnie pooglądać sobie te grabie i motyki.

– Dobrze, kochanie – zgodził się chętnie. – Nie gniewaj się, ale tu są naprawdę świetne rzeczy, nie chciałbym czegoś przeoczyć… W każdym razie będę tutaj przez cały czas, nigdzie się nie ruszam. Gdybyśmy gdzieś się zgubili, to od razu dzwoń.

– Jasne – uśmiechnęła się Lodzia. – Ale nie bój się, nie mam zamiaru się gubić.

Alejkę z bakaliami znalazła bardzo szybko. Spędziła tam prawie dziesięć minut, zastanawiając się nad wyborem odpowiednich rodzynek, orzechów i moreli, których rozmiar i struktura powinny spełnić wyrafinowane wymagania Ciotki Lucy, po czym, przejrzawszy jeszcze raz wybrane opakowania, ruszyła z powrotem w stronę głównego pasażu. Dochodząc do skraju półki z bakaliami, zwolniła jednak gwałtownie kroku, gdyż z drugiej strony regału usłyszała głos, który wydał jej się podejrzanie znajomy.

– Antonio! – darł się ów głos. – Chodź tędy, jeszcze soki!

„Majk!” – pomyślała zaskoczona. – „To przecież jego głos, woła tego swojego Antka. Szlag by to trafił, nie chcę z nim gadać, będzie mnie wypytywał…”

Odwróciła się spłoszona i rzuciła się w przeciwną stronę, żeby czmychnąć między półki, jednak nim zdążyła zrobić dwa kroki, zza rogu wyjechał wyładowany po brzegi wiktuałami kosz sklepowy, którym z niemałym trudem manewrował Majk. Zauważył ją natychmiast.

– Hej, kogo ja widzę! – zakrzyknął wesoło. – Czy to nie nasza gwiazdeczka?

Lodzia zatrzymała się, uznając, że niegrzecznie i głupio byłoby dalej uciekać. Serce ścisnęło jej się mocno, jednak zwróciła ku niemu twarz, której siłą woli zdołała nadać beztroski wygląd. Majk szybko dotarł do miejsca, w którym stanęła, z gębą roześmianą od ucha do ucha, manewrując efektownie zygzakiem swoim przeładowanym koszem.

– Co za niespodzianka! – zagadnął z uśmiechem, podając jej rękę. – Cześć, mała, fajnie cię widzieć. Robisz tu zakupy?

– Tak, wybierałam właśnie bakalie – powiedziała, pokazując mu trzymane w ręce torebki.

– Znowu coś pieczesz? – pokiwał głową.

– Nie, to dla cioci… na makowiec.

– Aha… A powiedz mi, sama jesteś, czy włóczy się tu gdzieś po okolicy ten stary frajer, którego zawsze pełno wokół ciebie? – zaśmiał się i rozejrzał się ostentacyjnie na boki, odgarniając w tył ręką swoją rozczochraną czuprynę. – Nie widziałem go od środy, a jestem mu jeszcze krewny kasę, przepłacił zaliczkę.

Lodzia zerknęła na niego spod oka. Jego swobodne zachowanie oznaczało, że nie wiedział jeszcze nic o tym, co wydarzyło się w środę między nią i Pablem. Nie umiała określić, czy to dobrze czy źle. Teraz, dziś, na pewno dla niej lepiej, nie będzie musiała nic tłumaczyć, słuchać odnośnych komentarzy… Ale potem? Z drugiej strony cóż potem? Jakie to miało znaczenie? Z Majkiem przecież i tak rozmawia w przyjacielskim trybie pewnie po raz ostatni. Kiedy on dowie się od Pabla o wszystkim, kontakt urwie się jak nożem uciął i staną się tylko znajomymi z widzenia.

(c.d.n.)