Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVI (cz. 14)

– To mnie mocno zaniepokoiło – mówił dalej Majk. – Zwłaszcza że w tle był ten Karol. Sama mi mówiłaś, że się z nim zaręczasz, a Pablo nigdy nie miał w zwyczaju pakować się między wódkę a zakąskę. W pewnym momencie zacząłem się o niego naprawdę bać, dlatego tak się z niego nabijałem. Chciałem mu w moim przekonaniu otworzyć oczy. Głupio się przyznać… bałem się, że będzie cierpiał. Dopiero kiedy tak się urżnął z zazdrości o ciebie, doszło do mnie, że już i tak jest za późno. Sam mi zresztą w końcu wszystko wyśpiewał, kiedy siedziałem przy nim po tej whisky i trzymałem mu na łbie kompresy z lodem. Pierwszy raz w życiu słyszałem w jego ustach pewne słowa – uśmiechnął się do niej porozumiewawczo. – Tak czy inaczej jeszcze raz cię przepraszam, Lodziu, za to, co o tobie wtedy nagadałem. I że tak źle cię oceniłem… Będę się tego wstydził do końca życia, zwłaszcza że taki wykolejeniec jak ja nie ma prawa wydawać osądów moralnych o takiej anielskiej istocie jak ty.

Lodzia pokręciła tylko głową na znak niemego protestu.

– Nie zaprzeczaj – powiedział poważnie. – Jesteś dobrym, wyrozumiałym aniołem, a do tego masz żelazne zasady i charakter. Wcale się nie dziwię Pablowi, że oszalał na twoim punkcie… I zobaczysz, że on cię nie zawiedzie, to cholernie równy facet, odkąd go znam, jeszcze nigdy nie złamał danego słowa. Może sobie wybrzydzać, wydurniać się, strugać osła, ale jak już w coś wejdzie na poważnie, to nie ma z nim żartów. My obaj, wbrew pozorom, jesteśmy z tych, co idą va banque… W każdym razie chcę, żebyś wiedziała, że bardzo mi wstyd za tamto moje zachowanie i bolałoby mnie, gdybyś zachowała do mnie o to jakiś żal. Chciałem dobrze, tylko głupio się za to zabrałem. Ale co będę tłumaczył… ja wiem, że ty i tak mnie rozumiesz.

– Tak, Majk – powiedziała cicho Lodzia, wkładając nadludzki wysiłek w to, by wydusić z siebie te słowa i w dodatku zapanować nad drżeniem głosu. – Nie mam do ciebie o nic żalu, nie myśl tak nawet. Nie umiałabym się na ciebie gniewać.

– Dziękuję ci – uśmiechnął się. – To dla mnie bardzo ważne. No, ale nie chcę dłużej cię zatrzymywać, pewnie masz ograniczony czas.

– Tak – skinęła głową. – Muszę już iść. Tata na mnie czeka, będzie się niepokoił.

– Jasne! – podjął wesoło, odgarniając znów w tył opadającą mu na czoło czuprynę. – Ja też lecę, zajrzę w alejkę z sokami, bo ten mój patałach pewnie nadal tam medytuje jak mistrz jogi nad tym, co wybrać, żeby dostać premię. Przy takim tempie to ja stąd do północy nie wyjdę, widzisz, co ja z nim mam… No nic, pozdrów ode mnie swojego pantofla i powiedz mu, żeby się do mnie jakoś odezwał, okej? Miałem do niego wczoraj podejść na górę, ale nie zdążyłem, a teraz weekend. Dzwoniłem dwa razy, nie odbiera. Nic pilnego, ale powinienem rozliczyć się z nim po imprezie i chciałbym to już mieć z głowy. No, trzymaj się, Lodziu, daj łapkę, dzięki za wszystko i do zobaczenia!

Uścisnął jej rękę z uśmiechem i popchnął swój przeładowany wózek w stronę, w którą wcześniej odjechał Antek. Lodzia ruszyła mechanicznym krokiem w kierunku alejki ogrodowej. Nadal nie potrafiła uporządkować myśli, miała wrażenie, że jej serce waży dwieście ton, a głaz, który na nim leży, coraz bardziej uniemożliwia jej oddychanie.

„To była jego siostra…” – myślała nieprzytomnie. – „Boże… jaka ja jestem głupia!”

Tatuś, który właśnie zakończył przeglądanie całości oferowanego w promocji asortymentu, ucieszył się na jej widok.

– O, dobrze, że jesteś, Lodziu – powiedział, wskazując jej swój kosz, w którym tkwiło kilka większych narzędzi typu motyka i grabie oraz sporo innych drobiazgów. – Skończyłem i lecimy do kasy. Zamówię taksówkę, bo nie zabierzemy się z tym wszystkim autobusem. Widziałem, że zagadałaś się w bakaliach z jakimś znajomym?

– Tak – odpowiedziała Lodzia cichym, drżącym głosem, którego dźwięk natychmiast wywołał wzmożony niepokój na twarzy Tatusia. – Zapłaćmy, tato, i jedźmy już do domu.

Po przejściu przez kasę i zamówieniu taksówki wyszli na zewnątrz, by poczekać z zakupami, aż podjedzie na umówione miejsce przy wejściu. Była już prawie dziewiętnasta, na dworze zaczynało się zmierzchać, na horyzoncie zbierały się deszczowe chmury. Tatuś przyglądał się w zafrasowanym milczeniu córce, która patrzyła w sino-szarą przestrzeń, zupełnie nie zwracając uwagi na to, co działo się wokół niej. Jej bledziutka twarz mieniła się tysiącem emocji, lecz oczy patrzyły w dal dziwnie tępo, nieruchomo.

Taksówka podjechała, kierowca wysiadł, by otworzyć bagażnik, do którego Tatuś włożył zakupy. Lodzia ocknęła się z zamyślenia, westchnęła i wsiadła do samochodu.

– Usiądę z tobą z tyłu, Lodziu – zaproponował Tatuś.

Pokiwała głową, starając się uśmiechnąć, ale usta jej zadrżały i odwróciła szybko twarz, żeby nie pokazać łez. Taksówka ruszyła półmrocznymi ulicami, na których dopiero teraz powoli zaczynały zapalać się latarnie. Siedząc w ciemnościach, Lodzia nie hamowała już łez, które płynęły jej cichutko po policzkach i odbijały się kryształowym blaskiem w światłach jadących z naprzeciwka samochodów. Tatuś zerknął na nią, pokręcił głową i wyjął z kieszeni chusteczkę, po czym podał jej ją tym samym czułym gestem co kiedyś, gdy jechali razem w taksówce na rewizytę u Karola, a ona też płakała.

– Lodziu, kochanie – powiedział łagodnie. – Co się dzieje, dziecko?

Pokręciła tylko głową, a łzy pociekły jej z oczu dwa razy obficiej.

– Biedactwo – westchnął Tatuś, podnosząc rękę i gładząc ją delikatnie po włosach. – Ja widzę, że ty znowu cierpisz… To już za długo trwa, kochanie, stracisz w końcu zdrowie, ja nie mogę na to patrzeć! Powiedz mi, Lodziu – dodał ostrożnie. – Ten człowiek, z którym przed chwilą rozmawiałaś… to jakiś znajomy tego Pawła, prawda?

– Tak – odparła cichutko. – Jego najlepszy przyjaciel.

– I pewnie powiedział ci coś na jego temat, tak? To przez to znowu płaczesz?

Pokiwała tylko głową, zaciskając usta, by zdusić wzbierający jej w piersiach szloch.

– Powiedz mi, kochanie – Tatuś zniżył głos prawie do szeptu. – Powiedz, skarbie, wyrzuć to z siebie… Czy on cię w jakiś sposób skrzywdził?

Lodzia podniosła spłakaną twarz i spojrzała na niego oczami pełnymi cierpienia, po czym odwróciła wzrok i znów zapatrzyła się w dal przez przednią szybę taksówki.

– Nie, tato – wyszeptała, kręcąc powolutku głową. – Nie skrzywdził mnie. Nigdy, w żaden sposób. To raczej ja skrzywdziłam jego…