Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVI (cz. 2)

Wielka Triada od rana obradowała na przemian w salonie i w kuchni, przepełniona współczuciem dla córy rodu Makówków, która rano słabiutkim lecz stanowczym głosem odmówiła zejścia na śniadanie, zgadzając się tylko na dostarczenie jej do pokoju dzbanka kakao. Wydelegowana w tym celu na górę Ciotka Lucy wróciła szczerze przerażona wyglądem dziewczyny. Kiedy przed obiadem Lodzia zeszła ostrożnie na dół, by odnieść wypite zaledwie do połowy dzbanka kakao, z kuchni dobiegł do jej uszu głos Babci.

– A może by zapytać w aptece, Zosiu, jakieś środki uspokajające jej kupić?

– Można by… tylko czy będzie chciała cokolwiek wziąć? – odparła bez przekonania Mamusia. – Siłą nic jej przecież nie wepchniemy, to nie o to chodzi. Jeszcze znowu nam się rozchoruje…

– Biedne dzieciątko! – westchnęła Ciotka Lucy. – I za co to musi tak cierpieć?

„Za głupotę” – odpowiedziała jej w myślach Lodzia, zatrzymując się pod drzwiami i patrząc ponuro w trzymany w ręku dzbanek. – „Za to, że nie umiałam wcześniej się wycofać. Przecież z góry wiedziałam, że to się źle skończy! Po co się w to pakowałam, po co to ciągnęłam bez sensu? Chyba tylko po to, żeby dzisiaj mocniej cierpieć…”

Westchnęła i nadawszy swej twarzy względnie neutralną minę, odważnie weszła do kuchni. Wielka Triada, zajęta przy stole obieraniem ziemniaków i ogórków, podniosła na nią potrójne spojrzenie wypełnione po brzegi niepokojem. Ciotka Lucy poderwała się szybko z krzesła i podbiegła do niej, by przejąć z jej rąk dzbanek z kakao.

– Chodź, Lodzieńko, chodź, dziecino – powiedziała serdecznie, pociągając ją do stołu i sadzając na wolnym krześle. – Siadaj, może byś coś zjadła? Przecież ty nic od rana… mój Boże, nawet kakao całego nie wypiłaś! I taka jesteś bledziutka!

– Lodziu, napijesz się herbatki? – zapytała z troską Babcia. – Może z sokiem malinowym?

Lodzia pokręciła głową, patrząc w zamyśleniu na migający w rękach Babci nożyk do warzyw, którym ta obierała ziemniaka na obiad.

– Lodziu, a może trochę rosołku byś zjadła? – zaproponowała Mamusia. – Dopiero obieramy ziemniaki na drugie, czekamy z obiadem na Mareczka, ale zupa już jest.

– Dobrze, zjem trochę – zgodziła się z rezygnacją.

Wielka Triada odetchnęła z ulgą. Kiedy Babcia wstała od stołu, by nalać jej zupy, Lodzia sięgnęła po porzucony przez nią nóż i zabrała się za obieranie kolejnego ziemniaka.

– Pomogę trochę – szepnęła.

– Zostaw, Lodzieńko – odparła życzliwie Ciotka. – Nie męcz się, dziecinko, my już tu wszystko zrobimy.

– Pomogę – uparła się Lodzia. – Nie mam nic do roboty, a do nauki też jakoś nie mam głowy. Obiorę wam chociaż parę ziemniaków…

Wielka Triada wymieniła znaczące spojrzenia. Na krótką chwilę zapadła cisza. Wreszcie Mamusia odchrząknęła oficjalnie i zwróciła się do pochylonej nad ziemniakiem córki.

– Lodziu – powiedziała uroczyście. – To bardzo dobrze, że przyszłaś teraz, kiedy jeszcze nie ma Mareczka. Chcemy z tobą poważnie porozmawiać, a to nie jest rozmowa dla męskich uszu.

Lodzia rzuciła na nią melancholijne spojrzenie i znów schyliła się nad ziemniakiem.

– A, nie, nie! – podchwyciła żywo Babcia, nalewając jej rosołu na talerz. – Żadnych mężczyzn! Musimy z tobą porozmawiać jak kobiety z kobietą.

– Tylko może niech najpierw zje ten rosół, co, Zosiu? – zaniepokoiła się Ciotka Lucy. – Jeszcze dziecina za bardzo się wzruszy i potem znowu nic nie zje…

– Zjem, ciociu – zapewniła ją łagodnie Lodzia. – Możecie mówić, a ja będę jadła, tylko najpierw dokończę to obieranie.

Wiedziała, o czym chcą z nią rozmawiać, i uznała, że sprawę Karola też trzeba wreszcie zakończyć i wyczyścić. Będzie mieć przynajmniej święty spokój…

– Na pewno domyślasz się, o czym chcemy z tobą mówić, Lodziu – zaczęła ostrożnie Mamusia. – To trudny temat, ale trzeba jasno postawić sprawę. Chodzi o twoje… zaręczyny.

Ostatnie słowo wymówiła z wyraźną obawą w głosie. Jednak ku zdziwieniu Wielkiej Triady Lodzia nie zareagowała na nie żadnym spektakularnym wybuchem rozpaczy, lecz nadal uważnie i równo obierała ziemniaka. Mamusia przyglądała jej się nieufnie, zapewne przekonana, że wybuch i tak jest nieunikniony, a powstrzymywane teraz siłą emocje za chwilę mogą eksplodować w jakiś jeszcze gorszy, niekontrolowany sposób.

– Zosiu, lepiej, żeby ona tego noża w ręku nie miała – szepnęła Ciotka, najwyraźniej podzielając te obawy. – Nie wiadomo, co dziecku może strzelić do głowy w takiej rozpaczy…

„Aha, na pewno pochlastam się przez Karola” – pomyślała z niesmakiem Lodzia, zrezygnowanym gestem odkładając na bok nóż i obranego ziemniaka. – „Pojęcia nie macie…”

(c.d.n.)