Lodzia Makówkówna - Rozdział XXVI (cz. 3)

Babcia ostrożnie postawiła przed nią talerz z dymiącym rosołem.

– Jedz, dziecino, jedz – powiedziała ciepło, gładząc ją po włosach. – Rosołek zawsze dobrze robi. Możesz nawet chlapać po obrusie, bylebyś coś zjadła.

Lodzia uśmiechnęła się lekko na tę niecodzienną łaskawość i wzięła do ręki łyżkę. Przed oczami natychmiast stanęła jej scena ze szpitala, kiedy we dwoje z Pablem jedli taki sam rosół z jednego talerza, rozmawiając cichutko, by nie budzić pani Stefanii. Widziała tak wyraźnie jego twarz, rozjaśnione uśmiechem oczy, a w ich kącikach drobne zmarszczki, które zawsze napełniały jej serce czułością i na które tak lubiła patrzeć. Przez głowę przebiegło jej mimowolne pytanie, czy on dzisiaj zje cokolwiek porządnego, pewnie znowu ograniczy się aż do wieczora do jakiegoś śmiecia z automatu…

„Ale to już nie jest moja sprawa” – pomyślała ze smutkiem, łykając mechanicznie kolejne łyżki rosołu. – „Może sobie robić ze sobą, co chce… niszczyć sobie zdrowie…”

– Rozumiesz chyba, Lodziu, że tych zaręczyn nie będzie – ciągnęła tymczasem Mamusia. – Dwudziestego ósmego urządzimy tylko twoje spóźnione urodziny. To będzie małe przyjęcie w rodzinnym gronie. Chyba że Julcię chcesz zaprosić, to możesz oczywiście. Ale zaręczyny musimy niestety odwołać… sama wiesz, dlaczego.

– Wiem – odparła spokojnie Lodzia, podnosząc głowę znad talerza. – I bardzo mnie to cieszy.

Wielka Triada spojrzała na nią najpierw z zaskoczeniem, ale chwilę potem ze zrozumieniem i rodzajem podziwu. Jasnym było, że dziewczyna od wielu dni walczyła ze sobą, ale walka ta, jak widać, zaczęła już przynosić pozytywne skutki, a duma i honor brały wreszcie górę nad jej nieszczęśliwą namiętnością.

– Poradzisz sobie z tym, Lodzieńko – zapewniła ją szybko Ciotka Lucy. – Jesteś mądrą dziewczynką i chyba sama widzisz, że on nie był ciebie wart.

– W żadnym wypadku – dodała Babcia, przyglądając się z satysfakcją znikającemu powoli rosołowi. – I nawet dobrze, że tak się stało, nie będzie niepotrzebnych kłopotów.

– Powiedzmy to wprost i na głos – zadecydowała oficjalnie Mamusia. – Wiemy, Lodziu, że przeżyłaś straszne rozczarowanie. Karol złamał ci serce, bardzo cię oszukał…

– Zdradził – podpowiedziała życzliwie Ciotka Lucy.

– Tak, Lucy, wiem – fuknęła Mamusia. – Nie chciałam być brutalna. Ale rzeczywiście taka jest prawda. Karol zdradził cię, wybrał kogoś innego…

– Typowy samiec! – prychnęła z pogardą Babcia. – Tacy oni są, Lodziu, teraz to widzisz na własne oczy. O jednym tylko myślą! Z kwiatka na kwiatek, popróbować różnych miodów… I ten Karol dokładnie taki sam! A taki się wydawał odpowiedni, wręcz idealny… Zresztą co ja będę ci tłumaczyć, sama wiesz najlepiej.

– Widzisz teraz, dziecko, jak wygląda życie, jak trzeba być ostrożnym – ciągnęła pouczającym tonem Mamusia. – Rzadko zdarza się mężczyzna, któremu można naprawdę zaufać.

– Poza tym oni bardzo dobrze się kamuflują! – ciągnęła z zimną pasją Babcia. – Udają takich zakochanych, a dopiero potem okazuje się, o co im tak naprawdę chodziło! Mam nadzieję, Lodziu, że nie zrobiłaś nic… niestosownego?

– Nie, babciu – odparła zmęczonym głosem Lodzia. – Byłam bardzo ostrożna.

– I dobrze, dziecinko, i bardzo dobrze! – pochwaliła ją Babcia. – Najważniejsze to mieć szacunek do siebie, teraz te dziewczyny coraz rzadziej go mają. Ty to co innego, dziecko z porządnego domu, wychowane jak należy, mądre… Ciebie byle drań nie wyprowadzi w pole, chociaż co się przy tym nacierpisz, to twoje.

– To prawda, babciu – szepnęła smutno Lodzia.

Ciotka Lucy podeszła do niej i pogłaskała ją po włosach.

– Biedne dzieciątko – powiedziała ze współczuciem. – Ale sama rozumiesz, Lodzieńko, że lepiej trochę pocierpieć, niż dać się zwieść i oszukać. Chociaż Karol i tak postawił sprawę jasno…

– Tak – pokiwała głową Mamusia. – To jedno trzeba mu przyznać. Nie gra przynajmniej na dwa fronty, bo przecież mógłby lepiej się ukrywać, zaręczyć się z naszą Lodzią, a nawet, nie daj Boże, ożenić się z nią, do września przecież niedaleko… I przez cały czas oszukiwałby ją na boku! Nie do pomyślenia!

– Mógłby, pewnie – przyznała Babcia. – Nawet mi się przypomina taki jeden gagatek… Moja znajoma nacięła się na niego. Taka była szczęśliwa, że ją wybrał, bo przystojny i wszystkie się za nim oglądały, ale co on potem robił na boku, to Święci Pańscy! Całe życie biedaczka była nieszczęśliwa. Lodzię to na szczęście ominie, Bogu dzięki!

– Ale to dlatego, że dziewczyna ma rozum – podkreśliła Ciotka. – A on też okazał się na tyle uczciwy, że nie zwodził jej do końca.

– Emilia mimo wszystko jakoś go tam wychowała – doceniła Mamusia. – Źle zrobił, ale Lodzia i tak uniknęła większej krzywdy. Mogłyśmy trafić znacznie gorzej… Jedz, jedz, Lodzieńko, zjedz do końca. Kłopoty kłopotami, ale jeść trzeba.

– Najgorsze jest to, że teraz nie wiadomo, gdzie szukać dobrego kandydata – powiedziała z westchnieniem Babcia, nie zważając na obecność Lodzi. – A doświadczenie pokoleń pokazuje, że lepiej to załatwić wcześniej niż później.

– Lodzia słucha – zauważyła uprzejmie Ciotka Lucy, patrząc na nią wymownie.

– I niech słucha – odparła niezrażona Babcia. – Specjalnie mówię to wprost, dziewczyna musi to wiedzieć, a nie tkwić latami w nieświadomości. Im wcześniej młody chłopak pójdzie pod pantofel, tym lepiej dla wszystkich, nie zdąży się rozbestwić. A jak Lodzia skończy dwadzieścia lat, potem dwadzieścia jeden i tak dalej, to będzie miała coraz mniejszy wybór, bo przecież za dużo młodszego jej nie puścimy… Nie możemy za długo zwlekać, bo potem zostaną jej same ochłapy.

– To prawda – zgodziła się Ciotka, zbierając obrane ziemniaki i niosąc je pod kran do opłukania. – Najgorsi są ci, co długo zwlekają z ożenkiem, bo to znaczy, że coś z nimi jest nie tak. Albo jakiś ułomny, co go żadna nie chciała, a nasza Lodzia przecież taka śliczna… albo jakiś łajdak, co nie umie usiedzieć na jednym miejscu. Przed takimi szczególnie trzeba się chronić, lepiej rzeczywiście załatwić sprawę w młodym wieku i mieć święty spokój.

„Ja kiedyś zwariuję w tym domu” – pomyślała smętnie Lodzia, kończąc rosół. – „One zawsze muszą tak nawiązać do moich problemów, że już chyba lepiej by było, gdyby waliły po głowie jakąś cegłą. Mniej by bolało…”

(c.d.n.)